Het chique Zuid-Franse Cannes werd bereid gevonden de vierde editie van het Eurovisiesongfestival te huisvesten, de eerste vanuit Frankrijk. Er was een nieuwe regel dit jaar, die zei dat er niet langer professionele muzikanten en componisten mochten plaatsnemen in de jury’s. Vanaf dit jaar waren ze dus samengesteld uit het ‘gewone publiek’.

Over 1959

De avond werd geopend door het voorstellen van alle deelnemende artiesten op het uiterst ingenieuze podium voor die tijd, dat in feite bestond uit drie kleine podia. Presentatrice Jacqueline Joubert verwelkomende de kijkers, leidde elk liedje in en verzorgde de puntentelling, alles uitsluitend in het Frans.

Jacqueline Joubert

Elf landen namen deel, een nieuw record. Het Verenigd Koninkrijk was terug van weg geweest en ministaat Monaco debuteerde. Dat andere kleine land, Luxemburg, nam dan weer een jaartje pauze. Gastland Frankrijk trok de avond op gang, met een nummer waarin de plaatsnamen aaneen werden geregen. Nadien volgden de twee ex-deelnemers: Birthe Wilke uit Denemarken nam nu solo deel, en deed het ook iets minder goed dan twee jaar eerder. Domenico Modugno uit Italië nam opnieuw deel, gesterkt door de faam na zijn wereldsucces. Zijn Piove (Ciao, ciao bambina) eindigde slechts op de zesde plaats, al werd ook dit nummer een hit. In Vlaanderen stond het bovenaan de hitlijsten.

Monaco maakte meteen een erg slechte beurt bij zijn debuut en eindigde troosteloos laatste. De Nederlandse Teddy Scholten maakte dan weer veel indruk met haar lieflijke Een beetje, en gaf het Lage Land zijn tweede zege op vier songfestivaledities. Voor het eerst namen er ook duo’s deel: Duitsland kwam op de proppen met een jonge eeneiige tweeling die het festival wat moest moderniseren, maar het was toch het toen al ouderwetse Sing little birdie van het Britse gelegenheidsduo Pearl Carr en Teddy Johnson dat de Nederlandse Teddy vuur aan de schenen legde.

België en Nederland

België werd vertegenwoordigd door Bob Benny. Hij had op 15 februari de voorronde De wedstrijd voor het beste lied gewonnen, en zette zangeres Jo Leemans op de tweede plaats met haar Levenssymfonie. In Cannes mocht hij als elfde en laatste aantreden met zijn dramatische lied Hou toch van mij. Benny kon een aantal juryleden overtuigen en zou zesde eindigen op elf kandidaten. Dat zou voor meer dan vijftig jaar lang het beste Vlaamse songfestivalresultaat blijven.

Bob Benny

Nederland won voor de tweede keer op drie edities tijd, en dat dankzij Teddy Scholten. Op 17 februari had zij het Nationaal Songfestival gewonnen, dat met een nieuw concept gehouden werd: acht liedjes werden gezongen door telkens twee verschillende uitvoerders. Nederlandse regionale publieksjury’s kozen het liedje, een jury van experten de uitvoerder.

Teddy Scholten

De pauze en de punten

Onmiddellijk na het laatste liedje legde Joubert een telefoonverbinding in naar het eerste stemmende land. Ze gebruikte een grote stok om de kijkers erop attent te maken welk land stemde en punten kreeg. Bijna de helft van het deelnemersveld was in de running voor de zege tijdens de puntentelling, maar zeven van de tien Italiaanse punten voor Een beetje gaven de doorslag. Niet enkel de artiest van het winnende land Nederland, maar de gehele top drie mocht nog eens optreden. Het was de eerste en enige keer ooit dat dat gebeurde.

Jacqueline Joubert en het scorebord