Welkom op onze liveblog! Vandaag bekijken redacteurs Sven en Arne, live vanuit het perscentrum, de tweede generale repetitie van de finale. Een belangrijke repetitie, want hierin stemmen de nationale jury’s mee.
Vernieuw regelmatig deze pagina voor de laatste updates, die je bovenaan de pagina vindt!

---

We beëindigen hierbij de liveblog en houden een schoonheidsslaapje voor de grote dag. Verdere updates over Nederland volgen zodra meer nieuws beschikbaar is.

Titelhouder Loreen komt nog even de show stelen; ze stelt haar nieuw nummer Forever voor aan het aanwezige publiek. Uitstekende timing en reclame voor een popnummer in ware Loreenstijl; krachtige vocale uithalen met een spiritueel kantje. Het is een blij weerzien tussen het publiek en de tweevoudige winnares. 

En dan is het tijd voor een ellenlange voting en verschillende intervalacts. We beginnen met Alcaraz, de Zweedse popgroep die hun klassieker Crying at the Discotheque nog eens komt opvoeren. 

Zo, alle 26 landen zijn de revue gepasseerd. De presentatrices roepen Europa op om te stemmen, met een klassieke recap. 

Naar jaarlijkse traditie wordt de show afgesloten met een opzwepend nummer. Dit jaar is die eer weggelegd voor de Oostenrijkse Kaleen. De zangeres is duidelijk meer ontspannen dan in de halve finale en zingt beter. Leuk dansnummer en een toffe afsluiter, maar daar zal het bij blijven. Wij zien Kaleen in de onderste regionen van het klassement eindigen morgen.

We bouwen verder aan de climax. Slimane van Frankrijk is zo een van die (weinige) artiesten die een studioversie upgradet live. Opnieuw een topprestatie; dit zal punten opleveren bij jury’s én het publiek. Kippenvel, ook in de perszaal! Topprestatie. Nog een dark horse! 

Wat een indrukwekkende groei bij Georgië! Weinig kenners zagen iets in het liedje Firefighter van zangeres Nutsa, tot ze voor het eerst op het podium in Malmö stapte. Ok, Nutsa recycleert alle clichés uit de popmuziek, maar brengt ze samen tot een geslaagde cocktail die op een Songfestivalpodium wel werken. Als ze goed uitgevoerd worden tenminste, en dat gebeurt ook hier weer. Dark horse voor een hoge eindscore!

De producers bouwen duidelijk op naar een climax, want het einde van de show wordt, na Zwitserland, gevuld met een aantal topfavorieten. De Kroatische geblondeerde god Baby Lasagna zweept de zaal opnieuw op met zijn act; wat een energie! De televisiekijker zal dit optreden onthouden. Zagreb 2025, toch al snel een hotel boeken? Een eerste Kroatische overwinning lijkt steeds reëler te worden.

Een opvallende finalist is toch wel Slovenië. Zangeres Raiven bereikte ietwat verrassend de finale met haar eigenzinnige, mysterieuze en simplistische act en lied. Net als dinsdagavond zet ze een knappe live performance neer. Niet zeker of dit aanslaat morgen, maar uniek in het genre is Slovenië alvast wel. 

Opnieuw een kort intervalgesprekje onder de presentatrices, met nog wat beelden uit het verleden. Daarna is het tijd voor de Sloveense Raiven.

Nemo staat er opnieuw, en dat is echt niet zo evident op die draaiende schijf die in alle mogelijke richtingen en hoogtes beweegt. Het is indrukwekkend hoe de artiest de halsbrekende act combineert met feilloze zang. De artiest krijgt een oorverdovend applaus, zowel bij het publiek in de zaal als in de persruimte. Een opvolger voor Celine Dion als Zwitserse winnaar? Het is zeer reëel!

Bij Cyprus blijven we even in feeststemming. Silia die voor Cyprus aantreedt is zowaar nog bozer op alle leugenaars in de wereld dan dinsdagavond, wat resulteert in een zeer puike vocale prestatie en netjes uitgevoerde act. De zangeres is gegroeid in dit proces en ownet het podium. Leuke verademing.

De tempowissels worden vermoeiend naar het einde van de show toe. Na de serene koffietafelmuziek uit Portugal vliegen we meteen naar een Armeense braderie. Goed gebracht, de zaal vindt dit leuk. De energie zit weer goed zoals gisterenavond, maar eerlijk is eerlijk: van te veel lala willen wij snel dodo doen. 

Alé hop, een nieuwe tempowissel. Er wordt constant gecontrasteerd, tot vervelens toe. Net zoals haar grootste uitdager in dit genre Teja uit Servië, is ook Iolanda vocaal weer zeer sterk. Een staaltje Portugese pathos, Europa lust het wel de laatste jaren. Grito wordt weer uitstekend gebracht.

Na de dus klassiekere inzending uit Servië krijgen we opnieuw het gedrocht uit Finland te zien. Aalst Carnaval is nog stijlvol in vergelijking met dit wansmakelijke vertoon. Wellicht krijgt dit wat televotes, maar de jury’s zien wij hier toch voor passen.

Ook de Servische Teja Dora is, zoals we van haar gewoon zijn, weer goed van stem. Verder ook geen wijzigingen in de staging; het blijft sereen, donker en sober op het podium.
We hebben echter soms het gevoel dat we op een gigantische rollercoaster zitten; we begrijpen de keuze van de productie om liedjes beter te laten contrasteren, maar na de energie uit Italië is de schwung weer een beetje uit de show met dit stiller nummer. Nu volgt Finland; het vergt best wat energie als toeschouwer om je mood snel aan te passen aan de wisselende tempo’s en vibes. 

En daar is Angelina Mango uit Italië. De zangeres legde een feilloos parcours af tot hier toe: op alle preparties, in de repetities en tijdens de liveshow gisteren stonden haar stem, haar act en nummer als een huis. Ook nu doet Angelina wat van haar verwacht wordt: een uiterst degelijke uitvoering van La noia. Italië doet weer mee voor een hoge eindnotering, dat wordt intussen ook bijna een jaarlijkse gewoonte. 

In het duistere genre zijn dit jaar wel meerdere landen present. De keelklanken die de Noorse zangeres van de groepGåte uit haar strot ramt, doen ons soms wat denken aan Laïs. Met dat verschil dat dit nummer wellicht de playlist van de KLJ-fuif toch net niét zal halen.

We zijn halverwege de show. Tijd om Linda Woodruf nog eens te laten opduiken met een zelfgemaakt liedje. We hebben het wel stilaan gehad met dit personage, het koetje is leeggemolken. Geeuw, once again. De Zweedse omroep levert opnieuw een mooie productie af, maar we moeten eerlijk zijn: heel veel zaken worden gerecycleerd uit vorige organisaties; het productieteam moet zich stilaan gaan heruitvinden. 

Het ziet er naar uit dat Olly Alexander zal pieken op het juiste moment. De Brit zingt beduidend beter dan tijdens de eerste halve finale, maar helemaal loepzuiver zal het toch nooit worden. Daarvoor klinkt de stem van de zanger iets te frêle voor dit nummer. Deze act moet het dan vooral hebben van de homo-erotische standjes. Of men overal in Europa hiervoor klaar is, lijkt ons echter wel twijfelachtig.

De finale is opnieuw een bont allegaartje van allerlei genres. Na het ingetogen moment van Letland komt immers het Griekse geweld het podium op. We wanen ons in het zuiden tijdens het optreden van Marina. Ook in de persruimte is dit echt wel een dingetje.

Toegeven, we waren zelf toch ietwat verrast dat Letland zich wist te kwalificeren voor de finale. Dons krijgt de ondankbare taak om na Ierland zijn nummer te brengen. Dons is een rasartiest en zorgt ervoor dat Letland sinds acht jaar nog eens in de finale staat van het Songfestival. In de hoogste regionen zien we hem, ondanks zijn vlekkeloze prestatie, niet eindigen. 

They nailed it again. Bambie Thug uit Ierland zweept de zaal helemaal op met hun Doomsday Blue. Alles in deze act klopt. De zaal wordt gek bij de finale van het nummer en bij de visuals van Crown the Witch. Een van de merkwaardigste acts van dit jaar, zoniet dé opmerkelijkste van allemaal. Benieuwd of de jury’s dit smaken. 

Zes zatte mannen in maatpak die na een uit de hand gelopen nieuwjaarsreceptie de boel op stelten zetten. Dat gevoel krijgen we tijdens de act van Estland. Maar toegegeven, het wérkt. Dit zou misschien wel eens kunnen stunten zaterdagavond.

De Spanjaarden worden onder luid applaus toegejuicht, maar het land heeft dan ook een grote fanbase en is elk jaar opnieuw goed vertegenwoordigd in het publiek. You love or you hate it, maar de arena en de perszaal worden er goedgezind van. En dat is wat we uiteindelijk allemaal willen op het Eurovisiesongfestival. Maar eerlijk is eerlijk: de backing vocals (en de blote billen van de dansers) dragen dit nummer. Mery Bas is geen zangeres en dat is er aan te horen. Op veel jurypunten moet Spanje wellicht niet rekenen, maar dat zal de pret niet bederven morgen. Het feestgedruis in de perszaal en bij het publiek is exact wat we nodig hebben in deze zwaarbeladen editie.

De leading ladies van de avond komen opnieuw in beeld om enkele herinneringen op te halen. Het doet ons wat denken aan het staren naar een reisalbum van je buren. Saai dus. Dit haalt de schwung uit de show. |Geeuw| 

Na Israël komt Silvester Belt uit Litouwen aan de beurt. Perfecte prestatie van de zanger. Hij zweept het publiek en ook een deel van de perszaal op met zijn strakke beats en act. Belt is duidelijk populair! Mooie inzending van Litouwen. 

Nadien wordt meteen overgegaan naar de meest controversiële inzending van dit jaar; Israël. De act wordt mooi in beeld gebracht voor de kijker thuis, maar het publiek in de zaal jouwt de zangeres helemaal uit. Desondanks houdt de zangeres stand en zingt geen noot verkeerd. Dit is en blijft een ongemakkelijke situatie, zowel voor de zangeres, het publiek en de mensen in de persruimte.

Normaal zouden we nu Nederland met Joost Klein te zien krijgen, maar zoals we eerder berichtten, treedt de Nederlander vanavond niet live op. Om nog steeds vage en onduidelijke redenen kan de artiest niet aantreden. Tot nader order blijven onze noorderburen wel nog steeds in de running in de competitie, ondanks alle geruchten die eerder vandaag de ronde deden.
In deze juryfinale wordt de inzending beoordeeld op basis van de performance van gisterenavond. Bij het introfilmpje beginnen mensen in de perszaal spontaan te juichen en te applaudisseren; Joost is hier alvast nog steeds zeer geliefd. Ook het aanwezige publiek mist Joost.

Als vierde aan de beurt is Tali uit Luxemburg. Na meer dan 30 jaar te schitteren door afwezigheid is de vijfvoudige winnaar terug en daar zijn wij zeer blij om. Tali is een rasartieste en brengt met gemak een vocaal toch wel moeilijk nummer.

Daarna opnieuw heel wat kunst – en vliegwerk om alle decorstukken van Isaac tijdig klaargezet te komen. De Duitser start aarzelend, met hier en daar een vocale uitschuiver. Na het eerste refreintje herpakt de zanger zich. We krijgen het warm van deze inzending, maar dat is te wijten aan de pyromanische trekjes van Isaac. Gelukkig is er straks Nutsa uit Georgië om al dat vuur te blussen. Verdienstelijke poging van Duitsland, maar neen, toch bedankt.

Vervolgens wordt de rotsblok klaargezet voor alyona alyona en Jerry Heil uit Oekraïne. Heel mooie visuals. Beide dames zingen ijzersterk. Zeer pakkend. Dit is en blijft toch ook een stevige kanshebber voor de eindwinst. In de perszaal beginnen intussen mensen met Oekraïense vlaggen te dansen. 

De boertjes zijn weliswaar niet stout geweest, maar zitten toch opgesloten in een kooi. Voor de kijkers thuis heel spectaculair om te zien. De jongens weten ook perfect de camera te bespelen. In de zaal echter werkt dit toch iets minder. Naar het midden van het nummer toe wordt de kooi omhooggeheven en krijgen we de tweeling te zien. Synchroon gedanst en vocaal on point. Sterke opener van deze finale.

De finale wordt afgetrapt door de Noorse broertjes Marcus en Martinus die voor Zweden aan de bak komen. Een indrukwekkende constructie wordt klaargezet voor het eerste lichtspektakel van de avond. 

De presentatrices kondigen aan dat de lijnen meteen opengaan, daarna volgen de legendarische woorden Let the Eurovision Song Contest begin.

Petra Mede en Malin Åkerman betreden het podium op de tonen van The Winner Takes It All. De dames zijn uitgedost in respectievelijk een roze en wit broekpakje. Er worden mopjes gemaakt over ABBA  en de duurtijd van de show, die volgens Petra 4 tot 8 uur kan duren. De fans trakteren Petra Mede op een hartelijk applaus; de drievoudige presentatrice van het Songfestival heeft duidelijk de harten gestolen binnen de community.

Daarna komen de artiesten in startvolgorde het podium op voor de welbekende vlaggenparade. Zoals eerder aangekondigd zien we Joost Klein niét verschijnen tijdens deze juryfinale. Er weerklinken stukken van bekende popsongs van onder meer Icona Pop, Ace of Base, Roxette en natuurlijk ABBA.

De finale wordt geopend door Björn Skifs, die Zweden vertegenwoordigde op het Eurovisiesongfestival in 1978. Een ietwat bizarre opener, die ons wat doet denken aan Helmut Lotti Goes Africa.