Op donderdag was het tijd voor de tweede halve finale van het negenenvijftigste Eurovisiesongfestival, twee dagen na de eerste. Duitsland, Italië en het Verenigd Koninkrijk stemden mee, samen met de landen die vanavond aan de bak kwamen.

Over 2014

De uitzending begon met een dansact op basis van een beroemde tango van de Deense componist Jacob Gade uit 1925, Jalousie. Vervolgens verschenen de drie presentatoren, Lise Rønne, Pilou Asbæk & Nikolaj Koppel, om de kijker een goedenavond te wensen en de liedjes te laten beginnen.

Pilou Asbæk, Lise Rønne & Nikolaj Koppel

Met slechts vijftien deelnemende landen was dit de kleinste halve finale die het songfestival had gezien sinds de Oost-Europese voorronde van 1993. Slechts vijf liedjes zouden uitgeschakeld worden voor de finale. Bij de ongelukkigen behoorde fanfavoriete Mei Finegold uit Israël, die met haar tweetalige Same Heart een flater beging en voorlaatste eindigde. De rode lantaarn was weggelegd voor de groep uit Georgië, die met een parachute probeerden de kijker visueel te imponeren, maar dus zonder resultaat. Vilija uit Litouwen kon niet genoeg Attention vergaren om zich naar de finale te zingen, en de ooit zo succesvolle Ieren werden voor het eerst in vijf jaar tijd uitgeschakeld voor de finale.

Bij de gelukkige finalisten vielen ook enkele opmerkelijke inzendingen op. De ruige Carl Espen uit Noorwegen bracht een heel klein liedje, Silent Storm, en oogstte er succes mee. Teo uit Wit-Rusland was het beu om de kaastaart te zijn van de vrouw van zijn dromen, de Finse groep Softengine zocht naar iets beters en Paula Seling & Ovi, die na vier jaar opnieuw deelnamen voor Roemenië, vielen op door hun ronde piano en het hologram van Paula op het podium.

De twee meest opvallende acts van de avond kwamen vlak na mekaar: Polen was er na twee jaar afwezigheid weer bij en had Donatan & Cleo, in eigen land grote namen, ertoe bereid weten te vinden om deel te nemen. Ze brachten een lofzang op Slavische meisjes, inclusief enkele schaars geklede en seksueel getinte exemplaren op het podium. Meteen daarna kwam Oostenrijk, dat werd vertegenwoordigd door Conchita Wurst. Dat was een creatie van Tom Neuwirth dat in eigen land bekendheid had vergaard door een populaire talentenjacht en een tweede plek in de lokale voorronde van 2012. Nu was Wurst intern aangeduid door de omroep ÖRF, en de ‘vrouw met de baard’ imponeerde publiek en jury voldoende om deze halve finale op haar conto te kunnen schrijven.

Conchita Wurst

België en Nederland

Zowel België als Nederland namen deel aan de eerste halve finale.

De pauze en de punten

Er waren twee pauzeacts in deze tweede halve finale: eerst werd er driftig gedanst door mensen uit verschillende landen en uit verschillende leeftijdscategorieën, en nadien werd Australië in de schijnwerpers gezet. Dat land zond het Songfestival inmiddels al meer dan 30 jaar uit en werd er steeds populairder. De Australische zangeres Jessica Mauboy mocht als officieuze ‘deelneemster van Australië’ haar land vertegenwoordigen. Nadien ging de focus weer naar Europa en maakten Nikolaj en Pilou de tien finalisten bekend. Conchita Wurst werd pas als tiende en allerlaatste aangekondigd. En zo was alles gereed voor de grote finale op zaterdagavond.

Vanaf dit jaar werden de gesplitste resultaten onmiddellijk na afloop van de finale bekendgemaakt op de website van het Songfestival, en de resultaten waren erg gedetailleerd: zowel de complete rangschikking van de televoters per land als van elk jurylid per land konden online geraadpleegd worden. Polen en Zwitserland deden het stukken beter bij het publiek (derde en vierde) dan bij de jury’s (twaalfde en tiende), terwijl de juryleden een hogere pet ophadden van Finland (zevende bij televoters, tweede bij jury’s), Malta (twaalfde en derde) en Tijana uit (VJR) Macedonië (dertiende en zevende). Maar zowel de tele- als jurystemming werd afgetekend gewonnen door het lied Rise Like a Phoenix.