De Franse staatsomroep koos voor het eerst voor de hoofdstad als gastlocatie. Vanuit het zeventiende arrondissement van Paris l’Escargot werd de drieëntwintigste editie van het Eurovisiesongfestival gehouden. De wedstrijd werd voor het eerst ook uitgezonden in Dubai en Japan.

Over 1978

Na een lang filmpje over Parijs werd de kijker verwelkomd in het Palais des Congrès door Denise Fabre en Léon Zitrone. Het was de eerste keer sinds 1956 dat een man de presentatie (mede) voor zijn rekening had genomen, en de allereerste keer ooit dat er meer dan een persoon verantwoordelijk voor was. Samen gaven Fabre en Zitrone een lange speech in het Frans en iets moeizamer Engels met informatie over het festival. Na ruim tien minuten pas begonnen de liedjes en bestegen de artiesten het podium, dat grijs was en vooral opviel door het orkest, dat in het midden in een draaiende bak zat. Er waren geen postkaartfilmpjes dit jaar, maar wel rechtstreekse beelden van de artiesten die hun weg baanden van de artiestenfoyer naar de scène.

Denise Fabre & Léon Zitrone

Voor het eerst namen maar liefst twintig landen deel, een nieuw deelnemersrecord: de Turken waren nu wel bereid om samen met de Grieken in één uitzending te verschijnen. Verder namen alle achttien landen van vorig jaar deel én keerde Denemarken terug, na een onderbreking van twaalf jaar. Turkije en Denemarken deden het niet al te best, maar Griekenland borduurde verder op zijn vijfde plek van vorig jaar, en deed het nu ook niet onaardig met een lofzang op Charlie Chaplin. Aan de andere kant van het spectrum stonden de Britten, die het dankzij de groep Co-Co met een elfde plek nog nooit eerder zo slecht gedaan hadden. De rode lantaarn was, opnieuw, voor Noorwegen: Jahn Teigen kreeg voor zijn levendige optreden geen enkel punt, voor de allereerste keer in het huidige stemsysteem.

Drie landen stuurden mensen met ervaring: Ireen Sheer had vier jaar geleden gezongen voor Luxemburg, maar vertegenwoordigde nu haar thuisland Duitsland. Een van de groepsleden van het Oostenrijkse Springtime zat zes jaar geleden ook al in Milestones. En ook België stuurde een oude rot in het vak, waarover verder op meer. Het kleine Luxemburg had grote supersterren weten te strikken: Baccara was in 1977 wereldwijd doorgebroken met de hit Yes Sir, I Can Boogie, en nu stonden de twee Spaanse dames met het lied Parlez-vous français? op het podium in Parijs. Hun Frans bleek nog slechter te zijn dan hun Engels, en het duo kwam niet verder dan een zevende plek.

In totaal stuurden zes landen een nummer in het Frans, en drie ervan haalden de top-5 – maar de eerste plek werd weggekaapt door een nieuwe taal. Izhar Cohen uit Israël gaf samen met zijn achtergrondkoor The Alphabeta en gelikt optreden van het nummer A-Ba-Ni-Bi, wat ‘Ik hou van jou’ betekent in een Israëlisch kindertaaltje. En over talen gesproken: de Zweedse zanger Björn Skifs had laten optekenen dat hij de taalregel maar niks vond, en wilde zijn nummer in het Engels zingen. Op het laatste moment bedacht hij zich, maar hij zong de eerste regels in het koeterwaals alvorens hij zich de Zweedse songtekst weer kon herinneren.

Izhar Cohen

België en Nederland

België werd net als in 1970, vertegenwoordigd door zanger Jean Vallée. In de uitzending Avant-première Eurovision 1978 op 8 februari, die slechts een half uur in beslag nam, bracht Vallée acht nummers . Een professionele jury koos voor de ballade L’amour ça fait chanter la vie. In Parijs verging het de zanger voortreffelijk: hij kreeg een ovatie van het Frans(talige) publiek, en zelfs het feit dat hij bijna over zijn microfoondraad struikelde bij het in ontvangst nemen van dat applaus kon de pret niet drukken. België zou tweede eindigen, onze beste prestatie tot hiertoe. Op de eerste overwinning zou het nog wat langer wachten zijn.

Jean Vallée

Nederland werd vertegenwoordigd door de driekoppige groep Harmony. Op 22 februari hadden de drie groepsleden het Nationaal Songfestival gewonnen, dat een strijd was tussen acht deelnemers en hun liedjes. De elf Nederlandse provincies waren vertegenwoordigd door telkens tien juryleden die een punt gaven aan hun favoriet, en daarnaast was er een twaalfde jury met tien Nederlandse ex-deelnemers. ’t Is OK won met een riante voorsprong de voorronde, maar eindigde op het songfestival net als vorig jaar op een dertiende plek.

Harmony

De pauze en de punten

Na een opgenomen pauzeact met wederom jazzmuziek, was het tijd voor de stemming. België nam meteen de leiding dankzij twaalf punten uit Ierland, maar moest die leiderspositie al gauw afstaan aan Israël, dat ze niet meer afgaf. Uiteindelijk kreeg Jean Vallée topscores van de jury’s uit Ierland, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Monaco en Griekenland.

Israël had zijn eerste overwinning beet in de heel de wereld, behalve in Jordanië: een Israëlische en dus joodse zege lag erg gevoelig in de Noord-Afrikaanse landen die het songfestival ook uitzonden. Tijdens de puntentelling werd de uitzending afgebroken op de Jordaanse televisie. De rest van de zendtijd werd opgevuld met een bos narcissen, en de Jordaanse kranten zouden hebben geschreven dat niet Israël maar België gewonnen had.

Het scorebord

De puntentabel met de gegeven en ontvangen punten per land vind je hieronder terug: