De love, love, peace, peace die Måns Zelmerlöw en Petra Mede zo mooi bezongen in 2016 is nog nooit zo ver weggeweest, betoogt lezer Cheyenne De Clercq in deze gastbijdrage. En ze heeft het niet over de controverses rond Zelmerlöw van de laatste maanden.

‘Nee, mijn songfestivalhart dat sinds Loïc Nottet en zijn Rhythm Inside terug is beginnen kloppen (pun not intended), ligt in stukjes op de grond.

Uitgebreid ventileren

Er zijn zoveel zaken van de afgelopen week waar ik graag eens uitgebreid over wil ventileren: hoezo oordeelt een professionele Vlaamse vakjury dat Espresso Macchiato het tweede beste nummer uit de wedstrijd zou zijn? Hoezo was Europa nog niet klaar voor Red Sebastian?

Hoezo scoort Zwitserland zero points met een prachtige ballade? Hoezo blijkt een battle tussen twee iconische runner-ups één van de absolute hoogtepunten van de show? Hoezo scoorde Albanië niet beter bij de jury’s? Hoezo is Milkshake Man gesneuveld in de halve finale?

Maar de grootste ‘hoezo’ is gereserveerd voor de fel betwiste deelname van Israël.

Een zijden glitterdraadje

Ik ben iemand die wél een fundamenteel probleem had met de deelname van Israël, en ik kan niet begrijpen dat er na de editie van 2024 geen concrete actie is ondernomen.

Uiteraard begrijp ik dat de EBU niet zomaar kan beslissen, en dat ook de deelnemende zenders aan allerlei politieke tentakels gebonden zijn. Maar hoezo was hier vooraf geen duidelijke lijn getrokken en hing de toekomst van ‘s werelds grootste liedjeswedstrijd aan een zijden glitterdraadje?

De teloorgang van één van je favoriete entertainmentevents van het jaar aanschouwen is echter niks vergeleken met het leed dat mensen uit Gaza dagelijks doormaken. Die gruwel wordt uitgebreid gedocumenteerd door verschillende bronnen, en daar ga ik als leek ook niet verder over uitweiden in dit stuk.

Een schreeuw van opluchting

Het songfestival wordt steeds een apolitiek evenement genoemd, in het leven geroepen om het naoorlogse, verscheurde Europa opnieuw te verenigen.

Europa was heel even verenigd: in een schreeuw van opluchting toen de woorden ‘one hunderd and…’ werden uitgesproken bij de publiekspunten voor Oostenrijk. Niemand heeft het einde van de zin van Hazel Brugger gehoord. 

Wie ooit vond dat de deelname van KAN als deelnemende oproep los van de Israëlische regering moest staan, kan dat echt niet meer verdedigen. De talrijke gesponsorde boodschappen en campagnes om stemmen te ronselen voor Yuval Raphael blijken ook gesponsord door die overheid.

Een apolitiek evenement gebruiken om je eigen acties te staven ‘want het grote publiek in Europa staat achter ons’, maakt dat het festival nooit apolitiek was.

Lang voorbij middernacht

De EBU beweerde in een eerdere mededeling dat Israël uitsluiten een politiek statement zou zijn, en zij blijven neutraal.

Wel, liefste dames en heren van de EBU, ze toelaten heeft ruimte gelaten voor een minstens even groot politiek statement.

Ik ben alvast opgelucht dat de VRT besluit om iets harder op tafel te kloppen, en ik kan alleen maar hopen dat de RTBF en andere deelnemende oproepen dat voorbeeld volgen.

En nog beter, dat de internationale gemeenschap een krachtig signaal geeft dat het geweld moet stoppen. Moge de love, love, peace, peace voor iedereen terugkeren.*

Het is niet langer vijf voor twaalf. Het is lang voorbij middernacht en we hebben allemaal een dreunende kater.

*Poetin, moest je meelezen: het is ook tegen u.’