De eerste van drie uitzendingen van Eurosong 2025 is achter de rug. Wat vond onze redactie ervan? In dit artikel laten vier van onze redacteurs hun persoonlijk licht schijnen.

Dennis: ‘Zie Grace graag op het Eurovisiepodium in Bazel’

‘Zaterdagavond 18 januari was het dan eindelijk zo ver! Nadat VRT ons op maandag al verlekkerde met een aantal korte snippets, hoorden we vanavond voor het eerst vier potentiële Belgische Songfestivalinzendingen.

Grace ziet zichzelf graag met haar Pull Up op het Songfestivalpodium in Bazel. En ik zie dat ook graag. Hoewel mijn mederedacteuren (nog) niet overlopen van enthousiasme, heeft Grace mij helemaal mee.

Tuurlijk, soortgelijke liedjes hebben we allemaal al eens op het Songfestival gezien. Maar wat Pull Up onderscheidt? Het is een liedje over zelfontwikkeling en voor jezelf kiezen, gebracht door een charismatische zangeres die goed bij stem is.

De girlbops die we de afgelopen jaren hoorden, bezongen veelal de liefde en sensualiteit. En ondanks dat verschillende voorgangsters puike dancebreaks lieten zien, liet het vocaal nog wel eens te wensen over. Daar hoeft men bij Grace niet bang voor te zijn.

Ook LEEZ heeft mij positief verrast. Waar haar single releases nooit eerder mijn persoonlijke afspeellijst wisten te behalen, zet ik Perfectly Imperfect de 25^e wél in mijn playlist.

De zus van Metejoor blinkt vocaal uit én de melodie blijft direct in je hoofd hangen. Mocht LEEZ naar Bazel gaan, verwacht ik flink wat jurypunten naar ons land.

Le Manou bracht de nineties weer even terug. Ook Fille à papa is catchy, maar voor mijn gevoel is er wel nog wat werk aan de winkel.

Dit kan te maken hebben met de setting waarin de kandidaten hun liedjes presenteerden. Het liedje heeft veel potentieel en kan een breed publiek aanspreken, maar wél met de juiste act. Ik ben dan ook erg benieuwd hoe Le Manou dit gaat brengen tijdens de finale op 1 februari.

Het warme stemgeluid van Lenn, die ontroerde met een mash-up van de Songfestivalliedjes van zijn grootvader, hebben we nog maar weinig gehoord. Zijn identieke sound kan garant staan voor veel fans. Ook naar de presentatie van Air Balloon over twee weken ben ik benieuwd.

Want ook hier geldt: we zijn al vaker verrast tijdens de finale-uitzendingen door acts waarin we in eerste instantie niet bijzonder veel geloofden door de presentatie in eerdere shows.

Heb ik een Songfestivalwinnaar gehoord? Dat denk ik (nog) niet. Maar heb ik liedjes gehoord die voor een mooie notering kunnen zorgen? Dat zeker!’

Jonathan: ‘De oogst viel tegen’

‘Zestig minuten zendtijd opvullen met slechts vier liedjes betekent talloze pogingen tot randanimatie. Dat bleek soms leuk, soms vervelend, soms tenenkrullend.

De kandidaten zongen covers. Slim, want zo tonen ze zich van een andere muzikale kant. Alleen jammer dat de interpretaties eerder zoutloos waren. J’aime la vie werd helemaal een kinderliedje; Ik heb zorgen en Jennifer Jennings waren amper herkenbaar.

De kandidaten deelden twaalf punten uit aan iemand bijzonder in hun leven. Slim, want zo bouw je als kijker een band met hen op. Alleen jammer dat het onevenwichtige televisie opleverde. Lenn en Günther Neefs’ uitje naar de platenzaak stond in schril contrast met het mooie verhaal van Grace en haar zus Esther.

De kandidaten carpoolden naar Bazel… in Kruibeke. Slim, want het Songfestival gaat dit jaar door in Bazel… in Zwitserland. (Ongetwijfeld was er een interne vergadering waar dat plan enthousiast onthaald werd.) Alleen jammer dat het dan weer om Zwitserse clichés moest gaan, inclusief ternauwernood het Te Deum blazen. Zita Wauters deed gelukkig niet mee; blazen liep bij haar al eerder mis.

Daarover: de kandidaten zaten in een greenroom elkaar te supporteren vergezeld door La Wauters. Slim, want het toont hun hechte band. Alleen jammer dat Wauters behalve vibes rondstrooien geen enkele rol van betekenis had.

Tussen dat alles door zongen de kandidaten hun song in de competitie. Slim, want je was bijna vergeten dat die er ook nog waren. Alleen jammer dat de oogst zo tegenviel. Pull Up en Perfectly Imperfect zijn doorslagjes van liedjes die we al zo vaak hoorden. Fille à papa heeft een kekke productie maar daar is alles dan ook mee gezegd. De kansen van Air Balloon werden uitsluitend gefnuikt door de kandidaat zelf.

Om positief te eindigen: mijn twaalf punten gaan naar de fraaie montage van oude Eurosong-optredens. Meer van dat, VRT!’

Matty: ‘Niet omver geblazen qua zang of dans’

Na 2 jaar wachten was de spanning te snijden bij het horen van eerste snippets van de artiesten die deelnamen aan Eurosong 2025. Gelukkig heeft VRT de preshows beter aangepakt dan toen en maken we nu kennis met de artiesten via een leuke uitstap naar Bazel en verschillende Zwitserse workshops. 

En gelukkig kwam er ook wat muziek aan te pas! Persoonlijk heeft Le Manou de grootste indruk nagelaten. Qua performance ontbrak ik wat professionalisme en klonk het niet altijd even zuiver. Het nummer zelf, Fille à papa, blijft wel het meeste hangen van de 4. Doe er nog een leuke choreo bij en ik ben volledig mee in haar wereldje. Ze geeft mij een Chérine-vibe qua dromerigheid en jeugdigheid. Ik ben heel benieuwd hoe ze haar act gaat aanpakken, want zoals bij Chérine kan ze mij hier ook volledig verliezen. Ze verdient wel nog een extra applausje om J’aime la vie in zo’n tof nieuw jasje te steken!

Verder was ik niet omver geblazen qua zang of dans. Grace haar Pull Up zal in mijn afspeellijst vooral eens passeren bij het trainen in de fitness maar verder voelt het als een albumtrack die je snel vergeet tussen andere betere nummers op het Songfestival. Haar versie van Voila vond ik wel heel mooi gebracht. 

LEEZ haar nummer was ééntje uit de archiefdoos van Loreen. Vocaal ben ik echt fan van haar en geloof ik in wat ze kan en wil maar het mocht net iets origineler of stouter. Ik hou natuurlijk wel van dergelijke nummers die opbouwen en ontploffen maar voor het Songfestival mag het eens wat anders zijn. 

Voor Lenn zijn Air Balloon ben ik een beetje bang dat hij zal crashen. Zowel vocaal als ervaring mist hij wat de andere kandidaten wel al meer bewezen hebben. Het is zeker geen slecht nummer maar ik vrees dat dat het nog iets te vroeg is om zich aan een podium zoals het Songfestival te wagen.

Sven: ‘Te veel naar eerdere Songfestivals gekeken’

‘Veel kan beter, maar ik zie toch een lichte progressie in de aanpak van de VRT. In tegenstelling tot de korte kennismakingsafleveringen tijdens de werkweek voor de finale van Eurosong 2023 is mijn Songfestivalhart blij dat de openbare omroep dit keer wel weer drie zaterdagavonden in primetime reserveert voor de wedstrijd.

Over de invulling van die afleveringen valt misschien te discussiëren, maar het is wel goede marketing in Vlaanderen voor het Eurovisiesongfestival zelf, nadat het in Malmö toch een beetje reputatieschade leed.

Als trouwe fan frons je misschien wel eens de wenkbrauwen als de kandidaten van dit jaar eerst weer een liedje van een eerder Songfestivalnummer moeten coveren. Ik vind dit persoonlijk overbodig en ook een beetje achterhaald.

De positieve noot voor mij is wel dat het een goede ijsbreker is. Wij als fans vinden Voilà of Heroes misschien niet meer zo bijzonder, de modale Vlaming wordt misschien weer eens herinnerd aan die inzendingen.

De nieuwe gepresenteerde liedjes hebben me voorlopig niet van mijn sokken geblazen. In een notendop: vier degelijke songs, zonder veel meer. Ik hoorde ook heel veel ingrediënten in de nummers van voorgaande Songfestivalinzendingen.

Zo vind ik Pull Up van Grace een tof nummer, maar SloMo van Chanel zit zo verweven in de song: het ritme, de opbouw, de dancebreak. Leuk, maar SloMo werd derde in 2022. Intussen zijn we 2025 en de Europese kijker verwacht weer iets anders. Vorig jaar werden dergelijke liedjes zelfs redelijk zwaar afgestraft in Zweden.

Ook verdienstelijke pogingen van LEEZ en Lenn. Op zich degelijke popliedjes, maar kunnen ze de Europese kijker anno 2025 nog overtuigen om ervoor te stemmen? Er zitten bovendien te veel elementen in die songs van eerdere Songfestivalnummers. Op zich vond ik Fille à papa van Le Manou het meest verfrissende liedje van de avond, ook met een fijne en tongue in cheek boodschap.

Ik blijf met het gevoel zitten dat liedjesmakers en artiesten te veel hun inspiratie halen uit voorgaande Songfestivals. Op die manier blijven ze natuurlijk in het verleden kijken, terwijl de Europese kijker net iets origineels verwacht.

Je voelt dat iedereen het echt zo graag wil en net daardoor op succesformules uit het verleden teert. Daar ligt nu echter de grote valkuil om succesvol te zijn op het Eurovisiesongfestival. Ik zie veel goede intenties, maar the way to hell is jammer genoeg paved with good intentions. Durf vooral zelf een trend te zetten: kijk naar Käärija of Måneskin bijvoorbeeld.

Toch blijf ik positief. In het verleden hebben we al vaker gezien dat nummers en de presentatie ervan in de aanloop naar het Songfestival zelf nog enorm groeien. Het komt goed, sowieso!

Dit is een persoonlijke opinie op naam van de auteurs. Heb je zelf een prikkelende opinie over het Songfestival? Laat ze ons weten via [email protected].