Reporter Sven bekeek met argusogen de tweede halve finale van het Songfestival. Zijn ongezouten mening lees je in onderstaande recensie.

‘Wat een ervaring: de eerste keer als pers op m’n geliefde Eurovisiesongfestival. Ik kwam gisteren pas aan in Malmö en kon meteen de tweede halve finale meepikken vanuit het perscentrum.

De Georgische Nutsa kon op de persconferentie na de halve finale met haar emoties geen blijf en poneerde dat, jawel, een droom is uitgekomen. Wel kind, ik voel je!

Ook voor mij is een jongensdroom uitgekomen door het hele gebeuren dit jaar voor het eerst achter de schermen te mogen meevolgen. Alle verslagjes die ik destijds nog met een sierlijke vulpen uitschreef voor mijn eigen archieven zijn dan twintig jaar later toch niet voor niets geweest.

Ongemakkelijke nieuwe schoenen

En toch, deze hele eerste perservaring voelt voor mij een beetje als een nieuw paar schoenen dat je goed moet inlopen: je vindt ze heel leuk, je bent er blij mee, maar als je ze aantrekt, spannen ze nog en voelen ze wat ongemakkelijk. Ik kan gisterenavond met deze metafoor het best omschrijven.

Laat ik dan maar met de deur in huis vallen: de omstreden deelname van Israël overschaduwt deze editie en dat was gisteren heel voelbaar. Tijdens het optreden van Eden Golan was het oorverdovend stil in de persruimte; de aanwezigen zaten er wat aangeslagen bij en wisten niet hoe ze moesten reageren.

Een bevriende blogger vond dat die hele beleving perfect dienst zou kunnen doen voor een sociaal experiment. Er is iets van. Ook na de kwalificatie van het land en op de persconferentie nadien voelde je een gespannen sfeer, iets dat niet bij het Eurovisiesongfestival zou mogen horen.

Het blijven wél nieuwe schoenen

Uiteraard blijven nieuwe schoenen wél nieuw en ook gewoon plezant. Wat leverde de Zweedse openbare omroep opnieuw een kraaknette show af, gepresenteerd door vakmensen. Zoals altijd: strak, beetje afgeborsteld wel, maar een uiterst smakelijk staaltje televisie voor de modale Europeaan.

In de perszaal ging het er bij momenten heel feestelijk aan toe: bij Griekenland, Spanje en Nederland gingen mensen wild dansen. Ik kon het sfeertje helemaal appreciëren.

Halsbrekende dansjes met resultaat

Daarnaast waren de liedjes en de zangprestaties gisteren van een hoger niveau dan dinsdagavond. Meisjes aan de macht toch wel in deze tweede halve finale, inclusief sexy pakjes, strakke decolletés en het betere danswerk. Zowel de Maltese Sarah Bonnici als de Oostenrijkse Kaleen, de Georgische Nutsa en de Griekse Marina vermaakten ons met de betere halsbrekende toeren.

Goed om weten misschien voor de VRT: een knappe zangeres die zich met plezier door een stelletje afgetrainde binken laat omringen en die zich als toemaatje graag als een volleybal van de ene kant van het podium naar de andere wil laten toetsen door zoveel testosteron, het kàn werken.

Georgië, Griekenland en Oostenrijk vielen in de smaak bij de kijkers thuis en haalden de finale. Oostenrijk was enigszins verrassend. Kaleen zelf had het misschien ook niet helemaal verwacht. Ze had al haar skivest aangetrokken om bij de start van het volgende skiseizoen te gaan raven op de betere après-ski party. Haar act had ook niet misstaan in de ter ziele gegaan discotheek Zillion.

Zwitserse klasse, Armeense braderie, Franse pathos en Spaanse zondares

Naast de gebruikelijke dancebreaks kregen we gisteren toch een zeer divers aanbod aan stijlen en acts. Topfavoriet Nemo uit Zwitserland stelde niet teleur en leverde een indrukwekkende prestatie af. Krijgt Celine Dion in 2024 toch een opvolger als Zwitserse winnaar?

Ook de Armenen kwalificeerden zich met een plaatselijk braderiedeuntje. Ja, authentiek, charmant, maar al die lala’s maakten mij op den duur nerveus. Thanks, but no, thanks wat mij betreft.

Ook drie landen van de Big Five mochten al eventjes hun lied en act komen voorstellen. Onverwacht kreeg ik kippenvel bij het Franse optreden van Slimane. Wat een klok van een stem heeft die man.

Ok, het truukje met de micro getuigt van een al dan niet aanvaardbare Franse arrogantie en vind ik als nuchtere West-Vlaming een beetje over the top. Maar ’t werkt wel. Benieuwd of Frankrijk weer kan meedingen voor een toppositie zaterdag.

Om van een echte stijlbreuk te spreken: naast de Franse klasse werd de show opgeleukt door een Spaanse zondares. Het duo (en koppel) Nebulossa met hun nummer Zorra (zoek gerust even de vertaling van de lyrics op), inclusief halfnaakte dansers, mocht al even komen piepen in de Europese huiskamer. Ik kan deze best wel stoute retrodisco wel smaken, maar ik betwijfel of de rest van Europa dat ook in grote getale zal doen zaterdag.

Benelux niet herenigd in de finale

Ten slotte moet ik het nog over België en Nederland hebben. Zoals verwacht, stootte Joost Klein met zijn Europapa door naar de finale. De hype rond hem en zijn liedje was al gigantisch. Eerlijk: Joost Klein is een performer, niet zozeer een zanger. Uiteindelijk werd die energie, de emotie en de attitude van de eigenzinnige Nederlander beloond met een finaleplaats. 

Wie op een hereniging van de Benelux gehoopt had in de finale, moet minstens nog een jaartje wachten. België is spelbreker van dienst want Mustii en zijn Before the Party’s Over hebben het niet waargemaakt. Wij voelden de bui al eventjes hangen eigenlijk; het hele parcours van België was al hobbelig dit jaar. Ook de twijfelachtige repetities van de afgelopen weken gaven Mustii niet echt het vertrouwen dat je zo nodig hebt om het Europese publiek in te pakken.

We moeten eerlijk zijn: we waren niet bij de besten van de klas gisterenavond. Het kon allemaal beter, strakker, grootser. Zeker als je vergelijkt met welke acts, visuals en liedjes de andere landen aan de start stonden gisteren.

Ik probeer mij de komende dagen vooral te focussen op al het positieve dat het Eurovisiesongfestival mij altijd geboden heeft en ook nu te bieden heeft: het feestelijke, het samenkomen met gelijkgestemden, de warmte van de community en de spanning van de wedstrijd.

De uitschakeling van België en de vreemde schaduw boven het liedjesfeest dit jaar laten mij niet onberoerd, maar tjah, nieuwe schoenen blijven nu eenmaal altijd een beetje ongemakkelijk, zeker?