Na 28 jaar vond het Eurovisiesongfestival nog eens plaats in Duitsland. Echter niet langer met de ARD als gastomroep: al in 1996 had deelomroep NDR het songfestivalstokje overgenomen van het overkoepelende ARD. Na een lang proces van steden die zich kandidaat hadden gesteld, viel de keuze voor de zesenvijftigste editie op de Esprit Arena in de stad Düsseldorf, in het uiterste westen van het land. Naast de deelnemende landen, stemden ook Spanje en het Verenigd Koninkrijk mee in deze halve finale.

Over 2011

De eerste halve finale startte kort maar krachtig, met een introductie van de drie presentatoren die dit feestival rijk was. Comedienne Anke Engelke, journaalanker Judith Rakers en presentator én Duitse Mr. Eurosong Stefan Raab praatten de drie avonden aan elkaar.

Anke Engelke, Stefan Raab & Judith Rakers

Er namen 43 landen deel dit jaar, een evenaring van het record van 2008. Alle landen van vorig jaar waren er weer bij, en vier landen keerden terug naar de wedstrijd. Twee ervan namen vanavond deel: San Marino bleef meteen weer steken in de finale dankzij zangeres Senit, maar Kati Wolf uit Hongarije was een van de gedoodverfde favorieten van dit songfestival. Met What About My Dreams? ging ze vlotjes door naar de finale op zaterdag. Goed nieuws was er ook voor het retroliedje uit Servië, de rock uit Georgië, het ingetogen vredeslied uit Finland en de gebarentaal uit Litouwen.

Ook IJsland plaatste zich, na een dramatische voorronde: luttele dagen voor zijn deelname daaraan overleed zanger Sjonni Brink geheel onverwacht aan een hartaanval. Zes van zijn muzikale vrienden besloten het nummer te brengen in de IJslandse nationale finale, en die wonnen ze ook. Voor het optreden in de halve finale werd de Engelse vertaling gebracht, Coming Home, waar het sextet zich eveneens moeiteloos plaatste.

De top twee van de avond zat aan de staart, en het ging om twee landen die het gebruikelijk goed deden: Azerbeidzjan, dat een voorronde van drie maanden achter de rug had en uiteindelijk niet één maar twee zangers had geselecteerd, en Griekenland, met een voorronde die wegens een gebrek aan budget werd opgenomen vanuit een nieuwsstudio en zonder publiek.

Loukas Giorkas

Veel minder goed verging het de eerste vijf liedjes van de avond, want die grepen allen naast een finaleplek. De Noors-Keniaanse zangeres Stella Mwangi gold nochtans als een grote favoriete met haar lied Haba Haba, deels gezongen in het Swahili, maar de gevreesde tweede startplek speelde haar zodanig parten dat ze niet verder kwam dan een zeventiende plek. Opvallend was dat zowel Turkije als Armenië, twee landen die gebruikelijk op veel stemmen kunnen rekenen uit West-Europese landen door diaspora en het zo altijd redelijk tot goed doen, allebei uitgeschakeld werden in deze halve finale. Ook de Kroatische Daria kon zich niet naar de finale zingen, ondanks maar liefst drie verschillende outfits op evenveel minuten tijd. Het Portugese protestnummer tegen de financieel-economische crisis kon evenmin op bijval rekenen.

België en Nederland

Zowel België als Nederland namen deel aan de tweede halve finale.

De pauze en de punten

Na een pauzeact vol gedrum, maakte Anke Engelke de tien finalisten bekend. Anna Rossinelli uit Zwitserland was de eerste uit haar land in zes jaar tijd die een ticket voor de finale cadeau kreeg. Als allerlaatste kwam IJsland uit de envelop, en werd het bezegeld dat landen als Noorwegen, Turkije en Armenië zich niet hadden geplaatst. De gesprekken in de media gingen meer over de niet-finalisten dan over de finalisten, en er was nog kritiek: een storing van het geluidssignaal had ervoor gezorgd dat verschillende nationale commentatoren niet te horen waren voor hun kijkers thuis in een groot deel van de landen – (misschien niet al te) toevallig tijdens de eerste vijf liedjes, waarvan er geen enkel doorging naar de finale.

Op 26 mei, twaalf dagen na de finale, maakte de EBU de gesplitste resultaten bekend, met opnieuw opmerkelijke verschillen. Griekenland won de televoting met overmacht, maar werd door de juryleden pas negende gezet. Litouwen won de jurystemming dan weer, hoewel de kijkers thuis de ballade C’est ma vie buiten de top tien hadden geplaatst. Noorwegen, Armenië en Turkije stonden allen in de top tien van de televoting, maar geen ervan haalde die lijst bij de jury’s, noch de algemene. Malta en San Marino deden het daar dan weer veel beter, maar kregen niet voldoende steun van het publiek. Azerbeidzjan werd tweede bij zowel jury en publiek, en bewaarde die positie ook in het algemene klassement.