In de reeks 50 jaar Eurosong blikt Songfestival.be terug op een halve eeuw Vlaamse Songfestivalvoorrondes. In deze aflevering staat de editie van 2006 centraal, gewonnen door Kate Ryan met Je t’adore.

In juni 2005 opende de VRT de inschrijvingen voor Eurosong 2006. Geïnteresseerde artiesten mochten zich aanmelden aan de Reyerslaan tot en met 28 september dat jaar.

Verschillende grote namen gaven aan een lied in te sturen. Wendy Van Wanten was achter haar rug om door haar manager ingeschreven. Wim Soutaer wilde een Engelstalig lied insturen en zelfs Eddy Wally had een ‘Vlaams lied waar enkele muzikale verrassingen in zitten’ op de plank liggen. Ze kregen bijna allemaal geen gehoor bij het geheime selectiecomité dat de 28 inzendingen selecteerde.

Xandee ruimt baan voor Barbara Dex

Op maandag 5 december werden de uitverkoren kandidaten bekendgemaakt. De meeste namen waren weer op voorhand gelekt. Er zaten verschillende klinkende namen in de deelnemerslijst, over wie je verderop meer leest. Een opvallende afwezige was Xandee, winnares van Eurosong 2004. Ze was opnieuw geselecteerd voor de preselectie, maar moest te elfder ure afzeggen omdat haar lied al was uitgekomen in Japan.

‘Het heette Blush en lag meer in de stijl van Avril Lavigne’, vertelde Xandee aan Songfestival.be. ‘Ik vond dat een heel goed nummer, dus ik was heel teleurgesteld dat we op het laatste nippertje niet meer mochten meedoen.’ De eerste opvolger op de reserv lijst voor 2006 was een andere voormalige Songfestivalkandidate, die er ook al twee jaar eerder bij was: Barbara Dex.

Zeven liveshows

De uitzendingen van Eurosong fietsten de afg lopen jaren allemaal vlot voorbij het miljoen kijkers. Eén, zoals het eerste net van de VRT inmiddels heette, wilde het succes nog meer uitbuiten en breidde het aantal liveshows uit.

Naast de vier voorrondes met telkens zeven kandidaten kwamen er eerst nog twee halve finales, voorafgaand aan de finale. Het was al van de allereerste Eurosong-editie van 1974-75 geleden dat er nog zoveel uitzendingen aan de Belgische Songfestivalvertegenwoordiging werden gewijd.

De in totaal zeven liveshows gingen op antenne tussen zondag 8 januari en 19 februari 2006.

Een doosje Imodium

Er was opnieuw een vierkoppige vakjury die elk optreden becommentarieerde. André Vermeulen en Marcel Vanthilt keerden terug en werden aangevuld met juryvoorzitter met stemrecht Yasmine en de Ierse Mr. Eurovision Johnny Logan, die eerder al in 1993 in de Eurosong-jury had gezeteld nadat hij in 1980, 1987 en 1992 het Songfestival won.

De vakjury, met Marcel Vanthilt op kop, liet zich weer heel wat uitspraken ontvallen die vlot over de tongen gingen in de dagen na de liveshows. In de finale gaf kandidate Els De Schepper Vanthilt een doosje Imodium cadeau, om de ‘diarree uit zijn mond te stoppen’.

Wildcards

Uit elke voorronde ging de top drie meteen door naar de halve finale. De vakjury koos daarnaast nog twee wildcards uit alle afgevallen songs. Zo waren er twee halve finales met opnieuw zeven kandidaten en hetzelfde afvalsysteem. De top drie uit elke halve finale ging naar de finale, aangevuld met een laatste wildcard van de jury.

Het puntensysteem in de voorrondes en de halve finale bleef identiek aan de voorgaande edities, met één uitzondering: de ‘eurojury’ werd vervangen door een ‘persjury’, zoals die eerder al te zien was geweest in De gouden zeemeermin in 1996.

Drie Europese vakjury’s

De radiopunten van zenders Radio 2 en Donna kwamen niet meer binnen via telefoonoproepen van luisteraars, maar via aparte jury’s per zender, samengesteld uit redacteurs en presentatoren enerzijds en een panel van luisteraars anderzijds.

In de finale werd het stemsysteem aangepast: naast de vak- en persjury en de stemmen van Radio 2 en Donna had de VRT drie Europese vakjury’s samengesteld om mee te stemmen en meer ‘internationaal gewicht’ te geven aan het eindoordeel.

De organisatie had het serieus aangepakt: een professor en een statisticus hadden berekend welke drie landen tussen 1998 en 2005 het vaakst op de winnaar hadden gestemd. De jury’s bevonden zich daarom in Duitsland, Israël en Polen en bestonden uit vier ‘gewone’ kijkers en vier muziekexperts.

De punten van de Eén-kijker telden in de finale driedubbel, met dus drie tot 27 punten die werden uitgedeeld. In de eerste zes uitzendingen telden de televotingpunten mee voor 33% van het totaal, in de finale 30%.

Dubbel-cd

Naast de conceptwijzigingen en -uitbreidingen, waren er ook nog uitbreidingen op andere vlakken. Bart Peeters werd bijgestaan door Ella en Dorien Leyers, dochters van Jan Leyers, die in 1991 nog op het Songfestivalpodium stond met Clouseau.

Zij interviewden de kandidaten tussen de optredens en jurycomme taren door in de greenroom, maar kregen na elke uitzending veel kritiek op hun presentatiestijl.

Een technische evolutie was dat er voor het eerst ook door digitale Telenet-kijkers kon worden gestemd via de ‘rode knop’, naast de traditionele telefoon- en sms-stemmen.

Een andere nieuwigheid was dat er voor het eerst een dubbel-cd verscheen met alle 28 inzendingen. De cd haalde de top van de Ultratop-albumlijst.

Stijlpolitie

Het was de VRT menens om de kandidaten professioneler te ondersteunen. De veertien kandidaten die zich hadden geplaatst voor de halve finales kregen hulp van een expertenteam om zowel hun in- als hun aankleding te optimaliseren voor een (inter)nationaal publiek.

Het team bestond uit stylisten Lien Degol en Jani Kazaltzis, de gerenommeerde Amerikaanse choreograaf Marvin Smith en Peter Ampe, creative director van een communicatiebureau.

Het viertal was in de halve finales te zien in filmpjes voorafgaand aan de optredens, en schuwde daarbij de snedige reacties niet. Lien Degol vond bijvoorbeeld dat zangeres Katerine ‘de uitstraling van een fruitvlieg’ had. De vakjury liet daarop geregeld weten het oneens te zijn met de reacties van ‘de stijlpolitie’, zoals het viertal werd genoemd.

Dat schoot bij hen dan weer in het verkeerde keelgat. ‘De jury spreekt zichzelf tegen, want wij herhaalden in die filmpjes enkel maar de commentaar die zij eerder gaven tijdens de voorrondes’, trok Jani Kazaltzis van leer in Het Laatste Nieuws. ‘Dat is toch absurd? Ze hebben ons erbij gelapt. Dat ze hun plan trekken. Ik doe geen bal meer.’

Kniezwengel

Katerine, Kate Ryan, Barbara Dex en Belle Perez wonnen de vier voorrondes. De vakjury kende daarna wildcards toe aan Sonny O’Brien en Els De Schepper, die beiden vierde waren geëindigd in hun poule. Die laatste maakte in de halve finale plots meer indruk, en plaatste zich nipt voor de finale.

Kate Ryan en La Sakhra aka Petra wonnen de halve finales. Brahim kreeg de laatste wildcard van de jury en maakte zo het finaleveld van 19 februari compleet.

Kate Ryan was in de aanloop naar de finale al naar voren gekomen als de nieuwe te kloppen favoriete. Haar kniezwengel – en vooral de vraag of ze de dansbeweging zou uitvoeren of niet – was al wekenlang uitgegroeid tot dé gimmick van de preselectie.

Van haar voetstuk gevallen

Belle Perez was van haar voetstuk gevallen na slechts derde te zijn gefinisht in haar halve finale, en La Sakhra kon op weinig bijval rekenen bij de televoting. Opvallend: terwijl de puntentelling nog bezig was in het tweede deel van de finale, werd Kate Ryan al tot winnares gekroond op Teletekst.

Tijdens de puntentelling was het nog even spannend. De vakjury koos voor Brahim en de persjury voor La Sakhra. Zowel de Radio 2- als de Donna-jury had Belle Perez als favoriet, net als de Poolse jury. Maar toen keerde het tij: de Israëlische en Duitse jury’s én de Eén-kijkers met driedubbele punten kozen voor Kate Ryan, wat de verwachte zege beklonk.

Marktaandeel van bijna 80 procent

Na zeven weken kwam er een einde aan weer een veelbesproken en tegelijk fel bekritiseerde Vlaamse preselectie. De kijkcijfers waren nog steeds hoog, maar evenaarden niet meer die van de twee vorige Eurosong-edities.

De eerste voorronde had nog 1,2 miljoen kijkers gelokt, en deel één van de finale deed het met 1.772.000 kijkende Vlamingen nog steeds uitmuntend. Het tweede deel trok wel 250.000 kijkers minder, maar was met een marktaandeel van bijna 80 procent de dominantie zelve.

Oorlogsgeamputeerden

In maart 2006 raakten de VRT, toenmalig Vlaams mediaminister Bert Anciaux en platenmaatschappij EMI het eens over een pot van 120.000 euro, bedoeld om Kate Ryan en Je t’adore voor het Songfestival te promoten. De helft van dat bedrag kwam van de Vlaamse regering. Uiteindelijk bezocht onze Songfestivalhoop maar liefst twintig landen in vier weken tijd.

Niet iedereen was even blij met het overheidsgeld: De Standaard meldde dat de vijftig leden van de Groep der Belgische Oorlogsgeamputeerden de steun voor hun jaarlijkse activiteiten zo goed als geschrapt zagen. ‘Een aalmoes voor ons, en 60.000 euro voor Kate Ryan’, zuchtten ze.

De liedjes van de finale van Eurosong 2006 en de volledige uitzending vind je in onderstaande afspeellijst.

Alle resultaten van de preselectie vind je terug op onze geschiedenispagina’s:

Eurosong – België 2006

Op het Songfestival 2006 eindigde Kate Ryan 12e in de halve finale. Bekijk hieronder haar optreden: