Het zesde Eurovisiesongfestival was het eerste dat werd georganiseerd door een omroep die het al eerder had georganiseerd: de Franse.

Over 1961

Niet alleen het gastland was hetzelfde, maar de wedstrijd vond ook plaats in dezelfde stad, had dezelfde presentatrice en zelfs hetzelfde scorebord. Dit was ook de eerste editie die op een zaterdagavond gehouden werd, wat pas later de standaard zou worden.

Net als twee jaar terug leidde Jacqueline Joubert de hele avond in het Frans. Eerst bij het voorstellen van de artiesten en nadien tijdens de puntentelling. Het inleiden van elk liedje werd overgelaten aan de nationale commentatoren. De artiesten hadden ditmaal een veel groter podium, maar niemand benutte het volledig. Door de talloze bloemenstukken werd de illusie geschept dat de deelnemers zongen op een tuinconcert.

Jacqueline Joubert

De wedstrijd groeide verder door: dit jaar namen zestien landen deel, alweer een nieuw record. Drie landen maakten hun debuut, en dat ging niet onopgemerkt voorbij. Naast Finland en Joegoslavië debuteerde ook Spanje, toen nog een dictatuur onder generaal Franco. Enkele omroepen hadden hun ongenoegen geuit, maar de EBU had geopperd dat het geen landen, maar omroepen waren die deelnamen. Uitgerekend Spanje mocht het festival in Cannes ook openen, en zangeres Conchita Bautista bracht meteen het nodige leven in de zaal. Ze eindigde ermee in de middenmoot. Ook de andere nieuwkomers was een gelijkaardig middelmatig lot beschoren.

Duitsland werd vertegenwoordigd door zangeres Lale Andersen, die tijdens de Tweede Wereldoorlog aan beide kanten van het front faam genoten had met haar hit Lili Marleen. De Europese jury’s leken nog niet klaar voor die flashback, en zetten Andersen onderaan het klassement. Opvallend was het aantal liedjes over maanden of seizoenen: Zweden zong April, April, gastland Frankrijk had het over Printemps, avril carillonne, Noorwegen – voor het tweede opeenvolgende jaar vertegenwoordigd door Nora Brockstedt – had het over een Sommer i Palma en België zomerde na met September, gouden roos.

Het Verenigd Koninkrijk bracht een hedendaags popnummer dat een deel van, maar niet voldoende, juryleden kon overtuigen. Een Frans chanson wist namelijk opnieuw te winnen: Luxemburg werd na twee laatste plekken naar de eerste gekatapulteerd, en dat dankzij zanger Jean-Claude Pascal en zijn mysterieuze chanson Nous les amoureux.

Jean-Claude Pascal

België en Nederland

België werd voor de tweede keer vertegenwoordigd door Bob Benny. De Vlaamse BRT had op 29 januari de voorronde Finale van de Belgische bijdrage tot het songfestival gehouden. Benny was opnieuw zijn concurrenten voorgebleven, en mocht voor de tweede keer naar Cannes. Daar ontving hij slechts één punt. Naar eigen zeggen had de zanger ter plekke van andere deelnemers vernomen dat verschillende juryleden gevraagd was niet op hem te stemmen, door de rol van ons land in de Kongocrisis die toen hevig woedde.

Bob Benny

Nederland werd dit jaar vertegenwoordigd door zangeres Greetje Kauffeld. Ze had de afgelopen drie jaren telkens zonder succes deelgenomen aan de Nederlandse voorronde, en werd nu door de omroep NTS intern gekozen om namens haar land te zingen. Het was de eerste keer dat er geen Nationaal Songfestival gehouden werd. Kauffelds Wat een dag strandde in de middenmoot.

Greetje Kauffeld

De pauze en de punten

Na een kort dansoptreden kon de puntentelling beginnen. The Allisons leken op een overwinning af te stevenen, maar tijdens de laatste stemrondes werd duidelijk dat er een fout op het scorebord stond. Plots bleek Jean-Claude Pascal zich een weg naar de top te zingen. De Fransman ontving de felicitaties van zijn landgenoten, en verzekerde een Franstalige verderzetting van de Grand Prix Eurovision.

Een deel van het scorebord.

De puntentabel met de gegeven en ontvangen punten per land vind je hieronder terug: