De Griekse openbare omroep ERT kreeg de verantwoordelijkheid om het 51^e Eurovisiesongfestival te organiseren. Als locatie werd gekozen voor de Olympic Indoor Hall, die – zoals de naam doet vermoeden – twee jaar eerder nog had dienst gedaan voor de Olympische Spelen in Athene. Een bescheiden nieuwigheid was dat er vanaf dit jaar vlak voor het Songfestival een officieel fanboek werd uitgebracht met informatie over elke deelnemer. Vooral de aanwezige journalisten tijdens de repetities voorafgaand aan de uitzendingen kregen dat toebedeeld.

Over 2006

De halve finale begon met een medley van bekende Songfestivalliedjes, gebracht door een bont gezelschap dansers en zangers in typisch Griekse stijl uitgedost. Als afsluiter kwamen de presentatoren op, die een stuk van het winnende nummer uit 1997 zongen, Love Shine a Light. Lange tijd had het gerucht de ronde gedaan dat Friends-actrice Jennifer Aniston gevraagd zou worden om te presenteren, maar uiteindelijk werd er een andere Grieks-Amerikaanse vrouw gekozen: Maria Menounos was bekend als presentatrice en actrice in de Verenigde Staten. Aan haar zijde stond Sakis Rouvas, die in 2004 derde was geëindigd op het songfestival met Shake It. Vooral Maria hield ervan haar tekst te schreeuwen tegen het publiek. De postkaartfilmpjes dit jaar waren, net als in 2004, toeristische beelden die Griekenland in de kijker zetten.

Maria Menounos & Sakis Rouvas

Er namen 37 landen deel, twee minder dan vorig jaar. De Oostenrijkers hadden geen zin, de Hongaren geen geld en de Serviërs en Montenegrijnen geraakten het niet eens met elkaar: hun gezamenlijke Songfestivalvoorronde was net als vorig jaar gewonnen door de groep No Name, maar de jury’s uit Servië en Montenegro hadden systematisch enkel gestemd op hun eigen liedjes en die van het andere landsdeel links laten liggen. De voorronde eindigde in chaos, met publiek dat de zaal verliet en No Name uitjouwde, en de runner-up die uiteindelijk ook nog een reprise mocht geven. Het land besloot zich terug te trekken door het nationale tumult, maar mocht wél meestemmen in de halve finale en finale.

Er was ook een nieuw land dat deelnam: Armenië. Mede dankzij veel diasporastemmen van Armeense minderheden uit West-Europese landen, zou het land jarenlang geregeld meedingen voor hoge posities. Zanger André mocht de halve finale openen, en twee dagen later de finale afsluiten. Een grote eer viel de Ieren te beurt: zanger Brian Kennedy zong namelijk het duizendste deelnemende Songfestivallied, en na een reeks zeer teleurstellende resultaten, plaatste het eiland zich nog eens in de top-10, en dus in de finale.

In deze halve finale hadden drie landen artiesten met ervaring afgevaardigd: Polen werd net als drie jaar terug vertegenwoordigd door de groep Ich Troje, maar net als vorig jaar beet het land nipt in het stof en werd het elfde. Voor Zweden nam Carola deel, die in 1983 derde en in 1991 eerste geworden was. Met Invincible gold ze als een van de favorieten, en vlotjes stootte ze door naar de finale. Dat gold ook voor de monsters van Lordi uit Finland én voor de omstreden groep LT United uit Litouwen, met Viktoras Diawara van Skamp uit 2001 als een van de leden. We Are The Winners werd beschimpt door menig Songfestivalfan en het aanwezige zaalpubliek, maar de telestemmers waren er dol op en stemden massaal.

Lordi

De Macedoniërs plaatsten zich opnieuw voor de finale, maar dit jaar werd hun naam volledig uitgespeld op het televisiescherm, dus als Former Yugoslav Republic of Macedonia. Zeker geen toeval in een editie met Griekenland als gastland, gezien de eeuwige strubbelingen over het gebruk van de naam ‘Macedonië’. De avond werd afgesloten door IJsland. Daar had het bekende typetje Silvia Night de voorronde gewonnen met het lied Congratulations. Ze wierp zichzelf zowel tijdens haar lied als tijdens de repetities en interviews op als winnares en godin van het Songfestival, en haar optreden bevatte een glijbaan en een rechtstreekse telefoonverbinding met God. De modale kijker vond dit net iets té gek, zelfs voor het songfestival, en IJsland bleef voor het tweede opeenvolgende jaar steken in de halve finale.

België en Nederland

België werd vertegenwoordigd door Kate Ryan. Op 19 februari had zij Eurosong ’06 gewonnen, en was ze onder andere Petra aka La Sakhra en Belle Perez voorgebleven. Met Je t’adore gold ze als een van de topfavorieten van dit songfestival. Toenmalig Vlaams Cultuurminister Bert Anciaux kende Ryans entourage 60.000 euro toe om reclame te voeren voor haar lied, en de grote vraag was of de zangeres haar befaamde kniezwengel zou uitvoeren tijdens het optreden in Athene of niet. Uiteindelijk deed ze dat niet, en maakte ze haar favorietenrol ook niet waar: België eindigde twaalfde, en plaatste zich opnieuw niet voor de finale.

Kate Ryan

Nederland werd vertegenwoordigd door het meidentrio Treble, vooral bekend van de hit Ramaganana. Op 12 maart had ze het Nationaal Songfestival 2006 gewonnen, met drie deelnemers die elk drie liedjes zongen. Met 72% van de stemmen had het publiek gekozen voor Trebles Amambanda, ook deels in een denkbeeldige taal. Op het songfestival maakten de meisjes allesbehalve een goede indruk: Nederland strandde op een twintigste plek.

Treble

De pauze en de punten

Na een pauzeact gebracht door Sakis Rouvas, werden de tien finalisten bekend gemaakt. Op Ierland en Zweden na waren het allemaal landen uit Oost-Europa die in de prijzen vielen, wat op meer en meer verzet begon te stuiten. De landen uit de halve finale zouden meer dan ooit tevoren de meest succesvolle blijken in de finale zaterdag, en ook dat zou niet door iedereen even goed ontvangen werden.