Na de preselectie in meerdere etappes van twee jaar eerder hield de RTBF opnieuw een voorronde die op één avond werd afgewerkt. In 1984 verplaatste de Franstalige omroep de Songfestivalvoorronde naar het tweede net: op vrijdag 2 maart tussen 20.05 en 20.45 uur traden tien kandidaten aan op RTBF2. Er waren wel opnieuw live optredens, maar zonder orkest en publiek: de kandidaten zongen in een lege televisiestudio.

De uitslag werd bepaald door een geheime vakjury en het publiek. De vakjury was twaalfkoppig en omvatte zoals eerder drie vertegenwoordigers van Sabam en evenveel journalisten en mensen uit de radio- en televisiewereld. Net als in 1970, en zoals in de jaren 1980 bij de preselecties in onder meer Frankrijk en Duitsland gebeurde, belde de omroep 450 kijkers als representatief staal van de bevolking thuis op om zijn oordeel te vragen.

Veel ambities

Exacte resultaten werden niet bekendgemaakt, maar wel de top vier van het klassement. Dat gebeurde diezelfde vrijdagavond 2 maart, om 22.50 uur op RTBF1, vlak voor het laatavondjournaal.

Na de preselectie liet de perfect tweetalige winnaar in Gazet van Antwerpen optekenen dat hij veel ambities had voor het Songfestival: ‘Ik hou van een uitdaging. Dit is er een. Het wordt tijd dat België wint. Of dat gebeuren zal weet ik niet, maar ik zal er in elk geval op de scène staan met het moreel van een winnaar.’

Bekende koppen

Franck Olivier had al deelgenomen aan de Belgische preselectie in 1978. In 1985 vertegenwoordigde hij Luxemburg op het Songfestival als lid van een gelegenheidsgroep.

Jo Lemaire had in 1981 in Vlaanderen en Wallonië een hit gescoord met een cover van Je suis venue te dire que je m’en vais, oorspronkelijk geschreven door Serge Gainsbourg. Met onder meer Stand Up en Parfum de rêve zou ze later nog goed boeren in de hitlijst.

Op het Songfestival 1984 werd België gedeeld vijfde. Lees meer op onze geschiedenispagina:

ESC 1984 – Luxembourg City – Final