Er zijn nog zekerheden in het leven: elk jaareinde wordt traditioneel gekenmerkt door een overdosis Mariah Carey en haar niet nader genoemde oorwurm, de Albanese nationale finale voor het Eurovisiesongfestival én natuurlijk de eindejaarslijst der eindejaarslijsten: de ESC 250. Intussen is de stemming een week open. We geloven heel graag dat de opmaak van een top tien bij menig Songfestivalfan jaarlijks voor een (kleine) existentiële crisis zorgt.

Er komen elk jaar nieuwe liedjes bij, die ook nog eens fris in het geheugen liggen. Laten we ons als trouwe fans verleiden tot de meest recente songs die nog top of mind liggen en mogelijk ook nog volop in persoonlijke playlists gedraaid worden? Kunnen we in hetzelfde jaar al oordelen of de favorieten van het laatste Songfestival effectief blijvertjes zijn? Durven we bepaalde zekerheden, klassiekers waarvan we zeker waren dat ze nooit uit onze persoonlijke top drie zouden vallen, inruilen voor jongere blaadjes?

We feel your pain. Ook wij als redacteurs van Songfestival.be rijden ons elk jaar vast in deze aartsmoeilijke vraagstukken. Dit jaar echter wikken en wegen we openlijk met jullie onze keuzes en geven we onze persoonlijke top tien. Misschien bezorgen we jullie extra inspiratie, misschien duwen we jullie verder in een persoonlijkheidscrisis. Onze oprechte excuses, maar bovenal: geniet van deze periode vol Songfestivalliedjes en de soms verrassende favorieten van onze redacteurs!

Arne

Wat is het elk jaar toch weer een aartsmoeilijke keuze om amper tien nummers te mogen selecteren uit de rijke Songfestivalgeschiedenis. Voor deze editie van de ESC 250 koos ik voor een bont allegaartje van klassiekers, guilty pleasures en nummers die voor mij een diepere betekenis hebben.

Neem nu Stronger Every Minute van Lisa Andreas. Amper zestien was de Cypriotische toen ze in 2004 het hele publiek in Istanboel én de kijkers thuis betoverde met haar innemende ballade en engelenstem. Eén ding staat vast; dit wordt de openingsdans op mijn huwelijksfeest. Een partner dient zich evenwel nog aan te bieden, jaar en maand van het feestje liggen evenmin vast.

Plaatsen twee, drie en vier worden dit jaar ingenomen door enkele van mijn guilty pleasures. Hanna Pakarinen brak in haar thuisland geen potten, maar ik kan haar nummer Leave Me Alone nog steeds smaken, niet in het minst na een zware werkdag of wanneer de buren het weer eens te bont gemaakt hebben. De prijs voor gay-anthem gaat dan weer naar Euroband en hun aanstekelijke meestamper This Is My Life. De nineties leverden eveneens een heerlijk nummer op; met de dames van Azúcar Moreno wil je liever geen ruzie … of misschien juist wel. De Spaanse meiden leken in Zagreb mogelijk nog kwader dan wijlen Jenny Verbeeck op haar zuster Rosa in Thuis.

Bovenaan mijn lijstje weinig wijzigingen ten opzichte van vorig jaar. Ott Lepland is na zijn passage op het Eurovisiesongfestival één van mijn favoriete artiesten geworden. Ik schafte me zelfs twee cd’s van de man in kwestie aan, die ik gretig in het Ests meezing (ook al begrijp ik er geen jota van) tijdens een stilstaande file op de E17 ter hoogte van Deerlijk. Danijela uit Kroatië krijgt van mij tien punten met – wat mij betreft – de mooiste tekst ooit op het Songfestival. Voor de begeerde douze points blijf ik trouw aan de Zweedse blondine die mij de liefde voor het liedjesfestijn bijbracht; Charlotte – toen nog Nilsson – Perrelli. Take Me To Your Heaven blijft voor mij hét Songfestivalnummer aller tijden.

Mijn volledige top tien voor dit jaar:

12 Take Me To Your Heaven van Charlotte Perrelli (Zweden, 1999)
10 Neka mi ne svane van Danijela (Kroatië, 1998)
8 Kuula van Ott Lepland (Estland, 2012)
7 In A Moment Like This van Chanée & N’Evergreen (Denemarken, 2010)
6 L’oiseau et l’enfant van Marie Myriam (Frankrijk, 1977)
5 Calm After The Storm van The Common Linnets (Nederland, 2014)
4 Bandido van Azúcar Moreno (Spanje, 1990)
3 This Is My Life van Euroband (IJsland, 2008)
2 Leave Me Alone van Hanna Pakarinen (Finland, 2007)
1 Stronger Every Minute van Lisa Andreas (Cyprus, 2004)

Dennis

Dit is héél moeilijk! Het samenstellen van een lijstje van mijn tien favoriete Songfestivalnummers. Hoe ga ik beginnen? Hoe bepaal ik of een inzending een plek in mijn top tien mag bemachtigen? Ik heb er lang over nagedacht. Uiteindelijk heb ik de keuze gemaakt om mijn lijst samen te stellen op basis van de impact die bepaalde nummers op mij hebben gemaakt. Het aantal keren dat ik nummers afgespeeld heb én de mate waarin ik aan bepaalde nummers een herinnering heb overgehouden, hebben als maatstaf gediend voor mijn ultieme lijst.

Mijn absolute nummer één sinds de dag van de release van het nummer is Last Dance van Stefania. Voor mij hét perfecte Songfestivalnummer. De mysterieuze start en het catchy refrein zorgen ervoor dat dit nummer het meest afgespeelde nummer uit mijn luisterhistorie op Spotify is.

Een goede tweede plek voor de Estse inzending uit 2016: Goodbye to Yesterday. Een mooi, rustig nummer met een prachtige tekst. Ook het visuele gedeelte tijdens het optreden op het Eurovisiepodium sprak mij enorm aan. De wisselwerking tussen Elina Born en Stig Rästa, de traan van de zangeres … Ik ben onder de indruk.

De rest van mijn top tien bestaat naast mijn favoriete inzendingen uit eigen land voornamelijk uit dansbare popnummers.

Mijn volledige top tien voor dit jaar:

12 Last Dance van Stefania (Griekenland, 2021)
10 Goodbye to Yesterday van Elina Born & Stig Rästa (Estland, 2015)
8 Arcade van Duncan Laurence (Nederland, 2019)
7 Tattoo van Loreen (Zweden, 2023)
6 This is My Life van Euroband (IJsland, 2008)
5 I Love You Mi Vida van D’Nash (Spanje, 2007)
4 De diepte van S10 (Nederland, 2022)
3 Tornero van Mihai Traistariu (Roemenië, 2006)
2 Miracle van Samra (Azerbeidzjan, 2016)
1 La La Love van Ivi Adamou (Cyprus, 2012)

Jasper

Staan de allerbeste nummers van het Songfestival in mijn top tien? Nee, hoor. Maar wel allemaal liedjes die op de een of andere manier mijn interesse voor het festival hebben opgewekt. Zeker wat mijn top vier betreft. Die is bijna ieder jaar hetzelfde. 7 punten voor de beste Franse inzending ooit. Dat lied raakt me iedere keer weer. Wat een klasse! Eén puntje meer voor Xandee. Ik wacht nog altijd op een betere Belgische inzending.

Voor wie ik ook héél veel sympathie voel: Dana International. Willen of niet, binnen mijn vriendengroep is Diva voor altijd aan mij gelinkt. Sertab wint nipt het pleit. Dit is hoe een grote Songfestivalhit moet klinken. Als het deuntje door mijn boxen knalt, lig ik keer op keer aan haar voeten. Tegen dat we de nieuwe top 250 uitzenden, zal ik Sertab al voor de derde keer live gezien hebben!

De rest van mijn lijst vul ik steevast aan met liedjes die al jaar en dag standhouden in mijn eigen playlist. Die playlist is zowel iconisch als berucht. Mede dankzij de zeldzame pareltjes die erin staan zoals Hero en Touch My Fire. Mijn top tien opent dit jaar met onze eigenste Gustaph. Wat heeft hij de Belgen trots gemaakt! Omdat ik er zeker van ben dat hij de ESC250 gaat binnen knallen, heeft hij eigenlijk mijn puntje niet nodig. Maar ‘k wil hem zo graag dat duwtje geven.

Mijn volledige top tien voor dit jaar:

12 Every Way That I Can van Sertab Erener (Turkije, 2003)
10 Diva van Dana International (Israël, 1998)
8 1 Life van Xandee (België, 2004)
7 Et s’il fallait le faire van Patricia Kaas (Frankrijk, 2009)
6 Hero van Charlotte Perrelli (Zweden, 2008)
5 La fiesta terminó van Paloma San Basilio (Spanje, 1985)
4 Energy van Nuša Derenda (Slovenië, 2001)
3 Feuer van Ireen Sheer (Duitsland, 1978)
2 Touch My Fire van Javine (VK, 2005)
1 Because of You van Gustaph (België, 2023)

Jonas

Kiezen is verliezen, het is een spreuk die elk jaar opnieuw door mijn hoofd raast wanneer ik mijn persoonlijke top voor ESC 250 aan het opstellen ben. Wat heeft het Songfestival ons toch een variatie aan iconische nummers gegeven! Ik zou graag nog een honderdtal eervolle vermeldingen willen toevoegen aan onderstaande lijst, maar het systeem laat dat nu eenmaal niet toe … Er werden geen grote berekeningen of theorieën gebruikt om mijn tien uitverkorenen te selecteren. Mijn voornaamste maatstaf is dan ook de volgende: zoek ik doorheen het jaar een bepaald nummer op om te beluisteren?

Toegegeven, er zijn weinig grote veranderingen in vergelijking met vorig jaar. Ik maak er al enkele jaren een zaak van om het veel te vroeg heen gegane icoon Louis Neefs te eren via de ESC 250. De twee inzendingen van zijn hand (ESF 1967 en 1969) zijn immers fantastisch, al geniet de eerste toch nog iets meer mijn voorkeur. Het prachtige Mi Stamatas, de Cypriotische inzending uit 1993, duikt voor het eerst op in mijn top 10. Hetzelfde geldt trouwens voor Maja Blagdan, de Kroatische die vierde werd in 1996.

Ofra Haza prijkt opnieuw op het eerste schavot. De Israëlische inzendingen eind jaren 70/begin jaren 80 waren uitmuntend, en ook deze grand dame – die ons veel te vroeg verlaten heeft – behoort tot dit lijstje. Ook Maggie MacNeal is geen onbekende in mijn top drie en claimt dit jaar opnieuw de derde plek. Danijela uit Kroatië is dat dan weer wel. Vorig jaar gaf ik de Kroatische nog vijf puntjes, dit jaar verdubbel ik dat.

Voor het overige is het vooral een feestje met tal van inzendingen uit de Balkan. Wat een inzendingen heeft die regio ons al gegeven ! Het aanstekelijke Hajde da ludujemo van Tajci tovert altijd een lach op mijn gezicht. Dit blijft voor mij één van de betere Joegoslavische inzendingen. Die Joegoslaviërs hadden wat mij betreft gerust de dubbel mogen doen in 1990. Het zou één van de laatste kansen worden, want een klein jaar later begon het land door interne strubbelingen uit elkaar te vallen. Op het Songfestival gingen alle nieuwe staten hun eigen weg uit, enkele van hen werden hierboven al aangehaald. Het emotionele Sva bol svijeta, dat dit jaar vier punten van mij krijgt, gaat trouwens over de naweeën van het uit elkaar vallen van die staat: de Bosnische oorlog.

Eervolle vermeldingen mogen dan wel niet toegelaten zijn in het stemsysteem, in dit artikel zijn ze dat gelukkig wel: Emilio Pericoli mag dit jaar dan wel net uit mijn lijstje vallen, zijn Uno Per Tutte uit 1963 moet ook tijdens deze viering van het Songfestival herdacht worden. Grazie, Emilio!

Mijn volledige top tien voor dit jaar:

12 Hi van Ofra Haza (Israël, 1983)
10 Neka mi ne svane van Danijela (Kroatië, 1998)
8 Amsterdam van Maggie MacNeal (Nederland, 1980)
7 Et s’il fallait le faire van Patricia Kaas (Frankrijk, 2009)
6 Oro van Jelena Tomaševic ft. Bora Dugic (Servië, 2008)
5 Sveta Ljubav van Maja Blagdan (Kroatië, 1996)
4 Sva bol svijeta van Fazla (Bosnië & Herzegovina, 1993)
3 Mi Stamatas van Zimboulakis & Van Beke (Cyprus, 1993)
2 Hajde da ludujemo van Tajci (Joegoslavië, 1990)
1 Ik heb zorgen van Louis Neefs (België, 1969)

Jonathan

’t Is elk jaar toch weer een bevalling om de voorliefde voor enkele honderden songs in te perken tot slechts tien. Is het een beetje vreemd dat we als organisatoren en beheerders van de ESC 250 zelf wat mopperen over de spelregels? Misschien. Maar het jammeren en vitten op de lijst en alle pareltjes die er niet kunnen instaan, is intussen zo’n deel geworden van de folklore dat ik het niet meer zou willen missen.

Mijn top twee is opnieuw dezelfde als die van vorig jaar. Er zal veel moeten gebeuren in Malmö om de pareltjes uit Estland en Italië van het hoogste schavot te kegelen. Nadien heb ik wat meer vrijheid in de lijst, al hanteer ik voor mezelf wel regels: een inzending per land en jaartal. Daarnaast probeer ik ook een beetje te focussen op de oudere edities en de ‘vergeten’ klassiekers om het overwicht van de recentere inzendingen toch een beetje in te perken. In hoeverre dat mogelijk is met duizenden stemmers, tenminste.

Als mijn top tien een ding duidelijk maakt, is het dat ik een ongenaakbare voorliefde heb voor het rustigere lied. Dat zal vast ooit gefundenes fressen zijn voor een psycholoog, maar op dit moment vind ik het zelf prima. Ik breek graag een expliciete lans voor het klein(kustig)e maar wondermooie Tijd van Saskia & Serge, dat ik de afgelopen maanden per toeval heb herontdekt en zich dit jaar een plek in mijn top vijf heeft gewurmd. Regels als Verlangen is een bloesem / en bloesem wordt een vrucht. En stormen worden opgebouwd / uit adem zucht voor zucht, zo worden ze niet meer geschreven. En dat is maar goed ook, want zo kunnen de oudere songs des te meer schitteren.

Mijn volledige top tien voor dit jaar:

12 Kuula van Ott Lepland (Estland, 2012)
10 Si van Gigliola Cinquetti (Italië, 1974)
8 Den vilda van One More Time (Zweden, 1996)
7 Rock ‘n’ Roll Kids van Paul Harrington & Charlie McGettigan (Ierland, 1994)
6 Tijd van Saskia & Serge (Nederland, 1971)
5 Open Your Heart van Birgitta Haukdal (IJsland, 2003)
4 Io senza te van Peter, Sue & Marc (Zwitserland, 1981)
3 Je suis l’enfant soleil van Anne-Marie David (Frankrijk, 1979)
2 Rücksicht van Hoffmann & Hoffman (Duitsland, 1983)
1 Gelukkig zijn van Ann Christy (België, 1975)

Matthias

Dit jaar geen Belgische inzending in mijn top tien, al zou Soldiers of Love van Liliane Saint-Pierre er zeker een plaatsje in verdienen. Ik heb een aantal liedjes gekozen die minder voor de hand liggen, verspreid over de verschillende decennia, en die het volgens mij weleens verdienen om in de lijst te staan, zoals Marokko 1980 en Israël 1982. Daarbij ben ik bewust buiten de 21ste eeuw gaan kijken. Er zijn al genoeg stemmers die aan recency bias lijden, al kan je het mensen misschien niet kwalijk nemen dat ze stemmen op liedjes van edities sinds ze het Songfestival beginnen volgen zijn. Mensen stemmen op hun favorieten, niet noodzakelijk op wat volgens hen de beste inzendingen aller tijden zijn. Zo had ik ook Goodbye to Yesterday, Silent Storm, Undo, Rise Like a Phoenix en de inzendingen van Gjon’s Tears op kunnen nemen. Ik heb het echter beperkt tot drie liedjes uit deze eeuw die nooit kunnen ontbreken in mijn top tien.

Daarnaast kon ik als groot liefhebber van Italiaanse muziek het niet laten liggen minstens één Italiaanse inzending op te nemen. Het zijn die geworden van Ana Oxa en Fausto Leali en de winnaar van 1964. Avi Toledano heb ik dan weer leren kennen door hem te interviewen voor onze site. Van twee winnaressen heb ik bewust niet hun winnende inzending gekozen, omdat ik dus eens verder wilde gaan dan het voor de hand liggende. Al heb ik ook vier winnende liedjes in mijn lijst staan, die met recht en reden het Songfestival gewonnen hebben.

Mijn volledige top tien voor dit jaar:

12 Kuula van Ott Lepland (Estland, 2012)
10 Nocturne van Secret Garden (Noorwegen, 1995)
8 Avrei voluto van Ana Oxa & Fausto Leali (Italië, 1989)
7 Molitva van Marija Serifovic (Servië, 2007)
6 Je suis l’enfant soleil van Anne-Marie David (Frankrijk, 1979)
5 Amar pelos dois van Salvador Sobral (Portugal, 2017)
4 Hora van Avi Toledano (Israël, 1982)
3 Bitaqat hob van Samira Bensaïd (Marokko, 1980)
2 Non ho l’età van Gigliola Cinquetti (Italië, 1964)
1 Giorgio van Lys Assia (Zwitserland, 1958)

Matty

Een top 10 samenstellen van 67 jaar Songfestival vol geweldige nummers, memorabele acts en zoveel verschillende muziekstijlen leek mij een onbegonnen werk maar toen ik keek naar mijn afspeellijst op Apple Music, werd het vrij snel duidelijk naar welke nummers mijn oog sprong en ik spontaan begon mee te neuriën. Zo zie ik vol trots verschillende verdiende winnaars naar boven komen met het cliché, ABBA – Waterloo, aan de top. Het nummer blijft tijdloos!

Verder lijkt me vrij duidelijk dat mijn voorkeur gaat naar nummers waar oftewel veel show inzit oftewel een sterkte act die zorgt voor een eeuwige herinnering aan dit nummer. Bij Lisa del Bo haar Liefde is een kaartspel gaat dit vooral over een nostalgisch gevoel dat dit teweeg brengt. Zweden en Griekenland zijn persoonlijk voor mij de landen die de laatste jaren de sterkste nummers al hebben ingezonden en die blijf ik ook meer en meer opvolgen jaar na jaar.

Mijn volledige top tien voor dit jaar:

12 Waterloo van ABBA (Zweden, 1974)
10 My Number One van Helena Paparizou  (Griekenland, 2005)
8 Better Love van Katarine Duska –  (Griekenland, 2021)
7 Take Me To Your Heaven van Charlotte Nilsson –  (Zweden, 1999)
6 Wild Dances vanRuslana  (Oekraïne, 2004)
5 Liefde is een kaartspel van Lisa del Bo –  (België, 1996)
4 Euphoria van Loreen –  (Zweden, 2012)
3 Just A Little Bit van Gina G   (Verenigd Koninkrijk, 1996)
2 You Are The Only One van Sergej Lazarev (Rusland, 2016)
1 Fuego van Eleni Foureira (Cyprus, 2018)

Philip

Een persoonlijke top 10 samenstellen uit zoveel goede nummers is telkens weer een huzarenstukje. Ga ik voor klassiekers, ballades of uptempo nummers? Het is elk jaar weer een afweging. Dit jaar heb ik me laten leiden door verschillende factoren. Welke nummers komen steevast voorbij in mijn afspeellijsten, welke nummers hebben een emotionele betekenis, welke nummers kan ik nooit meer zonder. Het levert een lijstje op waarin zeker niet al mijn favoriete nummers terecht kunnen, maar het is er wel eentje uit mijn hart.

Onderaan vinden we het mooiste Nederlandstalige nummer ooit gebracht op het festival, Maribelle met Ik hou van jou. Als ik ooit trouw, wordt dit mijn openingsdans. Net daarboven vinden we een nummer dat ik herontdekte het afgelopen jaar, The Voice van Eimear Quinn. Een prachtig meesterwerk met zoveel emotie gezongen dat het niemand onberoerd kan laten. Mijn top zes wordt aangevuld met vier klassiekers, waaronder de twee beste Belgische inzendingen ooit. Bandido, Kuula, City Lights en Rhythm Inside. Wie weet komt daar volgend jaar Mustii wel bij.

Net buiten mijn top drie vinden we mijn meest gespeelde nummer van 2022, De diepte van S10. Zo mooi en breekbaar dat dit gebracht werd op het festival en zo’n ingrijpende tekst. Een pareltje zoals Nederland er meer heeft afgeleverd. De Toppers buiten beschouwing gelaten natuurlijk. Mijn top drie is weggelegd voor een nieuweling en twee klassiekers die al jaren mijn top twee uitmaken. De knapste man op aarde, Marco Mengoni met zijn hartverscheurend mooie Due vite krijgt brons. Maar zilver en goud zijn in die volgorde steevast weggelegd voor Silent Storm en Vuelve conmigo. Carl Espen geeft in zijn nummer perfect weer hoe ik me binnenin vaak voel. Annabel Conde heeft, met de sterkste uithaal ooit op het festival, voor eeuwig mijn hart veroverd.

Mijn volledige top tien voor dit jaar:

12 Vuelve Conmigo van Annabel Conde (Spanje, 1995)
10 Silent Storm van Carl Espen (Noorwegen, 2014)
8 Due Vite van Marco Mengoni (Italië, 2023)
7 De Diepte van S10 (Nederland, 2022)
6 Rhythm Inside van Loïc Nottet (België, 2015)
5 City Lights van Blanche (België, 2017)
4 Kuula van Ott Lepland (Estland, 2012)
3 Bandido van Azúcar Moreno (Spanje, 1990)
2 The Voice van Eimear Quinn (Ierland, 1996)
1 Ik Hou Van Jou van Maribelle (Nederland, 1984)

Sven

Mijn persoonlijke klassiekers blijven al een aantal jaar redelijk stabiel, hoewel ik mij nu wel laat verleiden om een liedje uit 2023 al meteen in mijn top vijf op te nemen. Loreen en haar Tattoo krijgen die eer. Dit nummer en performance hebben mij echt gepakt en ja, zijn toch wel stuck on me like a tattoo. Op nummer vier plaats ik de Australische Dami Im met Sound of Silence. Ook het totaalpakket van deze inzending maakt nog steeds veel los bij mij: een sterke melodie, goede productie en de stem van Dami bezorgt gewoon instant kippenvel. Mijn derde plaats komt ook uit 2016: de Armeense Iveta Mukuchyan met LoveWave. Wat een klasse, wat een sexappeal, wat een beat, wat een mysterie. Ik ben nog steeds onder de indruk van deze inzending.

Stoelendans aan de top wel: Pastora Soler en haar Quédate conmigo zet ik dit jaar op de tweede plaats. Nog altijd steengoed, maar dit jaar schuif ik de Franse Natasha St-Pier met Je n’ai que mon âme uit 2001 naar het hoogste schavotje. De engelenstem van de zangeres, de eenvoudige setting op het podium en die poëtische lyrics: elke keer opnieuw betoverend. Het nummer heeft voor mij zelfs een spirituele betekenis: ikzelf geloof in energieën tussen mensen en hun zielspraak, en kwetsbaarheid in relaties. Veel meer dan in dure woorden. La France, douze points dus!

Mijn volledige top tien voor dit jaar:

12 Je n’ai que mon âme van Natasha St-Pier (Frankrijk, 2001)
10 Quédate conmigo van Pastora Soler (Spanje, 2012)
8 LoveWave van Iveta Mukuchyan (Armenië, 2016)
7 Sound of Silence van Dami Im (Australië, 2016)
6 Tattoo van Loreen (Zweden, 2023)
5 Stronger Every Minute van Lisa Andreas (Cyprus, 2004)
4 Euphoria van Loreen (Zweden, 2012)
3 SloMo van Chanel (Spanje, 2022)
2 All Out of Luck van Selma (IJsland, 1999)
1 Rapsodia van Mia Martini (Italië, 1992)