Lissabon 2018
Repetitiedag 3 (01/05) – Live updates
Op dinsdag 1 mei 2018 vond de derde repetitiedag voor het Songfestival 2018 plaats. Het ging om de landen van de eerste helft uit de tweede halve finale. Het overzicht vind je hieronder, in Belgische tijd: in Portugal is het een uur vroeger.
Bekijk de Facebook Live van Jonathan en Philip over de repetitiedag hieronder:
Repetitiedag 3 (01/05) – Live verslag
Ook vandaag vatten Philip en Jonathan de repetitiedag voor jullie samen in een video-overzicht! Zet je geluid aan en stel je vragen 😀
Geplaatst door Songfestival.be op dinsdag 1 mei 2018
Noorwegen
De pers kijkt aandachtig naar de eerste repetitie van Alexander Rybak, want het valt niet ieder jaar voor dat een ex-winnaar (2009) zijn terugkeer maakt naar het festival. Zijn allereerste beurt op het podium krijgen we niet te zien. Bij zijn tweede optreden valt het meteen op dat de act uit de Noorse finale grotendeels behouden is. Alexander speelt weer met verschillende projecties op het tv-scherm. Vooral de denkbeeldige drums en piano zijn leuk gevonden en komen goed over over op beeld. De dansers komen er bij na het eerste refrein. Naar het einde toe komt natuurlijk de viool van Rybak weer in beeld, zo heeft hij meteen een link naar 2009. Dan is het ook tijd voor het nodige vuurwerk.
De Noorse delegatie heeft goed door dat dit nog maar een repetitie is, dus ze gaan nog niet all the way qua zang en danspasjes. Maar zelfs dan voel je dat dit live overeind zal blijven, ondanks het feit dat het liedje zelf minder hitgevoelig is.
Roemenië
Zangeres Cristina wordt geflankeerd door twee gitaristen, die beginnen met hun ruggen naar het beeld en witte maskers, die wat doen lijken aan Baba Yega uit Belgium’s Got Talent. Al snel draaien ze zich om en zodra het refrein halverwege losbarst, komt ook de rest van de band in beeld. Wat vooral opvalt zijn de talloze witte en zwarte etalagepoppen op het podium, allemaal met eenzelfde wit masker op als de twee gitaristen op de achterkant van hun hoofd. Cristina is in het paars gekleed en steekt zo mooi af tegen het zwart en wit van de andere bandleden en de poppen. De statische poppen en de statische band zorgen voor weinig spannende en eerder ongemakkelijke televisie. De zangeres doet haar best om wat energie te creëren door rond te wandelen tussen de etalagepoppen, maar echt interessant wordt het helaas nooit. Daarvoor maakt het lied onvoldoende indruk.
Servië
Oprichter Sanja Ilić is niet te zien tijdens de act van het land. De rest van de Serviërs staan met zes op het podium met in het begin vooral de drie zangeressen die prominent in beeld komen. Voor het Songfestival hebben ze een extra zangeres aan boord gehaald. Daarna is het de beurt aan de zanger van de groep om op de voorgrond te treden. Samen bewegen ze wat met hun handen en armen. Dan is het tijd om wat te wandelen op het podium. Die trektocht draait op niks uit want eigenlijk is er bitter weinig te zien tijdens deze act. Het voelt nogal statisch aan.
Je wacht op een climax, maar die komt er niet. Het laatste beeld is er een van de oudere fluitspeler die zowel op een mysterieuze tovenaar lijkt, maar ook aan Einstein doet denken. Anno 2018 kan je op het vlak van belichting en camerawerk heel wat kanten uit, maar het team van Servië maakt er geen gebruik van. De zang zit goed en het Servisch brengt de juiste sfeer tijdens deze drie minuten, maar voor de rest is het pover qua creativiteit. Ook de outfits van de groep zijn stijlvol.
San Marino
Na Valentina Monetta is het dit jaar tijd voor … robots! De dansende robots worden door de perszaal onthaald op een daverend applaus. Zangeres Jessika staat naast verschillende kleine robots, maar het blijft onduidelijk wat die met de act en het lied te maken hebben. Die figuurtjes waren ook al te zien in de videoclip van Who We Are.
De zangeres uit Malta draagt een lange zwarte cape, maar die gaat natuurlijk al snel uit. Jennifer Brening draagt waarschijnlijk haar outfit voor op het podium nog niet, want ze is wel heel zakelijk gekleed om te rappen. De Duitse loopt er wat verloren bij, vooral omdat ze in het begin moederziel alleen het podium op komt. De hele act van San Marino draait rond de robots. Ze dansen mee, houden kaartjes vast en staan op boxen met ‘I am not your robot’ op. Tussen Jessika, die goed zingt, en Jennifer is er weinig chemie, maar tussen de Maltese en een van de robotten daarentegen … Op het einde van het nummer vraagt één van de robots haar ten huwelijk. Of ze ‘ja’ zegt, verklappen we nog niet… Deze act brengt vooral gelach teweeg omdat het geheel redelijk knullig verpakt is.
Denemarken
Rasmussen doet wat van hen verwacht was. De groep, met de leadzanger in het midden, herhaalt de act van de nationale Deense finale. Aan weerszijden van het podium staan twee zeilen opgesteld die de indruk moeten wekken dat Deense vikingschepen op het podium staan. Buiten dat is er weinig actie op het podium, de zanger in het midden en de overige zangers, geschrankt, links en rechts van hem. Af en toe veranderen de achtergrondzangers van plaats en bij de inzet van het laatste refrein begint het hier, net zoals bij Ierland, te sneeuwen op het podium. De zang is eerder vlak, maar nooit vals. Tijdens het nummer is de podiumsfeer overwegend donker, met de groep gehuld in het al zo vaak gebruikte blauwe licht. Het nummer wordt afgesloten met een van de achtergrondzangers die met een grote witte vlag achter de zanger en de rest van de groep staat te zwaaien.
Rusland
Yuliya Samoylova zit tijdens haar optreden op een gigantische ijsberg op het podium, die net als de jurk van de Estse Elina Nechayeva kan oplichten in allerlei sequenties en de kleuren van een ijsberg voorstelt. Verder wordt er nog heel wat koude drukte gemaakt door twee dansers die een drukke choreografie uitvoeren die losstaat van het lied op het podium en nadien ook op de catwalk. Er zijn drie achtergrondzangers in beeld, die vocaal het lied zowat volledig dragen, want Yuliya zelf klinkt niet al te zuiver. Bovendien komt ze zelf ook amper in beeld: in de laatste minuut zit ze letterlijk op de achtergrond op haar ijsberg, terwijl de dansers alle schermtijd krijgen. Het podium is, opnieuw, donkerblauw, met na de bridge rode en gele invloeden. Al bij al is dit een teleurstellende podiumsetting, met opnieuw weinig spannends op het podium behalve een specifieke gimmick.
Moldavië
Moldavië heeft met voorsprong de leukste act op dit festival. Bij de start van het nummer zien we een witte achtergrond die schijnbaar uit op elkaar gestapelde blokken bestaat. Dit blijk echter kleine deurtjes te zijn die tijdens het nummer te pas en te onpas worden geopend om lichaamsdelen of hoofden van de zangers of de achtergrondzangers te laten zien. Het geheel wordt gebracht als een deurenkomedie en dit werkt. Het werkt zelfs zo aanstekelijk dat je helemaal vergeet op het lied of de zang te letten, en die zang is jammer genoeg ondermaats. Op het einde van het nummer zien we dat niet enkel de groepsleden van DoReDo’s op het podium stonden, maar ook de achtergrondzangers. Een heel vermakelijk act, die als een verademing komt na het behoorlijk statische Rusland.
Nederland
Als voorlaatste vandaag komt Waylon, de kandidaat van onze noorderburen aan de beurt. Waylon staat op een verhoogd podium omgeven door vier bandleden, drie gitaristen en een drummer. De zanger draagt een vest met luipaardprint en zijn karakteristieke cowboyhoed. Als het eerste refrein inzet beginnen twee van de bandleden een soort breakdans uit te voeren die eigenlijk niet bij het nummer past. De dansbewegingen passen eigenlijk niet bij het nummer en worden ook in het perscentrum niet positief onthaald. Waylon zet zijn nummer vocaal goed in, maar naarmate het nummer verder gaat wordt zijn geluid minder krachtig. Dat in combinatie met de bizarre dansbewegingen maken dit geen al te beste eerste beurt voor onze noorderburen.
Australië
Jessica Mauboy uit Australië mag het licht uitdoen en de deur dichttrekken. Ze levert geen fantastische eerste repetitie: ze klinkt niet al te stemvast en moet haar weg nog zoeken op het podium. De act is simpel opgebouwd: Jessica staat in het midden van het podium met achter haar als stage prop verschillende diagonale lichtgevende lijnen die in allerlei kleuren oplichten. Het probleem is dat die lijnen zowat het enige zijn dat licht geeft: het lijkt alsof de Australische omroep wil besparen op de elektriciteitsrekening, want verder is dit wel een zéér donker optreden, waarbij Jessica zelfs amper in beeld is bij een groot deel van haar optreden. Net als België is er ook bij Australië nog heel wat werk qua belichting en camerawerk. Jessica is niet de beste zangeres van dit festival, maar wel een van de beste performers en entertainers. Dat zal haar sowieso al enkele stemmen bezorgen.