Verenigd Koninkrijk

Michael Rice start helemaal alleen op het podium, statisch achter een microfoon en gehuld in een mistgordijn. Zijn zwarte kledij accentueert het feit dat de zanger behoorlijk bleek ziet. De beelden zijn op dat moment zwart wit. Bij inzetten van het refrein krijgen we een beetje kleur te zien en, naarmate het nummer vordert, begint de zanger rond te lopen. Het visuele geheel is op dat ogenblik weinig inspirerend, maar vocaal staat Michael er als een huis. Zijn stemcapaciteiten maken hem tot een van de betere zangers van dit festival. De act zelf wordt pas interactiever, en beter, als kleurrijke ruimtenevels geprojecteerd worden op de LED-schermen en de achtergrondzangers mee het podium opkomen. Dit vijftal is in contrast met de zanger in het wit gehuld. Als ze zich bij Michael voegen krijgen we een ronddraaiende witte cirkel op de LED-vloer te zien waar ze met z’n zessen gaan opstaan. Michael zingt de longen uit zijn lijf en heft het nummer naar een hoger niveau. Met een optreden als dit lijkt het Verenigd Koninkrijk sinds lange tijd niet af te steven op een laatste plaats.