Neen, dit was niet de recensie die ik bij aanvang van de eerste halve finale in gedachten had. Dat België, vlak voor de show bij de bookmakers nog gestegen naar een vierde plek, niét zou doorstoten naar de finale, had werkelijk niemand zien aankomen. Dat Portugal en San Marino, door iedereen als kansloos geacht, wél met een finaleplek aan de haal gingen, maakt het allemaal nog zuurder.

Uiteraard rijst meteen de vraag: ‘Waar is het dan toch fout gelopen?‘ Aan de vocale prestaties van Seppe zal het niet gelegen hebben. De jonge Oostendenaar oogde misschien wat nerveus bij de start van zijn performance, maar na het eerste refrein blaakte onze kandidaat van zelfvertrouwen.

En laat ons eerlijk wezen: een vocaal sterke prestatie neerzetten is al lang geen vereiste meer op het Songfestival. Met alle liefde, mi amore, maar het gepalaver van Tommy Cash uit Estland kun je moeilijk nog als zingen bestempelen.

Een gebrekkige act? Er zijn jaren geweest dat we ons hieraan schuldig gemaakt hebben, maar dat kunnen we de Belgische delegatie deze keer niet verwijten. Red Sebastian en zijn dansers zetten een strakke choreografie neer en pakten de camera. Het publiek in de St. Jakobshalle smulde ervan.

Misschien wordt het rave-genre dan toch minder gesmaakt in de rest van de wereld? Als dat het geval is, laten de organisatoren van Tomorrowland in juli beter koeien razen op de weide in Boom. Europa koopt nu immers massaal tickets voor Ziferblat. Have fun, jongens! Soit, les goûts et les couleurs ne se discutent pas, maar puur kwalitatief gezien hoort Strobe Lights gewoon thuis in de finale. Punt.

Het is een pijnlijke vaststelling dat joke entries, zoals Estland dit jaar, wel kijkers weten te overtuigen en zich zo kwalificeren voor de finale. Een vrees die sinds de afschaffing van de jury’s in 2023 werkelijkheid is geworden. De televoter beloont ons land doorgaans nooit rijkelijk met punten.

Zelfs Gustaph, die twee jaar geleden wel nog doorstootte naar de finale, moest het in zijn halve finale stellen met een achtste plek. Zonder jury’s waren ook Hooverphonic (2021) en Jérémie Makiese (2022) kansloos geweest.

Ook in 2004 had de jury niets in de pap te brokken. Xandee werd toen door de kijker getrakteerd op zeven schamele punten. Twee jaar later was het hek helemaal van de dam met de verrassende uitschakeling van Kate Ryan. Zij werd, net zoals Red Sebastian, vooraf als één van de topfavorieten getipt. Ongeloof alom bij de Vlamingen toen we niet doorgingen naar de finale.

Datzelfde gevoel overvalt me nu, bijna twintig jaar later, opnieuw. Nog maar eens wordt ons land afgestraft voor het neerzetten van een puike prestatie. Een terugkeer van de vakjury’s tijdens de halve finales lijkt me dan ook noodzakelijk om het kaf opnieuw van het koren te scheiden en kwalitatieve inzendingen te belonen.

Anders zie ik de kansen van België in de toekomst toch maar somber in, tenzij we ons massaal als klimaatvluchtelingen over het Europese vasteland beginnen verspreiden. Het grondwater staat op dit moment uiteindelijk toch al even laag als mijn vertrouwen in het Eurovisiecircus.

Wie zaterdag wint, kan me op dit moment eerlijkheidshalve dan ook worst wezen. Of neen, laat het dan maar Portugal zijn. Dan heeft de familie Soenens tenminste nog een fijn weekend.

Na de turbulente editie van vorig jaar heeft mijn vertrouwen in het Songfestival alweer een stevige deuk gekregen. We mogen als Belgen trots zijn op Red Sebastian en zijn volledige entourage. Nog nooit was het vertrouwen in een Vlaamse inzending zo groot. Nog nooit was de teleurstelling zo hard.