Het tweede Eurovisiesongfestival vond amper negen maanden na het eerste plaats. De regel dat de winnaar de volgende editie moest organiseren, was nog niet van kracht. Aanvankelijk was de bedoeling dat alle deelnemende landen beurtelings de organisatie op zich zouden nemen, maar dat werd al gauw onpraktisch door het stijgende deelnemersaantal. De Duitse omroep ARD kreeg de eer om de tweede editie te organiseren. Dat deed ze niet vanuit een theater, maar vanuit haar eigen televisiestudio’s.

Over 1957

Presentatrice Anaïd Iplicjian verwelkomde de kijkers en leidde elk liedje in door een tekst uit een groot boek voor te lezen. Dat allemaal deed ze uitsluitend in het Duits. Tijdens de puntentelling kreeg ze hulp van een assistente aan de telefoon, en sprak ze ook Engels en Frans.

Anaïd Iplicjian (links) en haar assistente tijdens de puntentelling

De drie landen die het vorige jaar te laat waren om deel te nemen, waren er nu wél bij. Zodoende verschenen tien landen op het appel. Elke deelnemer kreeg op het podiumpje een andere achtergrond, om de optredens van elkaar te onderscheiden. Dit festival had tot 2015 zowel het kortste als het langste songfestivalnummer ooit. De Britse Patricia Bredin had minder dan twee minuten nodig om haar nummer All te brengen, maar die tijd werd ruimschoots ingenomen door de Italiaanse zanger Nunzio Gallo, die meer dan vijf minuten op het podium stond. Pas 58 later zou er een liedje volgen dat nóg korter was dan All.

Nederland en Zwitserland stuurden zangeressen die ook al aan de eerste editie hadden deelgenomen. Ex-winnares Lys Assia moest haar trofee prijsgeven aan ex-deelneemster Corry Brokken. De Duitse Margot Hielscher was de eerste om een attribuut te gebruiken bij haar optreden. Haar nummer Telefon, Telefon werd geïllustreerd door… een telefoon. Het Deense optreden zorgde voor veel opschudding: het deelnemende duo beëindigde zijn triest nummer met een innige liefdeskus.

België en Nederland

België mocht de avond openen. Zanger Bobbejaan Schoepen was intern geselecteerd door de Vlaamse NIR en in de uitzending De TV Maakt Muziek op 19 februari had een jury uit drie deelnemende liedjes gekozen voor Straatdeuntje. Schoepen floot zijn weg naar de Duitse televisiestudio, maar kon daar slechts een gering aantal juryleden mee charmeren.

Bobbejaan Schoepen

Veel beter verging het Nederland dus. Het Nationaal Songfestival op 3 februari had vier artiesten met elk twee nummers. De Nederlandse televisiekijkers konden het resultaat bepalen door stemming met postkaarten. Corry Brokken pakte zowel de eerste als de tweede plaats, en ook in Frankfurt pakte ze goud.

Corry Brokken

De pauze en de punten

Er was geen pauzeact. Onmiddellijk na het laatste nummer ging presentatrice Iplicjian samen met een assistente over tot het opbellen van de jury’s. Dat gebeurde van achter naar voren, omdat het laatste land toch niet op zichzelf kon stemmen en dus zijn punten al klaar had. Een kaart van Europa lichtte op bij het stemmende land, en op het enorme scorebord met de titels in plaats van de landen en Romeinse cijfers werden de punten genoteerd. Vanaf het begin werd duidelijk dat Net als toen afstevende op een grote overwinning. Het lied kreeg maar liefst 31 van de beschikbare 90 stemmen, meer dan een derde. De Nederlanders hadden hun eerste songfestivalzege beet.

Het scorebord