De topfavoriet Duncan heeft er net zijn eerste repetitie opzitten. Vocaal lost de zanger alle verwachtingen in, hij zingt zuiver en vol emotie. Hij start het nummer zittend achter een piano en komt daar de rest van het nummer niet achter uit. De eerste beelden worden genomen vanuit de zaal wat eigenlijk hoofdzakelijk een leeg podium oplevert. Dat podium is gehuld in blauwtinten. De camera gaat dichter naar de zanger en neemt enkele mooie, emotioneel geladen, close-ups van Duncan. Halverwege het nummer is een witte lichtgevende bol te zien die boven, aan de achterzijde van de piano hangt, maar verder geen betekenis lijkt te hebben. Op dat ogenblik worden ook Duncan en zijn piano vanaf de zijkant verlicht wat enkele sfeervolle beelden oplevert.

Tijdens de verschillende doorlopen van het nummer stopt Duncan af en toe met het bespelen van de piano, maar blijft wel zingen terwijl hij met zijn armen, emotioneel geladen, mee danst op de maat van de muziek. Op het einde van het nummer komen ook de verwachte lasers te voorschijn, maar buiten het vormen van driehoekige lichtstralen achter de zanger doen die niets. De hele setting blijft vrij sober en is continu gehuld in blauw licht, ook het gebruik van het LED-scherm op de achtergrond is minimaal.

Vocaal een heel sterke eerste repetitie voor Duncan, met een minimalistische act, maar eigenlijk heeft dit nummer niet meer nodig dan de emotie die Duncan in zijn expressie en stem legt, en die is er.