Télé Monte-Carlo, de Monegaskische televisieomroep, hield lange tijd de boot af of ze nu wel of niet de zeventiende editie van het Eurovisiesongfestival zou organiseren. Pas in januari 1972, amper twee maanden voor de uitzending op antenne ging, gaf ze haar nederlaag toe: een gebrek aan technische knowhow en een geschikte zaal deed haar de das om. In allerijl ging de EBU op zoek naar een nieuw gastland. Voor de derde keer al waren de Britten bereid de wedstrijd te organiseren, ondanks het feit dat ze het vorige jaar niet gewonnen hadden.

Over 1972

De BBC koos voor het eerst niet voor de hoofdstad, maar wel voor het Schotse Edinburgh om de wedstrijd plaats te laten vinden. Na een inmiddels al standaard geworden toeristisch filmpje van de gaststad als start van de uitzending, werd de kijker geleid naar de Usher Hall, waar presentatrice Moira Shearer de kijkers begroette in het Engels en Frans, met een tekst die ze voorlas uit een groot boek. Naar verluidt had Shearer, een gewezen balletdanseres, de job enkel aanvaard toen haar kinderen haar voldoende hadden overtuigd. Het inleiden van de artiesten werd overgelaten aan de nationale commentatoren, maar de postkaartfilmpjes waren weer verdwenen: ze werden vervangen door een foto van de nakende deelnemer(s) op de achtergrond van het podium, dat voor het eerst ooit een videomuur had, die ook tijdens de optredens benut werd.

Moira Shearer

Mary Roos opende de avond voor Duitsland. Ze maakte een goede beurt en leverde haar land een derde opeenvolgende derde plek op. De Ieren maakten voor de eerste en tot hiertoe enige keer een zijsprongetje naar het Iers voor hun songfestivalnummer, maar de slechte prestatie van Sandie Jones droeg er zeker toe bij dat dat nooit meer zou gebeuren. De BBC had alle registers opengetrokken om een geschikte kandidaat te vinden voor eigen publiek: The New Seekers waren wereldsterren geworden na hun hit I’d Like To Teach The World To Sing uit 1971. In Edinburgh zongen ze het hedendaagse Beg, Steal or Borrow, waar ze goed mee boerden – maar net niet goed genoeg.

Opvallend was het hoge aantal duo’s dat deelnam: niet minder dan zes van de achttien landen waren vertegenwoordigd door een man én een vrouw samen. Vier ervan eindigden evenwel bij de laatste vijf van het klassement, het onfortuinlijke Malta eindigde zelfs voor de tweede opeenvolgende keer op de allerlaatste plek, en de Belgen eindigden daar net boven. De Nederlanders brachten dan weer het meest succesvolle duo van de avond.

Vier landen stuurden deelnemers met songfestivalervaring op hun conto: Zweden werd net als vorig jaar vertegenwoordigd door Family Four, en Portugal vaardigde net als in 1968 zanger Carlos Mendes af. Tereza Kesovija had in 1966 nog gezongen voor Monaco, maar nam nu deel voor haar thuisland Joegoslavië. En tot slot was er nog Vicky Leandros voor Luxemburg, nog bekend van haar songfestivalnummer én grote hit L’amour est bleu uit 1967. Nu trad ze aan met Après toi, een typisch chanson, waarmee ze de harten van een meerderheid van de jury’s wist te winnen.

Vicky Leandros

België en Nederland

België was dus mee op de bandwagen van de duo’s gesprongen. De RTB had intern gekozen voor het koppel Serge & Christine Ghisoland om ons land te vertegenwoordigen. Op 15 februari hadden ze met Eurovision de la Chanson hun eigen voorronde gehad. De Ghisolands zongen tien liedjes, en de kijkers thuis konden via televoting beslissen welk liedje won. De keuze viel op À la folie ou pas du tout, maar in Edinburgh maakten ze geen indruk.

Serge & Christine Ghisoland

Nederland werd net als vorig jaar vertegenwoordigd door een intern geselecteerd duo: Sandra en Andres kregen op 22 februari hun eigen voorronde met drie liedjes. Elf Nederlandse regionale jury’s mochten tien punten verdelen over de liedjes, en het vrolijke Als het om de liefde gaat won met overmacht. Tijdens hun Schotse optreden bleek dat zij het enige duo waren dat een echte indruk naliet: zelfs het Britse publiek begon tijdens het nummer mee te applaudisseren. Nederland was lange tijd in de running voor de overwinning, maar stemde zelf als laatste en strandde zo op een vierde plek.

Sandra & Andres

De pauze en de punten

Na een pauzeact met – hoe kan het ook anders voor Schotland – een doedelzakconcert, begon Moira Shearer met de puntentelling. Net als vorig jaar gaven de juryleden in groepjes van drie tezamen hun punten, telkens aan een ander land. Het was lange tijd een race tussen Luxemburg, het Verenigd Koninkrijk en Nederland, maar Vicky Leandros torende uiteindelijk toch flink boven de rest uit, en de Duitsers verschalkten de Nederlanders nog nipt en pakten brons.

Après toi zou net als L’amour est bleu een grote hit worden in heel Europa en erbuiten. Het groeide al gauw uit tot een vandaag nog steeds bekende en geliefde klassieker, zowel binnen als buiten de songfestivalwereld.

Presentatrice Moira Shearer en het scorebord

De puntentabel met de gegeven en ontvangen punten per land vind je hieronder terug: