De nationale preselecties voor het nakende Eurovisiesongfestival zitten er weer op. Maar liefst 22 van de 37 deelnemende landen organiseerden een reeks aan voorrondes om hun kandidaat voor Malmö te bepalen. Dat betekent meteen ook dat heel wat pareltjes de eindmeet niet gehaald hebben. Onze redacteurs zagen – tot hun grote spijt – onderstaande kandidaten en nummers sneuvelen in de bikkelharde preselecties.

Arne: Konstrakta – Novo, bolje

Iedereen zal zich ongetwijfeld de passage van Servië op het Eurovisiesongfestival van 2022 herinneren. Met In corpore sano bracht de Servische Konstrakta één van de meest in het oog springende acts in Turijn. Dat leverde haar een puike vijfde plaats op, het beste resultaat sinds 2012.

Dat Konstrakta het dit jaar even goed zou gedaan hebben op het Songfestival, lijkt me eerder twijfelachtig. Met Novo, bolje tapt de zangeres immers uit hetzelfde vaatje. De betekenis van het nummer is ‘nieuw, beter, sneller, groter’ en net dát maakt mij zo’n grote fan van dit nummer.

Konstrakta die met doortastende blik staat te verkondigen dat haar nummer iets ‘nieuws’ en ‘beters’ is, terwijl ze gewoon haar kunstje van twee jaar geleden opnieuw opvoert. Wat hou ik ontzettend van de ironie die de zangeres heel bewust ten tonele brengt. Deze mysterieuze verschijning, noem haar gerust een soort van sekteleidster, had ik dan ook met veel plezier teruggezien in Malmö.

Dennis: Sara Siipola – Paskana

Na de eerste luisterbeurt wist ik het: dít wordt mijn winnaar van 2024.

Want nadat ik Paskana, gezongen door Sara Siipola, voor het eerst hoorde was ik ervan overtuigd dat Finland de zangeres naar Malmö zou sturen. Niets bleek minder waar: ondanks dat de internationale jury Sara op de eerste plek zette, koos het Finse publiek voor Windows95man.

Het meeslepende Paskana pakt me vanaf de eerste tonen. Ik versta geen woord Fins, maar hoor de pijn en frustratie van de zangeres. Dat is wat het nummer voor mij goed maakt.

De melodie van het nummer is verslavend. Ik ontken niet dat ik het nummer meerdere keren achter elkaar afgespeeld heb. Voor mij zou Paskana dan ook niet misstaan in het deelnemersveld van het aankomende Songfestival.

Helaas: het blijft voor mij bij luisterbeurten op Spotify. En ik mag op zoek naar een andere winnaar.

Jasper: Annalisa – Sinceramente

Binnen de redactie weten ze dit al: ik volg niet veel voorrondes. Het boeit me weinig om een lokale Laura Lynn een gooi te zien doen naar Eurovisieglorie. Of het moet Gunilla Persson zijn. In mijn playlist dus weinig pareltjes uit de voorrondes. Al zijn de inzendingen van Loredana Bertè in Italië (of was het nu San Marino?) en Jorge González in Spanje me opgevallen.

Met die gewillige Spanjaard wil ik losgaan op mijn absolute voorrondefavoriet. Ik heb het over Annalisa met Sinceramente. In zo goed als elke andere voorronde zou een steengoed nummer als dit de concurrentie verpulverd hebben. Maar niet in Sanremo.

Terwijl dit liedje alles heeft om een internationale hit te zijn. Dat ik geen Italiaans begrijp, drukt de pret niet. Ik crowdsurf op het aanstekelijke ritme van Sinceramente. De ‘quando’s’ en ‘piango’s’ vliegen me om de oren en ik krijg er geen genoeg van.

Dan is er nog Annalisa zelf. Die als een Italiaanse godin over het podium kronkelt. Wat had ik haar officiële videoclip graag op het YouTube-kanaal van het Eurovisiesongfestival gezien. Want ondanks het feit dat La noia ook een dikke schijf is, was Sinceramente voorbestemd om in Malmö de gedoodverfde topfavoriet te zijn.

Jonas: Iva Lorens – Dom

Pesma za Evroviziju 2024… Het is de derde keer in drie jaar tijd dat ik een inzending uit deze selectie kies! Een beetje saai, maar het moest maar niet zo goed zijn daar in Servië! Ik had ook iets kunnen kiezen uit Italië, want ja hoe subliem was Sanremo?! Ook Melodifestivalen bood veel mogelijkheden want, ondanks de publieke opinie, was ik wel fan dit jaar! Maar nee… Het is (opnieuw) een nummer uit de Balkan.

Een nummer dat naar mijn aanvoelen geen potten zou gebroken hebben in Malmö, een nummer dat misschien in de halve finale zou blijven steken, maar wat hou ik van Iva Lorens en haar Dom! Toegegeven, in de eerste halve finale kwam het nogal gemaakt over, maar in de finale bloeide de zangeres volledig open. Hopelijk zien we in de toekomst nog meer van haar!

PS: ik ben het niet noodzakelijk eens met puntje 2) hieronder.

Jonathan: Il Volo – Capolavoro

Ik denk dat onze redactie het er dit jaar over eens is dat Italië 1) een ijzersterke Sanremo-editie had en 2) een foute winnaar heeft aangeduid.

Graag draag ik mijn steentje bij door een lans te breken voor het olijke drietal Piero, Ignazio en Gianluca. Het was geen liefde op het eerste gezicht. Grande amore vond ik negen jaar geleden alweer (we worden oud!) eerst een over het paard getild, pompeus lied vol clichés, zowel qua compositie als tekst.

Maar helemaal aan het einde, als 27e in de rij van een niet al te sterk deelnemersveld aan het Songfestival 2015 in Wenen, blies Il Volo me omver. Ik duidde het spontaan als winnaar aan en kreeg gelijk – toch wat de televoting betrof.

Sindsdien volg ik Il Volo graag. Niet letterlijk, een contactverbod is er tot nader order niet, maar wel muzikaal. Ik ben groot fan van albums Notte Magica en Musica en net zozeer van hun volgende Sanremo-avonturen.

Het wondermooie Musica che resta werd al fraai 3e in de editie van 2019 en mijn hart maakte een sprongetje toen het trio als kandidaat werd aangekondigd voor dit jaar.

Met Capolavoro (‘Meesterwerk’) was het wel een gigantische coup de foudre. Het lied is opnieuw vakkundig opgebouwd volgens de regels van de Italiaanse balladekunst en kan bezwaarlijk een vernieuwende bijdrage genoemd worden. Maar soms hoeft dat ook helemaal niet.

Soms volstaat het om drie mooie heren een heel mooi lied te zien en horen vertolken. Soms heeft een mens simpelweg niet meer nodig dan dat. In al zijn eenvoud verdronk Il Volo tussen het luidere geweld van deze Sanremo-jaargang en een achtste plek was veel te laag. Maar er is altijd 2025! Ik blijf in elk geval groot fan. Zeker ook van onderstaande videoclip met het hilarische greenscreen:

Matthias: Irama – Tu no

Ook ik ga, net als vorig jaar, voor een artiest die dit jaar deelnam aan Sanremo. Al sinds de eerste keer dat ik Irama bezig hoorde in Sanremo, in 2021 met La genesi del tuo colore, ben ik een grote fan. Dat was het jaar nadien niet anders met Ovunque sarai en dit jaar met Tu no.

Ik ben sowieso al iemand die van ballades houdt en zeker van Italiaanse muziek. Ook al begrijp ik (nog) geen Italiaans, Tu no raakte mij emotioneel. Dat Irama niet zou winnen, had ik meteen door. Al vind ik dat hij het weleens verdient. Dat hij daardoor naar het Eurovisiesongfestival zou mogen, is voor mij maar een bijkomstigheid. Irama heeft prachtige liedjes waar ik van geniet.

Matty: Maria Sur – When I’m Gone

Mijn grote favoriet uit de voorrondes dit jaar was Maria Sur die meedeed aan Melodifestivalen met het nummer When I’m Gone. Het nummer zelf heeft een hoog Songfestivalgehalte en de act op zich was klaar om in Malmö te brengen.

Vocaal liet ze live jammer genoeg wel een paar steken vallen, maar de song is zo catchy en sterk opgebouwd dat ik het haar vergeef. De vergelijking met Tattoo van Loreen is onmiskenbaar, maar mijn zwak voor Zweedse popnummers is nu eenmaal een feit!

Sven: Mahmood – TUTA GOLD 

Wat een gemiste kans voor Italië! Hoewel ik La noia ook best een goed liedje vind, denk ik dat de laars van Europa wel weer meer overwinningskansen zou gehad hebben met TUTA GOLDvan Mahmood.

Wat hou ik toch van deze artiest: mysterieuze persoonlijkheid, stijlicoon en muzikaal uiterst creatief, met aandacht voor eigentijdse trends. Dan zwijg ik nog over zijn knappe looks.

Na Soldi in 2019 en Brividi in 2022 blijft Mahmood mij toch verrassen; hij brengt telkens iets nieuws. Ik vind TUTTA GOLD ook weer bijzonder diepgaand over persoonlijke groei, nostalgie, melancholie en de complexiteit van relaties.

Thema’s naar mijn hart die dan nog eens op een opzwepend Italiaans ritme volledig tot hun recht komen bij de mysterieuze, soms ietwat getormenteerde, blik in de ogen van Mahmood.

De gimmick met het handgebaar in het refrein is intussen ook viraal gegaan op voornamelijk Italiaanse sociale media. Dit had volgens mij in heel Europa viraal kunnen gaan vanaf mei. Jammer, maar ik hoop dat we Mahmood ooit toch nog eens terugzien op het grote Songfestivalpodium.

Thomas: XGIOVE – Nostalgia

‘Dit nummer is een heerlijke meezinger, zelfs voor iemand die geen Italiaans spreekt! Het bruist van energie en ik word er direct vrolijk van. Ik had dan ook veel liever XGIOVE op het Songfestivalpodium gezien voor San Marino.

We zien op dat podium wel vaker traditionele instrumenten in een modern arrangement. Daarbij denken we al snel aan strijkers zoals de viool. Mag het ook eens een accordeon zijn? En niet zomaar in een ondersteunend rolletje door een achtergrondmuzikant, meteen front and centre gehanteerd door de zanger zelf. Heel wat anders dan Dotter die in Melodifestivalen geen noot tokkelde op de piano waarmee ze het podium deelde.’