Na het debacle tijdens en na de finale van Eurosong 1983 had de Raad van Bestuur van de BRT erop aangedrongen dat er in 1985 geen preselectie zou komen. De Vlaamse omroep zou voor het eerst zowel de kandidaat als het lied achter gesloten deuren selecteren, zonder een voorronde op televisie.

Liedje zonder tekst

Het bleef heel lang stil over de Belgische plannen voor het dertigste Songfestival. Midden februari 1985 meldden Vlaamse media dat het zo goed als zeker was dat de in Charleroi geboren operazangeres Mireille Capelle naar Zweden mocht. Een week later werd het nieuws bevestigd.

De BRT had alles intern gehouden, vooral uit budgettaire motieven. De Dienst Lichte muziek, verantwoordelijk voor onder meer het Songfestival, had huiscomponist en -dirigent Frederik Devreese gevraagd om een kwalitatieve melodie te componeren. Het arrangement zou worden voorzien door Etienne Verschueren, toenmalig leider van het BRT-jazzorkest. Een liedjestekst was er nog niet, en die zou het struikelblok blijken.

Zonder lied, zonder vertolker

Eind februari meldde de BRT dat een vijftal tekstschrijvers in de weer was om een geschikte tekst te schrijven, waaronder Mary Boduin van Gelukkig zijn. Op 21 maart zou het lied worden opgenomen in de studio en twee dagen later zou een videoclip worden opgenomen, die nog een week later naar de andere deelnemende omroepen zou worden gestuurd. Maar zover kwam het niet, tenminste niet met Mireille Capelle.

Capelle en componist Devreese hadden zeven tekstversies onder ogen gekregen, maar waren van geen ervan onder de indruk. De BRT gaf de voorkeur aan de versie van Bert Vivier, producent bij de Dienst Woord en Spel, getiteld Ik was een kind. Mireille Capelle stapte naar dichter, auteur en filmmaker Hugo Claus en vroeg hem om een poging te wagen. Zijn tekst, met Vannacht als songtitel, viel bij Capelle en Devreese zeer in de smaak, maar niet bij de Vlaamse omroep. Begin maart stapten ze beiden op.

Nogal rancuneus

Ten einde raad probeerde BRT-producer Ward Bogaert om tv-persoonlijkheid en operazanger Koen Crucke te overhalen om een van de zeven liedjesteksten te zingen. ‘Van de ene operazanger naar de andere? Ik voelde me tweede keuze en eigenlijk had ik er helemaal geen zin in’, zegt Koen in een telefonische reactie. ‘Ward zei dat ik er spijt van zou krijgen en ik ben drie jaar niet op tv geweest. Dat lijkt me nogal rancuneus’, weet Crucke.

Op luttele weken voor de EBU-deadline zat de BRT zonder lied en zonder vertolker. Het leek er even op dat België zich voor de allereerste keer zou moeten terugtrekken. In een mum van tijd werd een alternatief plan voorzien. Op maandag 11 maart werd zangeres en actrice Linda Lepomme ontboden op de Reyerslaan, en prompt werd haar gevraagd om deel te nemen.

De tekst van Bert Vivier bleef overeind. Een andere BRT-huiscomponist, Pieter Verlinden, creëerde op enkele dagen een andere melodie. Hij was vooral bekend als componist van soundtracks van legendarische Vlaamse televisieseries als De collega’s en later Het pleintje.

Een fiasco

Op zaterdag 23 maart, zoals gepland, werd de videoclip van de Belgische Songfestivalinzending opgenomen, in een leeg Amerikaans Theater. Daarna was er een persconferentie, maar het lied zelf werd pas op maandagavond 1 april losgelaten op het publiek. Dat gebeurde in het toenmalige tweewekelijkse amusementsprogramma Sjo-Bis-Time, gepresenteerd door Luc Appermont.

Op diezelfde eerste aprildag meldden media dat interne ruzies op de BRT ertoe hadden geleid dat Linda Lepomme moederziel alleen naar het Songfestival moest gaan. Ze had geen achtergrondkoor, geen eigen dirigent en geen begeleiders om haar te helpen met make-up, kleding en repetities

‘Ik geloof rotsvast in het lied en ben bereid om mijn kansen tot het uiterste te verdedigen’, zei de kandidate in Gazet van Antwerpen. ‘Maar zoals het er nu aan toegaat, wordt het een fiasco.’

Aprilvissen

Omdat het nieuws op 1 april werd vrijgegeven, vond diezelfde krant het een leuk idee om er een flinke aprilgrap bij te maken. Ze schreef die dag dat er een dertigkoppig koor werd gezocht van ‘een dwarsdoorsnede van de Belgische bevolking dat hand in hand met opgeheven armen het refrein’ zou meezingen.

Geïnteresseerde personen konden ‘de platenfirma’ contacteren om zich zo te wenden tot de heren Visschers of Pril. Het opgegeven telefoonnummer leidde naar de redactie van de krant, die de volgende dag meldde dat bijna tweehonderd lezers zich telefonisch kandidaat hadden gesteld.

De krant De Gentenaar ging nog een stapje verder. Op 1 april blokletterde ze dat de EBU Linda Lepomme had verboden deel te nemen omdat ze ‘te statisch’ werd bevonden. De Dienst Lichte muziek van de BRT zou dan een oproep gelanceerd hebben naar kandidaten die goed konden dansen. Zingen was geen probleem, want er mocht geplaybackt worden.

In 2020 sprak Songfestival.be Linda Lepomme in de podcast Eurovisite over haar deelname in 1985. Beluister de aflevering hieronder:

Op het Songfestival 1985 werd België negentiende en laatste. Lees meer op onze geschiedenispagina:

ESC 1985 – Gothenburg – Final