Het Verenigd Koninkrijk had eindelijk een keer gewonnen, maar organiseerde het Eurovisiesongfestival wel al voor de derde keer. De dertiende editie ging door in de Royal Albert Hall, niet te verwarren met de Royal Festival Hall, waar de wedstrijd in 1960 gehouden was.

Over 1968

De BBC wilde vooruitstrevend zijn en zette een nieuwe standaard: vanaf 1968 werd het Eurovisiesongfestival in kleur uitgezonden, tenminste in de landen met omroepen die dat al konden. In België bijvoorbeeld deed kleurentelevisie in 1971 pas zijn intrede. Ook de BBC-kijkers moesten wachten tot de dag na de finale om op BBC Two naar een herhaling in kleur te kijken, want programma’s op het eerste BBC-net werden in die tijd enkel nog maar in zwart-wit uitgezonden. Naast Oost-Europa keek ook Tunesië vanaf dit jaar mee.

De uitzending begon in de voor die tijd immens grote zaal met het orkest dat Puppet on a string speelde. Nadien verscheen de presentatrice, voor de derde keer Katie Boyle, om de kijkers te verwelkomen in het Engels. Ze leidde elk liedje ook in voor het zaalpubliek, maar tegelijkertijd werden beelden van het publiek en de zaal getoond en praatten de nationale commentatoren over Boyle heen om meer te vertellen over het komende nummer.

Katie Boyle

Dezelfde zeventien landen als het vorige jaar traden aan. De Zwitserse zanger maakte optimaal gebruik van de kleurenuitzending door in een feloranje pak op te treden, maar veel punten kreeg hij er niet voor. Ministaten Luxemburg en Monaco werden beide vertegenwoordigd door een man-vrouw duo met twee wel erg gelijkaardige liedjes. De Zweed Claes-Göran Hederström zorgde voor schwung met zijn jazzy nummer en dito outfit. Zijn Noorse collega Odd Børre kampte met Stress, en mogelijk ook met overdadig stotteren.

Het Joegoslavische duo was uitgedost in traditionele klederdracht om hun middeleeuws aandoende nummer Jedan dan kracht bij te zetten. Het leverde het Oost-Europese land een van zijn beste resultaten tot hiertoe op. Isabelle Aubret, de winnares van 1962, nam opnieuw deel, met het lichtjes lugubere La source, over een jong meisje dat doodgemarteld wordt door een groep mannen.

Het Verenigd Koninkrijk was de gedoodverfde favoriet. Niets stond een tweede opeenvolgende Britse zege in de weg. Cliff Richard, toen al een vedette in nagenoeg het hele Europese continent, zong het vrolijke Congratulations, maar was zo nerveus dat hij meteen na zijn optreden de toiletten indook, en er pas uitkwam nadat zijn manager hem het slechte nieuws vertelde na afloop van de finale. Er was namelijk een Spaanse zangeres die hem zeer nipt te slim af was geweest, en Massiel was dan nog maar de tweede keuze van de Spaanse omroep geweest: de oorspronkelijk gekozen zanger wilde in het Catalaans zingen, wat in het door Franco gerunde Spanje uit den boze was. In Londen bracht Massiel haar lichtvoetige La, la, la – waarbij het hele refrein uit een herhaling van dat korte woordje bestond – met brio, en bleek ze een meerderheid van de juryleden op haar hand te hebben.

Massiel

België en Nederland

België werd vertegenwoordigd door de toen 23-jarige zangeres Claude Lombard. In Avant-première Eurovision 1968 kozen op 13 februari vijf provinciale jury’s uit de tien liedjes in de aanbieding. Bij de deelnemers onder meer Tonia uit 1966 en Nicole Josy, die later met haar man Hugo twee keer de Vlaamse voorronde zou winnen. Lombard won en deed het meer dan behoorlijk in Londen: haar ingetogen Quand tu reviendras leverde ons land een tweede opeenvolgende zevende plek op.

Claude Lombard

Nederland werd vertegenwoordigd door zanger Ronnie Tober. Op 28 februari had hij het Nationaal Songfestival gewonnen, en was hij zijn drie concurrenten in de race voorgebleven. In Londen kreeg Tober de rode lantaarn, al moest hij die wel delen met Kristina Hautala uit Finland.

Ronnie Tober

De pauze en de punten

De pauze-act was een filmpje met beelden van de stad Londen. Het was de eerste keer dat er een echt filmpje werd getoond tijdens het Eurovisiesongfestival, zoals dat vandaag schering en inslag is. Nadien begon de stemming. Frankrijk begon sterk, maar werd uiteindelijk voorbijgestoken door het Verenigd Koninkrijk en Spanje. Duitsland gaf als voorlaatste land maar liefst zes van zijn tien punten aan Spanje, waardoor Massiel één punt voorsprong had op Cliff Richard. De laatste jury, uit Joegoslavië, liet beide favorieten links liggen, waardoor de winnaar gekend was.

Een documentaire uitgezonden in mei 2008 op de Spaanse televisie alludeerde dat dat Franco Europese omroepen gratis programma’s had beloofd in ruil voor punten voor La, la, la, en dat Cliff Richard de feitelijke winnaar was. Massiel was woedend en beschuldigde het tv-station dat de documentaire had uitgezonden van laster. Op het moment van schrijven is Spanje wel degelijk de officiële winnaar van het Eurovisiesongfestival 1968. De EBU moest zich dus klaarmaken voor een songfestival uitgezonden vanuit een dictatuur.

Het scorebord

De puntentabel met de gegeven en ontvangen punten per land vind je hieronder terug: