Aan het einde van een decennium blikken we niet enkel terug op het afgelopen jaar. In een reeks analyses, opinies en overzichtsartikelen richten we onze kijk op de jaren ’10 op de grootste muziekwedstrijd ter wereld. Hoe is het ESF geëvolueerd, en wat zijn de verwachtingen voor de toekomst? Op die en tal van andere vragen proberen we antwoorden te geven. In dit stuk kijken we naar dé Songfestivalhits van het decennium in de Vlaamse Ultratop 50.

Onderstaande lijst ontvingen we van de grote baas van de Ultratop 50 zelf, Sam Jaspers. Ze is gebaseerd op verkoopcijfers, online streaming en airplay op Vlaamse radiozenders gecombineerd. Enkel Songfestivalnummers werden meegenomen in de lijst.

10. Sennek – A Matter of Time (België 2018)

Met A matter of Time ging Sennek in 2018 voor België naar het festival. Het nummer en de zangeres werden door de VRT intern gekozen. De verwachtingen waren hooggespannen en na een aantal sterke Belgische jaren werd ook van A Matter of Time heel veel verwacht. Het nummer werd door de Songfestivalfans goed ontvangen en getuigde van de eigenzinnige weg die België op het festival was ingeslagen. Het nummer, meegeschreven door Alex Callier van Hooverphonic, kan nog het best vergeleken worden met een nummer uit een Bondfilm. Ondanks de lovende kritiek op de prachtige clip, de voorspellingen voor een hoge Belgische notering in tal van polls en de charme van de zangeres, kon het nummer in Lissabon niet overtuigen. De belangrijkste oorzaak hiervan was niet te zoeken in de kwaliteit van het nummer, maar eerder in het volledig ontbreken van een visueel sterke act.

Sennek bereikte in Vlaanderen een negende plaats en hield het twaalf weken vol in de Ultratop 50. Zij strandt hiermee op een tiende plaats in dit decenniumoverzicht.

9. The Common Linnets – Calm After the Storm (Nederland 2014)

In 2014 werden The Common Linnets, bestaande uit Ilse DeLange en Waylon, intern gekozen om Nederland te vertegenwoordigen. Met het countrynummer Calm After the Storm werden zij tweede op het festival. Dat was echter geen evidentie. Tijdens de eerste voorstelling van het nummer in Nederland, werd het daar uitermate lauw onthaald en veel Songfestivalfans voorspelden een plaats in de onderste regionen van het klassement. Ook Ilse en Waylon hadden het nummer gekozen omdat ze het mooi vonden, niet zozeer omdat ze een hoge notering op het festival verwachtten. Toen het nummer in Kopenhagen voor het eerst op het grote Songfestivalpodium werd voorgesteld, draaide de kritische stem om in een meer positieve noot. Het nummer kreeg, mede door de zwart-witte act van de Belgische regisseur Hans Pannecoucke, iets mysterieus. Na het festival vond het nummer ook zijn weg naar de hitparade, en kwam het in maar liefst veertien Europese landen op een eerste plaats terecht. Daarmee scoorde het lied beter dan de winnaar van dat jaar, Rise Like a Phoenix van Conchita Wurst.

The Common Linnets bereikten ook in Vlaanderen een eerste plaats in de Ultratop 50. In totaal verbleven zij twaalf weken in deze lijst en komen hiermee op een negende plaats terecht in dit overzicht.

8. Måns Zelmerlöw – Heroes (Zweden 2015)

In 2015 nam Måns Zelmerlöw voor de derde keer deel aan Melodifestivalen. Het werd zijn meest succesvolle deelname: na een recordaantal stemmen in de finale van de Zweedse voorronde, kon hij ook Europa overtuigen en won hij het festival in Wenen. Het nummer werd, mede door een visueel sterke act, al van bij de zege in Zweden getipt als potentiële kanshebber voor een overwinning in Oostenrijk. Maar Zelmerlöw werd ook de eerste Songfestivalwinnaar die sinds de invoering van de 50-50-stemming, de kijker thuis niet het meest kon overtuigen. Die eer was weggelegd voor Italië, dat vertegenwoordigd werd door Il Volo met het nummer Grande amore.

Heroes haalde in de Ultratop 50 slechts de tweede plaats en hield het in totaal elf weken vol in de hitlijst. Hiermee komt hij op een achtste plaats terecht in dit overzicht.

Een leuk tussendoortje: eigenlijk had op de zevende plaats een niet-Songfestivallied moeten staan: She’s After My Piano, van Pat Krimson en Loredana uit Eurosong 2014, haalde de finale van de Belgische preselectie niet, maar groeide wel uit tot een grote hit. Het piekte op nummer zes in de lijst en bracht er maar liefst achttien weken door.

7. Lena – Satellite (Duitsland 2010)

Het Duitse nummer voor 2010 werd gekozen via Unser Star für Oslo. Het hedendaagse popnummer werd daags na verkiezing een fenomeen in de Duitstalige landen in Europa. Hitparadenoteringen in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland werden opgetekend voor de eigenlijke finale van het festival. Met een nummer één notering in de Duitse hitparade de week na het winnen van de voorronde daar. Het nummer was een van de favorieten voor de eindzege in Oslo. Een minimale act, waarin de focus hoofdzakelijk op de zangeres gelegd werd, was voldoende om Duitsland zijn eerste zege te bezorgen sinds de overwinning van Nicole in 1982. Lena was zo overdonderd door de overwinning dat ze nagenoeg onmiddellijk aankondigde dat ze Duitsland opnieuw wou vertegenwoordigen in 2011.

In de Vlaamse hitparade kwam het nummer niet hoger dan een vierde plaats. Satellite verbleef twaalf weken in de Ultratop 50 en haalt hiermee een zevende plaats in dit decenniumoverzicht.

6. Laura Tesoro – What’s the pressure (België 2016)

In 2016 werd Eurosong voor de laatste keer tot hiertoe georganiseerd. Vijf kandidaten, waaronder Laura Tesoro, waagden hun kans om het Belgische ticket voor het Eurovisiesongfestival in Stockholm te bemachtigen. Zij won uiteindelijk in de superfinale van Tom Frantzis. In eerste instantie kon What’s The pressure op weinig bijval rekenen van de Belgische pers en de Songfestivalfans. België werd dan ook niet getipt voor een hoge eindnotering in Zweden. Ook Selah Sue, een van de schrijvers van het nummer, schatte de kansen voor België niet hoog in en reisde niet af naar Stockholm. België kwam als laatste tijdens de tweede halve finale aan de beurt. Weinigen hadden verwacht dat Laura Tesoro vastberaden een goede beurt zou maken op het festival. Ook in de finale, die ze mocht openen, spatte de energie van het scherm. Tesoro behaalde, na Loïc Nottet het jaar voordien, opnieuw een top tien-notering voor België.

In de Ultratop 50 behaalde What’s The pressure een mooie tweede plaats, en het nummer stond maar liefst 22 weken in de hitparade. Daarmee strandt Laura Tesoro op een zesde plaats in dit overzicht.

5. Duncan Laurence – Arcade (Nederland 2019)

De winnaar van het festival van 2019 prijkt op een vijfde plaats in dit overzicht. Duncan Laurence werd in Nederland intern aangeduid om zijn land te vertegenwoordigen op het festival in Israël, met het door zichzelf geschreven en gecomponeerde Arcade. Ilse DeLange had Duncan voorgedragen bij de Nederlandse selectiecommissie. Arcade stormde voor het festival naar een eerste plaats bij de bookmakers. Maar Duncan Laurence won het festival zonder overwinning bij de jury of bij de kijker thuis: De vakjury bedeelde hem een derde plaats toe, het stemmend publiek een tweede. Gecombineerd was het echter voldoende om de overwinning in huis te halen.

Duncan Laurence kwam op een tweede plek terecht in de Ultratop 50 en stond daar in totaal negentien weken in.

4. Loïc Nottet – Rhythm Inside (België 2015)

De Waalse zanger Loïc Nottet bezorgde met Rhythm Inside België opnieuw een top tien-notering. De zanger werd door de RTBF rechtstreeks aangeduid om België te vertegenwoordigen. De zanger, danser en componist werd in Wallonië bekend na zijn deelname aan The Voice Belgique in 2014, waar hij een tweede plaats bemachtigde. Rhythm Inside werd voor het festival gesmaakt bij de internationale pers en de Songfestivalfans en werd getipt als gevaarlijke outsider voor een overwinning. In zijn halve finale bleek Rhythm Inside goed voor zilver, tijdens de finale behaalde Loïc een vierde plaats. Hitparadesucces bleef niet uit: daags na Loïcs optreden in de halve finale was het nummer al terug te vinden in 23 iTunes-hitlijsten.

Rhythm Inside kwam binnen op een eerste plaats in de Ultratop 50 en bleef daar vier weken staan. In totaal stond het nummer dertien weken in de Vlaamse hitlijst.

3. Loreen – Euphoria (Zweden 2012)

Loreen nam in 2012 voor de tweede keer deel aan het Zweedse Melodifestivalen en wist ze voor het eerst te winnen. Ook in Bakoe ging het de zangeres voor de wind: weken voor de finale van het festival werd ze al getipt als de grote favoriet voor de overwinning. Tijdens het festival gingen nog geruchten op dat de charmante oma’s uit Rusland roet in het eten zouden kunnen gooien, maar dat bleek niet het geval te zijn. Euphoria won met bijna honderd punten meer dan de nummer twee het Songfestival. Het nummer is ondertussen uitgegroeid tot een van de grootste hits die het festival ooit heeft voortgebracht en ook bij de fans blijft het nummer uitermate populair: Loreen kaapt al zeven jaar na elkaar de eerste plaats weg in onze ESC top 250!

In de Ultratop 50 wist Loreen een eerste plaats te bemachtigen, in totaal stond ze twintig weken in de hitlijst. Toch blijkt ze niet de meest succesvolle Songfestivalinzending in Vlaanderen, aangezien ze ‘maar’ op een derde plaats terecht komt in dit overzicht.

2. Blanche – City Lights (België 2017)

Voor het derde jaar op rij kon België rekenen op een top tien-notering op het Songfestival, ditmaal met het door Pierre Dumoulin geschreven en gecomponeerde City Lights. Het nummer werd gebracht door de toen nog vrijwel onbekende Waalse zangeres Blanche, die uit The Voice Belgique kwam. Door haar unieke stemgeluid werd Blanche door de RTBF rechtstreeks aangeduid om België te vertegenwoordigen in Kiev. Het nummer werd onmiddellijk gesmaakt bij de Songfestivalfans en ook in de internationale polls en bij de bookmakers deed België het goed, tot aan de repetities in Kiev. Een foute kledingkeuze, slechte belichting en een onzekere zangeres maakten de eerste repetities ronduit slecht. Gelukkig zag de RTBF dat zelf ook in en werd alles uit de kast gehaald om België alsnog naar de finale te krijgen. Tijdens de halve finale werd het nummer mooi en breekbaar gebracht, in een jurk die paste bij het nummer en met een indrukwekkende lichtshow. Blanche moest net als de Belgische deelnemers van de twee voorgaande jaren echter wachten tot allerlaatste om te horen dat ze door mocht naar de finale. In de finale deed ze wat van haar verwacht werd, en zong ze België naar een vierde plaats in het eindklassement.

Een nummer een-notering in de Ultratop 50 kon niet uitblijven. In totaal bleef Blanche 25 weken in de Vlaamse hitparade hangen, en daarmee scoort ze een tweede plaats in dit overzicht.

1. Tom Dice – Me and my guitar (België 2010)

In 2010 besloot de VRT om geen Eurosong te organiseren, maar werd Tom Dice rechtstreeks aangeduid. Bij de bekendmaking van de keuze van de zanger was niet alle Belgische pers overtuigd dat hij de nodige capaciteiten had om ons land te vertegenwoordigen op het festival. Ook bij de voorstelling van het nummer gingen veel tegenstemmen op, alhoewel die hoofdzakelijk op zijn kledingkeuze gericht waren. Toen het tijd was om naar Oslo te vertrekken zagen we een zelfverzekerde jonge zanger het podium betreden. De delegatie had de keuze gemaakt om Tom op het kleine nevenpodium te zetten in plaats van op het grote hoofdpodium. Zijn twee achtergrondzangers kwamen niet in beeld en de zanger zelf werd intiem in beeld gebracht. Het plaatje klopte en kon ook de kijker overtuigen. Tom Dice won zijn halve finale en werd een van de topfavorieten voor de eindzege in de finale. In die finale werd de act op het kleine podium overgedaan en leverde België uiteindelijk een mooie zesde plaats op in het eindklassement.

Tom Dice wist de eerste plaats in de Ultratop 50 te behalen en verbleef vervolgens 24 weken in deze hitlijst.  Het levert hem de eerste plaats op in dit decenniumoverzicht. Proficiat, Tom!