Na de eerste halve finale op dinsdag, was het op donderdagavond tijd voor de tweede halve finale van het zesenvijftigste Eurovisiesongfestival. Samen met de negentien deelnemende landen, stemden ook kijkers uit gastland Duitsland, Frankrijk en het terugkerende Italië mee in deze halve finale.

Over 2011

De uitzending begon net als die van dinsdag met een simpele verwelkoming van de drie presentatoren van dit festival, Anke Engelke, Judith Rakers en Stefan Raab, waarna de liedjes begonnen.

Anke Engelke, Stefan Raab & Judith Rakers

Van de 43 deelnemende landen van dit jaar waren er vier die terug waren gekeerd na een periode van afwezigheid. Oostenrijk was er na vier jaar weer bij om de korte trip naar Düsseldorf te maken, en zangeres Nadine Beiler pakte meteen finaleplek met haar ballade The Secret is Love. Succes was er ook voor de twee van de drie terugkerende artiesten van de avond: Dino had in 1999 samen met Beatrice gezongen voor Bosnië & Herzegovina, en keerde twaalf jaar later solo terug. Moldavië werd net als in 2005 vertegenwoordigd door de olijke heren van Zdob și Zdub, en geflankeerd door een jongedame op een eenwieler fietsten ze ook nu weer naar de finale.

Fanfavorieten Maja Keuc uit Slovenië en Getter Jaani uit Estland plaatsten zich eveneens, en dat gold ook voor de identieke tweeling John en Edward uit Ierland. De twee jongemannen hadden bekendheid verworven door hun deelname in de Britse versie van de talentenjacht The X Factor, en hadden vlotjes de Ierse voorronde gewonnen. Met Lipstick mochten ze in Düsseldorf als laatste aantreden in de halve finale, en pikten ze meteen een finaleplek mee. De top twee was echter volledig toe te schrijven aan Scandinavië: zowel de groep A Friend In London uit Denemarken als jonge snaak Eric Saade uit Zweden deden het uitmuntend.

Eric Saade

Aan de andere kant van het spectrum was er beduidend minder succes voor Christos Mylordos uit Cyprus, die samen met zijn dansers op magische wijze vastgeplakt was aan het podium, Vlatko Ilievski uit (VJR) Macedonië met zijn lofzang op een Russisch meisje en de Wit-Russische Anastasia Vinnikova met een wel erg patriottisch nummer getiteld I Love Belarus. Ook Dana International, die in 1998 nog gewonnen had met Diva, viel nu buiten de prijzen. Met Ding Dong kwam ze niet verder dan een teleurstellende vijftiende plek in de halve finale.

België en Nederland

België werd vertegenwoordigd door de zeskoppige acapellagroep Witloof Bay, met leden uit Wallonië, Vlaanderen en Brussel. Zij hadden de omstreden voorronde van de RTBF gewonnen, die al begonnen was in september 2010. De EBU moest speciaal daarvoor haar regel aanpassen: sinds 2011 mochten liedjes niet voor 1 september van het vorig jaar uitgegeven zijn in plaats van 1 oktober. Het concept was simpel: iedereen mocht zich inschrijven met een liedje op een onlineplatform, en moest toen zelf 20.000 euro verzamelen om deel te mogen nemen aan de nationale finale. De RTBF had het wellicht zelf niet verwacht, maar uiteindelijk waren dertig artiesten erin geslaagd dat bedrag bijeen te sprokkelen. Een halve finale op radionet Vivacité op 30 januari 2011 elimineerde zestien van de dertig, zodat er nog veertien overbleven in de nationale finale op 12 februari, de eerste volwaardige Waalse voorronde sinds 2000. Daar bepaalde een mix van tele- en jurystemmen de einduitslag, en beide kozen unaniem voor With Love Baby, waarvan alle geluiden kwamen van de zes mensen op het podium. Het was dus het eerste Songfestivalliedje in jaren dat geen band met muziek gebruikte. Van de inzending werd niets verwacht, en des te groter was de verbazing toen bleek dat België met één punt verschil elfde was geworden in de halve finale.

Witloof Bay

Nederland werd vertegenwoordigd door de groep 3JS, die intern was aangeduid door de omroep TROS en kan rekenen op leden Jan Dulles, Jaap Kwakman en Jan de Witte. Op 30 januari kregen ze hun eigen Nationaal Songfestival met vijf deelnemende liedjes, dat op minder dan een uur werd afgewerkt. Ze overtuigden de vakjury en de kijkers thuis het meest met het lied Je vecht nooit alleen, maar voor het songfestival werd een Engelse vertaling gemaakt. In Düsseldorf stonden ze aan de start met Never Alone, maar die vertaling leverde de heren geen extra punten op: Nederland kreeg de rode lantaarn toebedeeld.

De 3JS

De pauze en de punten

Na street dance als pauzeact, maakte Anke Engelke de tien finalisten bekend. In tegenstelling tot het debacle van dinsdag, waren er hier geen grote verrassingen en plaatsten alle favorieten zich voor de finale. Enkel de delegatie uit Israël zal vast en zeker ontroostbaar geweest zijn, met name de zangeres zelf.

Op 26 mei maakte de EBU de gesplitste resultaten bekend, met opnieuw hier en daar grote verschillen. Slovenië had de jurystemming gewonnen, maar werd door het publiek pas zevende gezet. Bosniër Dino werd door de kijkers dan weer met een zilveren medaille beloond, maar haalde de top tien van de jury’s niet. België wél: Witloof Bay werd achtste, maar slechts twaalfde bij de kijkers thuis. De grootste verrassing was misschien wel dat zowel Israël als fanfavoriet Estland niet tot de tien uitverkorenen van het publiek behoorden. Eric Saade had zich bij de jury’s weten op te werken tot een respectabele derde plek, maar liet toch vast en zeker de grootste indruk na bij de telestemmers.