Het deelnemersveld voor dit jaar is bekend, en daarmee zijn ook de nationale finales voor het Songfestival 2022 voorbij. Enkele honderden liedjes werden op tv-zenders van Frankrijk tot San Marino voorgesteld, en daarbij vielen enkele pareltjes af die Turijn niet gehaald hebben. Onterecht, volgens onze redacteurs, die elk een liedje uitkiezen en toelichten waarom het wél een gedroomde Songfestivalinzending zou zijn.

Jasper: Not Your Mother – Lolita Zero (Pabandom iš naujo! 2022 in Litouwen)

‘Had ik maar geschreven over Postureo van Azucar Moreno in Spanje, mijn ander favorietje. Twee Spaanse furies die de pannen van het dak zingen en een sterk lied brengen, wat kan je daar op tegen hebben? Eigenlijk zou ik dit nummer, Not Your Mother van dragqueen Lolita Zero, barslecht moeten vinden. In het begin was ik zelfs niet onder de indruk van deze met horens bezette en vals zingende artiest. En toch. Toch ben ik haar one time lover, zoals ze zelf zingt. Ik raakte geïntrigeerd. Zet het af. Bekijk dat optreden nu toch niet opnieuw! Ben ik dit nu werkelijk in mijn playlist aan het plaatsen? Die gedachten passeerden elke keer als ik weer eens drie minuten van mijn tijd vergooide. Maar mijn playlist heet niet zomaar ‘De schatten van Jasper’. Deze ontdekking uit Litouwen hoort er thuis. Al is het maar voor de donkere en dreigende beats. Ik hoor Praga Khan, maar tegelijkertijd ook … Biba Binoche. Kijken doe ik ook, gekluisterd zelfs. Niet slecht voor een Songfestivallied. Lolita balanceert op het randje van joke act, maar ik kan het niet helpen: ik had graag de gezichten gezien in menig Europees huiskamer bij de experimentele verschijning die Miss Zero en haar lied zijn. Leg dat maar uit aan je moeder.’

Gunther: Seule – SOA (C’est vous qui décidez 2022 in Frankrijk)

‘Na het succes van Barbara Pravi vorig jaar in Rotterdam, keek ik enorm uit naar de nieuwe selectie in Frankrijk. Al bij het horen van de eerste tonen van Seule was ik verkocht. Wat een frisse sound van deze twee jonge talenten. Dit had Frankrijk naar mijns inziens opnieuw een plekje in de top vijf kunnen opleveren. De energie die het lied heeft, had in het huidige deelnemersveld enorm opgevallen. Jammer genoeg mochten broer en zus de show openen en eindigden ze, tot mijn grote spijt, op een derde plaats. Toch blijf ik fan!’

Jonathan: Ay mamá – Rigoberta Bandini (Benidorm Fest in Spanje)

‘Tijd voor een keukengeheim: ik ben verzot op preselecties, maar maak er een sport van steeds nooit liedjes te beluisteren voor het eerste live optreden ervan tijdens een preselectie. Zo stemde ik zoals steeds zonder enige voorkennis af op de tweede halve finale van Benidorm Fest. Op een donderdagavond in januari rond half twaalf ’s avonds – enkel in Spanje is dat de normaalste zaak van de wereld – kwam ene Rigoberta Bandini onder luid applaus op het podium. De drie daaropvolgende minuten waren een ervaring zonder weerga en het was liefde op het eerste gezicht. Het optreden van Berdini en haar dansers is buitenissig en van de pot gerukt, maar gaat erover op nét de goede manier: complexloos maar humorvol, overgoten met het nodige gevoel voor zelfspot. Het lied is een ongelooflijk aanstekelijke én verdraaid slimme lofzang op vrouwen in het algemeen en moeders in het bijzonder. Voorbij het oorwurmrefrein opgebouwd rond mamá-klanken zit een krachtige en helaas nog steeds nodige boodschap over body positivity en respect voor de vrouw. Akkoord, de immense borst is érg in your face, maar het is opnieuw de tekst die Ay mamá naar een hoger niveau tilt dan de joke entry die het ogenschijnlijk is. ‘Ik weet niet waarom ze zo bang zijn van onze borsten’, zingt Bandini met haar hele lijf. ‘Zonder hen zou er geen menselijkheid of schoonheid zijn, en dat weet je maar al te goed.’ Mijn teleurstelling was (en is nog steeds!) immens toen deze heerlijke song nipt de duimen moest leggen voor een lied zo belegen dat het zelfs in de snelverkoop van de Aldi niet meer verkocht zou raken. ¡Paremos la ciudad!’

Matthias: Ainda nos temos – SYRO (Festival da Cançao in Portugal)

‘Als niet winnende voorrondefavoriet had ik, als ik naar mijn hart had geluisterd, gekozen voor Elisa met O forse sei tu uit het Italiaanse Sanremo. Ik hou van ballades en het lied van Elisa was in de Italiaanse voorronde dan ook meteen mijn favoriet, samen met Irama’s Ovunque sarai. Omdat ik echter vind dat Portugese muziek ondergewaardeerd wordt, heb ik gekozen voor een lied uit Festival da Cançao. Portugese muziek is misschien minder aantrekkelijk voor het grote publiek dan Italiaanse, maar is naar mijn mening minstens zo kwalitatief. De meeste mensen denken bij de combinatie Portugal en muziek wellicht aan de fado en aan trage muziek, we zijn jammer genoeg alleen de Angelsaksische kost gewoon op de radio, met nu en dan eens een uitzondering in het Frans of het Nederlands. Ainda nos temos van SYRO is ook een traag nummer, maar de zanger zingt het zo overtuigend dat ik de emotie voel in het lied. Ik hou van zijn stemgeluid. Jammer genoeg spreek ik nog geen Portugees, dus de tekst van het lied heb ik even op moeten zoeken. Het lied gaat, zoals uiteraard zo vaak, over de liefde. Als je de tekst in het Engels opzoekt, schijnt ook daar de emotie door. Volgens sommigen wellicht een melige emotie, maar in de Portugese taal vind ik alles nog eens zoveel beter klinken. Ik vind het dan ook jammer dat op het Eurovisiesongfestival Portugal zo vaak ondergewaardeerd wordt in de punten en dat het toch meestal, om het in de woorden van Portugees zanger Salvador Sobral te zeggen, ‘fastfoodmuziek’ is die de punten krijgt.’

Jonas: Zorja – Zorja (Pesma za Evroviziju ’22 in Servië)

‘Ik heb ongelooflijk lang moeten nadenken over welk nummer ik hier voor een laatste keer zou eren. Voor hetzelfde geld had het de charismatische Rayden met Calle de la llorería uit Benidorm Fest geweest. Ook Dargen D’Amico met zijn aanstekelijke Dove si balla uit het Italiaanse Sanremo maakte kans. Uiteindelijk werd het Zorja met haar prachtige Servische ballade. Ik ben misschien een beetje bevooroordeeld aangezien ik Zorja reeds kende uit Zvezde Granda, een bekende talentenjacht uit de Balkan, maar vanaf het moment dat ik haar inzending voor de Servische preselectie hoorde was ik verkocht. Had ze het Songfestival gewonnen met dit nummer? Absoluut niet, we moeten realistisch zijn. Had ik genoten van haar drie minuten op het podium in Turijn? Zeker wel! Zorja heeft een stem waar je u tegen zegt en weet ook een feilloos optreden neer te zetten. Het had fijn geweest om nog eens een klassieke Servische ballade, Nevena en haar Kruna is namelijk ook al drie jaar geleden, op het festival te hebben … Maar het zal voor volgend jaar zijn. Daarnaast leek het mij ook een aangename afwisseling na het energieke geweld van vorig jaar met Loco loco. Aan alle Serviërs die dit lezen: wees niet getreurd. Ondertussen ben ik ook grote fan van Konstrakta!’

Philip: Aovalguses – Ott Lepland (Eesti Laul 2022 in Estland )

‘Sinds ik Ott Lepland live heb horen zingen in de Baku Christal Hall in Azerbaijan, ben ik verkocht aan de stem van deze zanger. Kuula is sinds 2012 een van mijn absoluut favoriete Songfestivalnummers aller tijden. Ik had dus ook heel hoge verwachtingen toen ik hoorde dat hij dit jaar opnieuw zou deelnemen aan de Estse voorronde. Toen het nummer vrijgegeven werd op Spotify was ik jammer genoeg toch wat teleurgesteld. Geen noemenswaardige hoge uithalen en een nummer dat wat voortkabbelt zonder ooit een echt hoogtepunt te bereiken. De studioversie was in mijn ogen dus geen garantie op succes. Dit was echter zonder de vocale live kracht van Ott Lepland gerekend. Toen de zanger het nummer live bracht in de eerste halve finale van Eesti Laul moest ik mijn mening herzien. Opnieuw zingt hij met zoveel gevoel dat ik de pijn van het nummer in mijn hart voel. Dit is wat een Songfestivalnummer moet doen, je meenemen op een reis van gevoelens. Het maakt niet uit in welke taal een nummer gezongen wordt, de emotie is zo sterk dat je volledig mee bent met de boodschap en het gevoel dat het nummer overbrengt.’

Joël: Shadows of Forgotten Ancestors (Тіні забутих предків) – Alina Pash (Vidbir 2022 in Oekraïne)

‘Eerst vond ik het lastig om één lied te kiezen dat aan een voorronde deelnam en niet naar Italië zal afreizen, maar toen Alina Pash de Oekraïense voorronde van dit jaar won, sprak haar nummer mij meteen aan. Helaas besliste ze later zelf om zich terug te trekken na gedoe over het betreden van  het door Rusland geannexeerde schiereiland de Krim via de Russische grens. Omdat het lied toch niet zal deelnemen in Turijn, vind ik het zeker toch waard om het nogmaals te vernoemen. De passie en emotie die ze brengt als ze haar lied zingt, raakt mij heel erg. Ondanks dat het voor het grootste deel in de Oekraïense taal is, krijg ik toch het gevoel dat het voor iedereen te begrijpen is. De kledingstijl, de act, de puurheid en de emotie maken het voor mij helemaal af. Vooral omdat ze het verhaal van Oekraïne aan de wereld probeert te vertellen door haar kunst te tonen. Ik ben er zelfs van overtuigd dat dit nummer makkelijk de top vijf had kunnen halen in Turijn.’

Thibaud: Death Of Us – Elsie Bay – (Melodi Grand Prix in Noorwegen)

‘Melodi Grand Prix was een van de eerste voorrondes van dit seizoen. Toen in januari alle liedjes bekend werden gemaakt, was Death Of Us voor mij – en voor heel wat mensen (de hype rond Elsie Bay was erg groot) – het beste liedje van allemaal in de Noorse preselectie. Nu, ik moet eerlijk toegeven dat ik best wat teleurgesteld was toen ik Elsie dit lied voor de eerste keer live hoorde zingen. Haar stem was oké, maar de staging stelde me teleur. Tijdens de finale van MGP besefte ik echter nog maar eens dat het toch een heel sterk nummer was. De concurrentie was echter groot: ergens wist ik dat Subwoolfer zou winnen, maar toch bleef ik hopen dat Elsie op een of andere manier toch nog met de winst zou weglopen. Jammer genoeg won ze niet, maar toch blijft dit voor mij het beste liedje van deze editie van Melodi Grand Prix. Misschien volgend jaar nog eens proberen, Elsie?’