Na afloop van de twee halve finales, vond op zaterdag 10 mei de finale plaats van het negenenvijftigste Eurovisiesongfestival. Na een vurig proces tussen verschillende Deense steden die allen maar wat graag het songfestival wilden huisvesten, viel de keuze uiteindelijk toch op de hoofdstad. De B&W Hallerne bevond zich pal in Deens havengebied en moest verregaande verbouwingen ondergaan om het songfestival ook feitelijk te kunnen huisvesten. Het Deens nationaal auditbureau Rigsrevision berekende dat het songfestival een erg dure grap bleek te zijn: er werd meer dan 44 miljoen euro uitgegeven. Ter vergelijking: het vorige festival vanuit het Zweedse Malmö werd afgewerkt met een budget van zo’n 16 miljoen.

Over 2014

De finale begon met een lange ceremonie waarin elke van de 26 finalisten het podium mocht bestijgen terwijl het betreffende land werd afgeroepen. Nadien was het aan de drie presentatoren van de avond om hun ding te doen – voor het eerst ging het om twee mannen en een vrouw. Lise Rønne was een bekende Deense presentatrice, Pilou Asbæk had vooral internationale bekendheid geoogst als acteur in de populaire Deense tv-reeks Borgen, en Nikolaj Koppel was een gevierd muzikant en journalist.

Pilou Asbæk, Lise Rønne & Nikolaj Koppel

Het thema dit jaar was #joinus, inclusief de hashtag, waardoor het songfestival wilde bijblijven met de laatste trends en inspelen op de steeds groter wordende sociale media. De postkaartfilmpjes dit jaar werden net als vorig jaar opgenomen in het land van de komende artiest zelf, met hem, haar of hen in de hoofdrol. Op de meest creatieve manieren moesten ze zelf de vlag van hun land maken. De Nederlanders moesten dat doen met bloemen, de Britten met bussen en mensen die schuilden voor de regen.

Omroepen uit 37 landen hadden zich opgegeven om dit jaar deel te nemen, en dat was het laagste aantal sinds 2006. Polen en Portugal waren terug van weggeweest, maar Kroatië, Cyprus, Servië en Bulgarije besloten allen even de kat uit de boom te kijken. Er waren dus slechts elf landen afgevallen in de halve finales, want er stonden er 26 in de grote finale. De zes automatisch geplaatste landen, de Grote Vijf en gastland Denemarken, deden het ronduit slecht tot aardig zonder meer. Met een liedje over een snor pakten de Fransen de rode lantaarn, de Italianen zetten hun eerste wanprestatie neer sinds hun terugkeer drie jaar geleden, en de Duitsers en Britten bengelden net als vorig jaar rond de twintigste plek. Ruth Lorenzo, die had deelgenomen aan de Britse talentenjacht The X-Factor, vertegenwoordigde Spanje met een tweetalige ballade, en haalde de bodem van de top-10. Net boven haar eindigde Basim uit Denemarken, die niet eens probeerde te verbergen dat hij een Cliché Love Song bracht.

De rol van de Russen in het Oekraïense Krimgebied speelde hen parten op internationaal en geopolitiek vlak, en zelfs op het songfestival: de Tolmachevy Sisters werden herhaaldelijk getrakteerd op boegeroep uit de zaal, wanneer ze zongen én punten kregen tijdens de puntentelling. Toch werden ze nog zevende, ironisch genoeg net een plekje lager dan Oekraïne, dat de finale mocht openen en opviel door een jongeman in een rad te laten ronddraaien als een hamster.

Conchita Wurst, een creatie van de Oostenrijker Tom Neuwirth, doorbrak een heersende trend en werd de eerste deelneemster in tien jaar tijd die kon winnen ondanks op te treden in de eerste helft van de show. Opvallend was dat alle landen die eindigden tussen de tweede en zevende plek waren doorgestoten uit de eerste halve finale van afgelopen dinsdag, en dat nadien Noorwegen volgde, het land dat pas zesde was geëindigd in de tweede halve finale. Paula Seling & Ovi uit Roemenië tuimelden tien plekken naar beneden, van een tweede naar een twaalfde plek. Andere grote verliezers waren Slovenië (vijftien plekken), San Marino en Malta (beide veertien) en Griekenland (dertien).

Conchita Wurst

België en Nederland

België was uitgeschakeld in de eerste halve finale, en mocht zo niet deelnemen aan de finale van het ESF 2014.

Nederland had zich net als vorig jaar weten te plaatsen voor de finale. Na afloop van de eerste halve finale was er een enorme buzz ontstaan over The Common Linnets, samengesteld uit Ilse Delange en Waylon, waardoor ze plotseling gebombardeerd werden tot mogelijke winnaars. Met een zeer gunstige 24^e startplek maakten ze indruk bij zowel publiek als jury. Tijdens de stemming waren ze lange tijd in de race om de eerste Nederlandse overwinning in 39 jaar tijd binnen te halen, maar uiteindelijk strandde Calm After The Storm op een tweede plek, inclusief topscores uit acht landen.

The Common Linnets

De pauze en de punten

Als pauzeact mocht Emmelie de Forest, winnares van vorig jaar, opnieuw het podium betreden. Ze bracht het officiële themalied van dit songfestival, dat toevallig ook nog eens haar nieuwe single was: Rainmaker. Verder waren er filmpjes uit het ‘Eurovision Book of Records’, dat vooral diende om de kijker te herinneren aan originele Songfestivalmomenten uit de geschiedenis. Pas na de finale kwam aan het licht dat er nog een pauzeact was, getiteld ‘Trip To The Future’, die werd opgevoerd tijdens de generale repetities, maar werd geschrapt in de finale. Op het internet zijn beelden te zien van het wel zeer opmerkelijke optreden, waarin wordt geschetst hoe het Eurovisiesongfestival eruit zou zien in het jaar 2057.

Na een sterke start voor Hongarije en Zweden, namen Nederland en Oostenrijk al gauw de leiding tijdens de stemming. Pas in de laatste stemrondes kon Conchita Wurst zich voldoende lostrekken van The Common Linnets om een overwinning te verzekeren. Zwaar geëmotioneerd nam ze haar trofee in ontvangst, en bracht ze de reprise van Rise Like a Phoenix. Het werd een beschieden hit in de Europese hitlijsten, maar Calm After the Storm boekte meer succes. In Nederland, Vlaanderen en IJsland ging het lied naar nummer een, met verdere noteringen in de top drie in de hitlijsten in Oostenrijk, Denemarken, Duitsland en Zwitserland.

Het scorebord

Vanaf dit jaar werden de gesplitste resultaten onmiddellijk na afloop van de finale bekendgemaakt op de website van het Songfestival, en de resultaten waren erg gedetailleerd: zowel de complete rangschikking van de televoters per land als van elk jurylid per land konden online geraadpleegd worden. Donatan en Cleo uit Polen zorgden voor verdeling: vijfde bij het publiek en slechts drieëntwintigste bij de jury’s. De Britse televoters hadden Polen op één gezet, maar de jury op de allerlaatste plek. Zodoende viel de Poolse inzending buiten de top tien in het algemene klassement en kreeg ze tijdens de stemming geen punten toebedeeld, wat leidde tot schreeuwerige koppen in de Britse sensatiepers. Ook Zwitserland (zevende en tweeëntwintigste) en Roemenië (negende en zeventiende) werden beter bevonden door het publiek. Malta, Finland en Azerbeidzjan profiteerden dan weer van een veel betere beurt bij de vakjury’s. Nederland werd hoger ingeschat door de kijkers thuis dan door de professionele juryleden – maar over de kracht van Conchita was op de avond zelf iedereen het eens.