Lissabon 2018
Repetitiedag 4 (02/05) – Live updates
Op woensdag 2 mei 2018 vindt de vierde repetitiedag voor het Songfestival 2018 plaats. Het gaat om de landen van de tweede helft uit de tweede halve finale. Het overzicht vind je hieronder, in Belgische tijd: in Portugal is het een uur vroeger.
Bekijk de Facebook Live van Jonathan en Philip over de repetitiedag hieronder:
Repetitiedag 4 (02/05) – Live verslag
Philip en Jonathan gidsen jullie doorheen de vierde repetitiedag in Lissabon! Zet je geluid aan en stel je vragen 😀
Geplaatst door Songfestival.be op woensdag 2 mei 2018
Georgië
De voor het Songfestival slechts vijfkoppige Ethno-Jazz Band Iriao treedt op de eerste repetitie aan in nette zwarte pakken. Drie ervan zingen alleen en lopen wat rond op het grote podium, een speelt (een belachelijk grote) gitaar en een andere staat aan de keyboards. Het podium is, opnieuw, donkerblauw, maar wordt halverwege het optreden rood – een kleurenschakering die we al bij talloze andere landen inmiddels gezien hebben. De heren vormen al enkele jaren een groep en dat merk je ook: hun harmonieën klinken loepzuiver en ze zijn duidelijk op elkaar ingespeeld als artiesten – maar dat neemt niet weg dat dit voor veel kijkers eerder een plaspauze of indommelmomentje dreigt te worden. For You is een klein liedje zonder te veel poespas, maar dat vertaalt zich ook in een serene belichting en camerawerk – dat wel nog flinke verbetering nodig heeft – waardoor er automatisch weinig spannends gebeurt op het podium. Zeker na het energieke lied uit Australië, kan dit wel eens uit de aandacht verdwijnen.
Polen
Light Me Up begint vrij rustig. Lukas Meijer – gekleed in een zwarte outfit met lederen jas en zwarte hoed – houdt het vrij statisch achter zijn microstatief. DJ Gromee – eveneens in het zwart – krijgt een prominente plaats op een in lila en blauw verlicht podium. Tijdens de eerste repetitie krijgen we al meteen vuurwerk te zien. Letterlijk. Figuurlijk blijven we een beetje op onze honger zitten. De zang van Meijer klinkt zeer goed, maar in de hoge tonen is het niet altijd even zuiver. Ondertussen tracht DJ Gromee vanuit zijn booth een nieuwe dansmove te introduceren die we voor het gemak even de ‘Portugese wave’ zullen noemen. Halverwege het nummer is er beterschap in zicht. Meijer laat z’n statief achterwege en begint het podium te verkennen. Dat ligt hem beter, want de energie spat nu van hem af en dat voelen we ook in de zaal. Voeg hier een enthousiast publiek aan toe, en dit belooft donderdag – en wie weet ook zaterdag – een feestje te worden.
Malta
Malta is op de nieuwe repetitiedag misschien wel een van de verrassingen. Christabelle komt heel zelfzeker over op het podium en zet meteen goed in. Ze draagt een onopvallende zwarte outfit. De kooi uit de voorronde van Malta is verdwenen, maar ze hebben hun eigen video walls meegebracht. Het podium in Lissabon heeft er dit jaar namelijk geen.
Op die schermen zijn allerlei projecties te zien, er komt zelfs een panter piepen. Op het tv-scherm zelf komt een hart en wereldbol te voorschijn. Dat oogt allemaal best spectaculair, maar ondertussen blijft het wachten op dat eerste refrein. Op het einde van de act krijgt Christabelle Borg gezelschap van een overijverige danseres die allerlei turnoefeningen doet. De zangeres keert uiteindelijk nog een laatste keer terug naar haar videoprojectie om daar ‘letterlijk’ de taboe te doorbreken. Het valt op dat de lichtshow en de laserlichten al heel goed ingesteld zijn. Dit is een inzending waar de act het middelmatige liedje vooruit helpt.
Hongarije
De Hongaarse groep is een van de meer opvallendere verschijningen van dit jaar. Niet alleen door het metallied Viszlát nyár, dat zich onderscheidt van vele andere liedjes, maar ook door de look van de bandleden. Leadzanger Bence, die goed bij stem is voor het genre van zijn song, lijkt al een poosje geen shampoo van dichtbij meer te hebben gezien en loopt ook op blote voeten rond over het podium, het bruggetje en de catwalk. Soms dreigt dat een beetje te veel van het goede te worden. Twee van de gitaristen staan de hele tijd op het bruggetje en maken wilde bewegingen, die wat knullig overkomen. Er is ook een deel waarin een van de gitaristen gaat crowdsurfen en even in het publiek gaat. Er is dynamisch camerawerk dat de toon van het lied goed uit de verf laat komen, en ook qua (be)licht(ing) zit het meeste al goed van bij de eerste repetitie. Het podium is, opnieuw, blauw, maar wordt geel-/oranje-achtig in de refreinen. Het optreden is krachtig genoeg om onderscheidend te zijn en boven het maaiveld uit te steken in deze halve finale – maar of dat volstaat voor een finaleplek, is nog maar de vraag.
Letland
Laura Rizzotto zorgt voor weinig verrassingen op haar eerste repetitie. De zangeres vertolkt haar Funny Girl moederziel alleen op het Songfestivalpodium. Zowel de jurk als de podiumbelichting zijn uitsluitend rood. Laura is een mooie verschijning en maakt wat (arm)bewegingen tijdens haar optreden, maar een echte indruk nalaten doet het niet. Het lied bevat sowieso al weinig hoogtepunten om memorabel te blijven, maar dit eerder vlakke optreden zet nog minder zoden aan de dijk. Het is nog maar de vraag of de Letten nog eens de finale van het Songfestival zullen halen na deze eerste repetitie.
Zweden
We hadden in de perszaal net zo goed een opname kunnen zien van Melodifestivalen, want Benjamin Ingrosso zet een quasi identiek optreden neer als in de Zweedse voorronde. Zoals gebruikelijk zetten de Zweden vanaf de meet een gelikt en totaal afgewerkt optreden neer. Benjamin staat op een platform op het podium met allemaal horizontale lichtbalken naast en onder hem die opkleuren in allerlei sequenties, en waarin hij zich vakkundig voortbeweegt van links naar rechts. De zanger is degelijk van stem, al is het zeker in de laatste minuut duidelijk dat het toch vooral de achtergrondzangers zijn die de meubelen redden. Net als in vorige jaren is het Zweedse totaalpakket onmiddellijk compleet: oerdegelijk, makkelijk in het gehoor, competent en tot in de puntjes uitgekiend en -gewerkt, maar een tikje steriel en afstandelijk. Een quasi zekere finalist, en zeker een kandidaat voor een goede notering in de finale.
Montenegro
In witte jurken en blauwe pastel pakken betreedt de Montenegrijnse delegatie het podium. De zanger staat centraal en vier achtergrondzangeressen flankeren hem, twee aan elke zijde. Daarnaast vinden we op het podium nog een pianist die tijdens het begin van het nummer prominent in beeld komt. De zang van de zanger zit goed en ook de harmonie met de achtergrondzangeressen is mooi. De act zelf is behoorlijk gedateerd en doet denken aan die van Balkan ballades van tien jaar geleden. De zangeressen draaien rondom de zanger en blijven bij sommige strofes stokstijf staan alsof ze standbeelden zijn. Het decor start in het reeds gekende blauwe decor en verandert naarmate het nummer verder kabbelt in oranje. Een mooi gezongen ballade, maar mogelijk een pauzemoment voor de kijker thuis.
Slovenië
Lea Sirk heeft vier danseressen meegebracht. Het geheel start in het gekende blauwe licht en is qua dansbewegingen sterk gebaseerd op de videoclip. De zangeres heeft net als onze Sennek een zwarte doorkijkjurk aan, daaronder draagt ze netkousen en een maillot bovenstuk. De act is leuk om naar te kijken en het dansen werkt aanstekelijk. Halverwege het nummer begeeft de zangeres zich naar de catwalk, hier wordt ze vakkundig naartoe geleid door haar danseressen. De danseressen staan op de catwalk links en rechts van Lea Sirk en opeens valt de muziek uit. In eerste instantie lijkt het op een technische fout, maar dan begint Lea Sirk naar het publiek te roepen ‘Where is the music’ en ‘Come on guys, help me sing’. Het lijkt dus een ingestudeerd ‘Douwe Bob’ moment te zijn, waarbij de muziek gedurende een aantal seconden stilgelegd wordt en, het volgende week aanwezige publiek, het nummer terug op gang moet trekken.
Oekraïne
MELOVIN uit Oekraïne sluit deze vierde repetitiedag af. Hij begint zijn optreden al liggend in (!) zijn rood belichte piano. Daaruit wordt hij automatisch naar boven gelift, een beetje als een dode die rechtveert uit zijn graf. Zo luguber is het optreden gelukkig niet: de piano staat op een verhoogje waar de zanger afwandelt. Nadien zingt hij op het gewone podium, met vier backings achter hem in beeld. In de laatste minuut loopt hij het trapje weer op en neemt hij plaats achter de piano. De trap schiet in brand terwijl hij ‘pianospeelt’ (bij de eerste beurt moest de Oekraïener het microfoonstatief recht hangen terwijl de pianomuziek op band bleef spelen) en tot aan het einde van het lied. Melovin zingt vrij onverstaanbaar Engels, maar zit vocaal wel goed. De backings zijn iets te prominent te horen in het geheel, terwijl dat helemaal niet nodig is. Rood is de dominante kleur in de piano en de podiumachtergrond. Visueel begint en eindigt het optreden interessant, maar het middelste gedeelte is weinig spannend. Dat dit voldoende bijval zal kunnen vinden om zich in deze halve finale bij de eerste tien te plaatsen, staat buiten kijf.