It’s Eurosong 2023 o’clock! Het is intussen alweer zeven jaar geleden dat de VRT nog een wedstrijd organiseerde om de Belgische vertegenwoordiger te kiezen, maar dat was voorheen wel anders. Jarenlang werd via een competitie op de (Vlaamse) openbare omroep bepaald wie onze Belgische tricolore op het Songfestival zou vertegenwoordigen.

The winner takes it all: een plaats op het grote internationale Songfestivalpodium en een ereplaatsje in de Belgische Songfestivalgeschiedenis, maar hoe zou het nog zijn met kandidaten die ooit tweede  eindigden bij de nationale voorronde? Songfestival.be kon een aantal zilveren medailles strikken voor een kort gesprek en grasduinde met hen door hun Eurosong-ervaring. Vandaag aan ’t woord, een icoon in de Vlaamse showbizz intussen, Bart Kaëll, tweede plaats in 1987 met Caroussel (en eerder ook vierde geworden in 1983 met Symfonie).

Bart, hoe ben je destijds in de nationale voorronde terechtgekomen?

‘De toenmalige BRT heeft mij gevraagd om deel te nemen. We kregen toen de kans om een nummer voor een bepaalde deadline te maken en in te sturen.’

Wilde je echt naar het Songfestival?

‘Wel, ik ben eigenlijk niet zo’n fan van muziekwedstrijden. (lacht) Ik vind dat altijd een beetje appelen met peren vergelijken. Verschillende stijlen van muziek spreken een ander publiek aan. Heel objectief over muziek oordelen kan je meestal niet in zo’n wedstrijd.

We spreken ook over 1987, het tijdperk voor VTM. Er waren bijna geen muziekshows op televisie en Eurosong was voor mij een ideale gelegenheid om mijn muziek voor een groot publiek te brengen. Ik heb die kans dan ook met beide handen gegrepen.’

Hoe voelde het om toen nét niet te winnen, ook in een jaar dat het Songfestival in Brussel plaatsvond?

‘Heel dubbel. Het was op dat moment niet fijn om het net niet te halen, maar achteraf gezien denk ik dat Liliane St. Pierre een hele waardige en mooie kandidaat was om België dat jaar te vertegenwoordigen.’

Heb je nog een onbekende anekdote van je deelname die je met de fans wil en kan delen?

‘Wel, ik werd tweede en na de show kwamen een aantal mensen mij vragen: Bart, waar heb jij dat achtergrondkoortje gehaald? Ik wilde jonge mensen als backing vocals en ik had een aantal mensen gerekruteerd bij een Conservatorium in het Mechelse. Op de avond van de show zong dat koor echter niet altijd heel juist en volgens een aantal mensen in de jury en het publiek zou mij dat de overwinning gekost hebben.

Daarnaast zal ik ook m’n deelname in 1983, toen ik met Symfonie vierde werd, nooit vergeten. Het publiek reageerde echt razend toen Pas de Deux verkozen werd. Een bizar moment.’ (lacht)

Je partner Luc en jij zijn nog steeds fan van het Songfestival? Volgen jullie het nog elk jaar?

‘Goh, we zijn met mate enthousiast. We vinden het soms echt jammer wat er de laatste jaren allemaal de revue passeert op het Songfestival. Het draait niet meer om de stem, het liedje, de persoonlijkheid van de artiest. Heel vaak zijn het de populaire acts die het halen. Uiteraard zitten er elk jaar een aantal steengoede nummers bij, maar die worden niet altijd juist beloond. Het klinkt misschien wat ouderwets (lacht), maar ik pleit echt voor de terugkeer van een liveband waarbij niets vooraf opgenomen is en waarbij het echt draait om de tekst, het lied, de persoonlijkheid en de stem.’

Wat mogen we nog verwachten van Bart Kaëll de komende tijd?

‘Wel, Luc en ik gaan nog even door met onze theatertour Een paar apart in januari. Vanaf september starten we opnieuw. En tussendoor werk ik ook samen met Jan Leyers aan een nieuw nummer. Het wordt echt een poppy liedje dat in de loop van 2023 zal verschijnen. De titel hou ik nog even geheim.’

Hieronder het optreden van Bart Kaëll in 1987: