Bruno Beeckman is freelancejournalist in conflictgebieden. Maar een week per jaar laat hij zich omringen door artiesten, technici en journalisten door te werken op en rond het Songfestival. We spraken de landgenoot in Liverpool. ‘Het Songfestival kan vrede brengen.’

‘In 2003 werkte ik voor de EBU als freelanceproducer in Bagdad, Irak. We werden getroffen door bombardementen die we gelukkig overleefden. Daarop werden we overgeplaatst. Ik gaf aan dat ik heel erg hield van muziek en sport en zo geschiedde: in 2006 begon ik te werken op het Songfestival. Intussen zit ik aan mijn zeventiende editie. In september al begin ik rustig weer te werken aan de editie van komend jaar. Eerst slechts enkele dagen per maand waarbij ik geregeld naar de komende locatie afreis.’

Drukbezet man

Ik werk bij de broadcast facilities voor tv en radio. In de arena zijn er exclusieve studio’s waar alle correspondenten hun live bijdragen in televisieprogramma’s geven. Dat gaat niet via internet, maar nog via fiber en satelliet omdat het internet soms te overladen kan zijn. Daarnaast verbiedt de productie van het festival om alternatieve en persoonlijke privé-internetnetwerken te gebruiken. Wij organiseren de tv-studio’s in de arena. Sinds 2019, toen Madonna tijdens haar repetitie plots zei dat echt iedereen uit de zaal moest, hebben we er ook een in de delegation bubble, waar alle artiesten voor hun optreden zich klaarmaken en ontspannen. Een collega van mij houdt zich bezig met de radiostudio’s.’

Tijdens ons gesprek met Beeckman wordt hij meermaals gebeld, langs alle kanten. Zijn telefoon staat nooit stil. ‘Net belden de Australiërs omdat zij een live bijdrage willen boeken voor vrijdag en zaterdag als ze naar de finale gaan (wat intussen ook gebeurde, nvdr.). Ik werd gebeld vanop het EBU-hoofdkwartier in Genève voor foto’s en ook net door de NOS die nog maar een in plaats van vier bijdragen gaan doen, omdat Nederland dit jaar werd uitgeschakeld in de halve finale. Zonet boekte ik VRT nog in bij de satelliet, want dat doen we allemaal manueel. Op tien dagen worden zo’n 240 live bijdragen verzorgd.’

Songfestival als klein bier

Sinds 2006 is er veel veranderd op en rond het Songfestival: ‘Er is een heel grote invloed van Scandinavische en vooral Zweedse producers. Mensen als Ola Melzig en Tobias Åberg zijn door Melodifestivalen experts op Europees en wereldvlak. De finale van Melfest wordt gehouden met ruim 20.000 toeschouwers, dus het Songfestival is voor hen klein bier. De laatste tien à twaalf jaar zien we ook dat alle crème de la crème van audio- en videoapparatuur hier zit. Tegenwoordig komen grote bedrijven als Sony en Universal hier kijken hoe wij het Songfestival aanpakken om bij te leren.’

‘Vergeet ook niet dat het Eurovisiesongfestival het oudste televisieformat ter wereld is en dat er ook bij geen enkel ander evenement meer wordt gerepeteerd dan hier. Dit is de meest professionele show die er is, waarbij niets aan het toeval wordt overgelaten’, klinkt het bij Beeckman.

Van Mars

‘Elk jaar opnieuw vind je opnieuw het wiel uit, afhankelijk met welke omroep en cultuur je samenwerkt. Je kunt niet copypasten van het vorige jaar. De organisatie van 2012 was bijvoorbeeld een uitdaging. Nadat Azerbeidzjan het jaar voordien gewonnen had, moesten veel mensen opzoeken waar dat land precies lag en of er een luchthaven was. Uiteindelijk was dat een heel leuk festival, maar plaatselijke bewoners keken er eerst naar ons alsof we van Mars kwamen.’

Maar uiteindelijk moeten we elk jaar heel beleefd en diplomatisch aan organisatoren zeggen dat ze minder weten dan ze zelf denken. We luisteren eerst naar wilde plannen om dan heel rustig te zeggen wat feitelijk wel en niet haalbaar is. Omroepen beseffen meestal pas in de week van de eerste liveshow hoe groot de schaal van deze wedstrijd werkelijk is. We hadden natuurlijk liever in Oekraïne gezeten dit jaar. Maar men had geen betere stad dan Liverpool kunnen kiezen. Een zusterstad van Odessa, het Bethlehem van de popmuziek … Ik kom zelf uit Antwerpen en voel me hier helemaal thuis. Je ziet dat de mensen hier het Songfestival ook leuk vinden.’

‘Mag ik roepen?’

Tot hiertoe was het Songfestival in Rotterdam (in 2021, nvdr.) het meest memorabele voor mij. In de Ahoy Arena was plaats voor 18.000 mensen, maar door coronarestricties waren er slechts 3.000 toegestaan. Ik zal nooit de eerste generale repetitie van de eerste halve finale vergeten. Mensen kwamen de zaal binnen met een mondmasker op, gingen zitten en waren muisstil. Toen de opwarming begon, stond ik naast mensen in de zaal. Mag ik roepen?, werd me gevraagd. Ik zei dat dat mocht en dat er ook flink mocht worden geapplaudisseerd. Toen begonnen 3.000 mensen spontaan te roepen en huilen. Toen besefte ik dat het uiteindelijk allemaal ging goed komen. Ik krijg er nog steeds rillingen van. Ik werk in oorlogen en probeer mijn emoties te beheersen. Maar toen in Ahoy had ik het moeilijk, want ik voelde dat we de covidnachtmerrie konden overwinnen.’

‘In een ideale wereld heeft elk continent z’n eigen Songfestival. Mensen mogen kwaad zijn omdat ze geen punten krijgen van elkaar, maar dat is zoveel beter dan een oorlog. Ik geloof dat het Songfestival en de briljante artiesten die je hier ziet vrede kunnen brengen.’ Ik kom net van Oekraïne en ga er binnenkort weer naartoe. Hieruit puur ik zes maanden positieve energie. Dat is de stempel van het Eurovisiesongfestival. Dit is mijn favoriete week van het jaar. Elk jaar opnieuw word ik ontroerd en geraakt door de solidariteit van de artiesten die elkaar steunen. Ik zou heel graag willen dat de hele wereld zo was.’