In de reeks 50 jaar Eurosong blikt Songfestival.be terug op een halve eeuw Vlaamse Songfestivalvoorrondes. In deze laatste aflevering staat Marcel Vanthilt centraal. Hij was tussen 1999 en 2008 beroemd en berucht als gevreesd jurylid in de Eurosong-preselectie.

‘Gevraagd door VRT voor mijn ongezouten mening’

Marcel Vanthilt maakte zijn debuut als jurylid in Eurosong tijdens de editie van 1999. ‘Ten tijde van Canzonissima (de voorloper van Eurosong, red) zetelde journalist Staf Knop in de jury. Hij was bekend voor zijn scherpe en soms norse feedback op de liedjes en dat had blijkbaar wel voor wat animo en aandacht gezorgd.

De VRT wilde met Eurosong 1999 opnieuw goede televisie maken en ze wilden iemand in de jury die ongezouten zijn mening over muziek durfde geven. Ik wilde dat ook graag doen. Ze waren bij mij dus aan het juiste adres (lacht).’

‘De dames van K3 moeten er mij nog ééntje’

Al tijdens zijn eerste jaar als jurylid hield Marcel Vanthilt geen blad voor de mond. Een van de meest iconische commentaren gaf hij in 1999 toch wel aan Karen, Kristel en Kathleen van K3. Zij kwamen toen net piepen in de Vlaamse showbusiness en waagden hun kans met het intussen in Vlaanderen wereldberoemde Heyah Mama.

Marcel Vanthilt liet geen spaander heel van de prestatie, het liedje en hij vergeleek K3 met fijne vleeswaren. Hij verwees hen rechtstreeks door naar Studio 100 waar ze volgens hem verder kindermuziek konden maken. (zie video hieronder)

‘Ik beoordeelde de nummers in de selectie echt op hun internationale waarde. Ik gaf punten aan nummers waarvan ik dacht dat ze tussen de grote landen op het Eurovisiesongfestival positief konden opvallen. Ik blijf erbij, ik vond Heyah Mama daarvoor totaal niet geschikt. Het was gewoon te slecht om naar het Eurovisiesongfestival te gaan’, kadert het voormalige rebelse jurylid.

‘Als je er al die jaren later op terugkijkt, had ik toch echt gelijk’, lacht Vanthilt. ‘Ik verwees de meisjes door naar Studio 100 en kijk eens wat een carrière ze daar uitgebouwd hebben. Ze moeten er mij eigenlijk nog ééntje daarvoor (lacht).’

Marcel Vanthilt kwam Karen, Kristel en Kathleen nadien nog vaak tegen. ‘Die kritiek is niet blijven hangen, integendeel. Ze zagen er de humor van in en we hebben nog dikwijls gezellig met elkaar gepraat.’

‘Roxane en Vanessa Chinitor zijn bijgebleven’ 

Menig Vlaams artiest moest de pittige commentaren van Marcel Vanthilt slikken, maar voor sommige anderen had hij niets dan lof. ‘Ik herinner mij nog goed Roxane (zij nam in 2004 en 2006 deel aan Eurosong, red.). Zij had (met Television Game, red., zie video hieronder) toch echt wel een topnummer’, bekent Vanthilt.

‘Ook Like the Wind blijft voor mij toch wel een klassieker. Op het Songfestival zelf haalde Vanessa Chinitor misschien geen topnotering, maar ik blijf het een van de sterkere Vlaamse inzendingen vinden.’

‘Daarnaast denk ik ook nog aan Belle Perez. Ze leverde misschien geen al te beste prestatie tijdens de liveshow in 1999, maar Hello World is toch echt wel een gigantische springplank geweest voor haar.’

‘De liveshows waren een topervaring als televisiemaker’ 

Vanthilt was dus vaak de bad cop in de jury, maar beweert ook dat de commentaren totaal niet geregisseerd waren. ‘Ik mocht echt zeggen wat ik wilde. We kwamen met de jury pas aan op zondagmiddag en kregen de liedjes tijdens de repetitie pas voor het eerst te horen. Dan overlegden we kort met de andere juryleden, maar voor de rest was ik heel vrij om tijdens de liveshow mijn ongezouten mening te geven.’

‘Als televisiemaker waren die liveshows echt wel hoogdagen. Het waren topproducties met goede belichting, sterke camerashots, veel bewegende beelden. Om daar deel van te mogen uitmaken en helemaal live je ding te mogen doen, was een topervaring’, blikt het gewezen jurylid terug.

‘Jarenlang relletje met John Terra uitgegroeid tot een fijne vriendschap’ 

Marcel Vanthilt neemt ons ook even mee achter de schermen van Eurosong. ‘John Terra (die meeschreef aan Like the Wind, red.) bracht in de jaren tachtig het liedje De dag dat het zonlicht niet meer scheen uit. Met mijn groep Arbeid Adelt maakte ik kort nadien een nummer met dezelfde titel. In alle eerlijkheid: we hebben die titel gepikt omdat we die zo goed vonden‘, biecht Vanthilt op.

‘In de pers en in de Vlaamse muziekwereld echter dacht men dat we die titel genomen hadden om de spot te drijven met John Terra en zijn muziek, maar integendeel dus. Toch heeft dat gerucht jarenlang geleefd’, lacht de frontman van Arbeid Adelt.

‘Jaren later, bij Eurosong 1999, was ik na een liveshow nog iets aan het drinken in de artiestenbar en John Terra kwam ietwat bedeesd naar me toe. Hij wilde mij eens spreken over De dag dat het zonlicht niet meer scheen. We hebben alles toen uitgepraat en uitgeklaard bij een goed glas wijn en eigenlijk zijn we vrienden geworden’, blikt Vanthilt terug.

‘Ik heb altijd heel veel respect gehad voor John Terra als muzikant. Sinds Eurosong zien wij elkaar een paar keer per jaar. Zo zie je maar, er kunnen zeker vriendschappen ontstaan tijdens zo’n voorronde‘, relativeert Marcel Vanthilt het jarenlange mediarelletje.

‘Mijn broek stond open tijdens Junior Eurovisiesongfestival in Hasselt’

Marcel is natuurlijk vooral gekend als iconisch jurylid van de Vlaamse voorronde, maar hij presenteerde in 2005 ook het internationale Junior Eurovisiesongfestival in Hasselt. ‘Dat was zeker een hoogtepunt in mijn carrière: een liveshow presenteren met een bereik van miljoenen kijkers.’

‘Het grappige is dat we urenlang alles repeteerden en elk camerashot oefenden, maar tijdens de liveshow op zaterdag gingen toch een aantal zaken volledig mis‘, lacht Vanthilt.

‘Mijn Franstalige collega van de RTBF Maureen Louys sprak niet zo goed Engels en zij kreeg in haar oortjes constant een Franstalige vertaling van wat gezegd werd. Op de avond zelf gaf de productie ons elkaars oortjes waardoor ik tijdens mijn teksten constant de Franse versie hoorde door mijn oortjes‘, legt de presentator uit.

‘Dat is natuurlijk het leuke aan zo’n grote liveshow. Je moet improviseren op het moment zelf en eigenlijk heeft de kijker thuis niets door. Na een snelle kledingwissel bijvoorbeeld stonden mensen aan het podium te lachen met mij en ik had niet door waarom. De kijker thuis zag het niet omdat ik in profiel gefilmd werd, maar mijn broek stond gewoon nog open‘, proest Marcel Vanthilt het uit.

‘VRT mag me altijd bellen’

Op de vraag of Marcel Vanthilt ooit nog een comeback zou willen maken in de nationale finale antwoordt hij gedecideerd: ‘Zeker! Muziek is zo’n fijn platform, iedereen heeft er wel een mening over en dat is net het leuke. Ze mogen mij zeker altijd bellen’, laat het enfant terrible van eerdere edities van Eurosong weten.

Vanthilt blikt nog een laatste keer terug op zijn soms minder positieve reputatie als jurylid in Eurosong en roept op om dat allemaal te relativeren: ‘Het gaat over muziek. Je mag een bepaald liedje of genre toch slecht of juist goed vinden? Iemand anders denkt misschien net het tegenovergestelde, maar die diversiteit is net leuk.’

‘Zolang we maar ruzie moeten maken over muziek en niets anders, dan is de wereld een mooie plek, toch? Ik zou willen dat we maar daarover moesten discussiëren in plaats van over alle gebeurtenissen die zich momenteel in de wereld afspelen’, sluit Marcel Vanthilt warm af.

Op de foto zie je Marcel Vanthilt in 2004 met zijn mede Eurosong-juryleden van toen, Dana Winner, André Vermeulen en Serge Simonart.