Pijnlijke avond tijdens de grote finale van het Eurovisiesongfestival in Rotterdam voor vier landen, die van het publiek elk nul punten kregen. Voor het Verenigd Koninkrijk was het nog iets pijnlijker, zij kregen ook bij de jury’s nul punten, daardoor bleef hun totaalscore hetzelfde als aan het begin van de stemming. Is dit al eerder gebeurd in de finale in de geschiedenis van het Songfestival? We kijken even terug.

We kunnen meteen het antwoord geven op die vraag, het is al meerdere keren gebeurd. Het is zelfs al geen uitzonderlijke situatie meer. De bedenkelijke eer om die reeks te starten, is voor België, in 1962. Dat jaar kregen ook Spanje, Oostenrijk en Nederland geen punten, maar omdat België eerder optrad, wordt België als eerste slachtoffer van de befaamde ‘nul points’ of ‘zero points’ gezien. Fud Leclerc vertegenwoordigde toen België met Ton nom, Nederland werd vertegenwoordigd door De Spelbrekers met Katinka. Een jaar later was het opnieuw van dat, voor drie Scandinavische landen, Noorwegen, Finland en Zweden, en Nederland. Ook in de twee edities die daarop volgden, waren vier landen die geen punten kregen. In 1965 was België daar nog eens bij, met Lize Marke en Als het weer lente is.

Splitten

In 1966 was het de beurt aan twee landen om geen punten te krijgen, waaronder een grote naam, Domenico Modugno met Dio, come ti amo. Modugno had in 1958 en 1959 meer succes, met respectievelijk een derde en een zesde plaats. Zwitserland volgde in 1967, Luxemburg in 1970. Noorwegen was het eerste land om drie keer nul punten te krijgen, met behalve in 1963 ook in 1978, met Jahn Teigen, en in 1981, met Finn Kalvik, hetzelfde resultaat. In 1997 zette Noorwegen dat record scherper met een vierde keer nul punten. Dat ging toen telkens om jurystemmen, het publiek kon nog geen punten geven. Ondertussen hadden nog wat landen hetzelfde ondergaan, maar in 2003 pas was dat voor de eerste keer het Verenigd Koninkrijk. Het duo dat het land vertegenwoordigde, Jemini, stak de schuld op technische problemen waardoor ze de muziek niet zouden kunnen horen hebben. De Britse pers had het over een slecht lied dat ook nog eens vals gezongen was. Jemini was zo ontgoocheld dat het splitte nadien.

Verschil jury-publiek

Oostenrijk werd in 2015 als thuisland, na de overwinning van Conchita Wurst, slachtoffer van de nul punten. In datzelfde jaar overkwam het Duitsland voor de derde keer. In de jaren nadien kreeg iedereen telkens punten, tot dit jaar dus, met James Newman voor het Verenigd Koninkrijk.

In 2015 had Oostenrijk trouwens wel veertig punten gekregen van de jury’s, maar niet van het publiek. Toen werden de stemmen nog gecombineerd waardoor het land eindigde op nul. Andere landen die van de jury’s wel punten kregen maar niet van het publiek, zijn onder andere Frankrijk in 2012, Tsjechië in 2016, Spanje en Oostenrijk in 2017, Duitsland in 2019 en sinds dit jaar dus ook Duitsland, Spanje en Nederland. In 2019 maakte thuisland Israël het omgekeerde mee, het kreeg geen punten van de jury’s, maar wel van het publiek, waardoor het gered werd van die verdomde nul.

Hooverphonic is onze Songfestivalkandidaat van 2021. Ontdek dankzij alle verhalen in ons boek ’65 jaar België op het Songfestival’ hoe het de andere deelnemers is vergaan. Koop het via deze link.