Algemeen

ALGEMEEN

‘Vlaamse Voorronde Veertig’: dit zijn dé favorieten van onze redactie

Tussen 2 en 11 januari 2023 kun je meestemmen op de Vlaamse Voorronde Veertig, een unieke hitlijst van veertig niet-winnende maar grote hits die Vlaamse Songfestivalpreselecties doorheen de afgelopen decennia voortbrachten. Hoewel de uitslag volledig door jullie wordt bepaald, laten de redacteurs van Songfestival.be graag in hun kaarten kijken door elk hun persoonlijke top drie te delen. Zelf meestemmen doe je via deze link.

Arne

‘We keren meer dan veertig jaar terug in de tijd. In 1981 wordt ons land vertegenwoordigd door Emly Starr met een ode aan een sprekende hond waarvan op dat moment nog geen sprake is. Wie in Eurosong 1981 net naast de hoofdprijs grijpt, is de toen 32-jarige Liliane Saint-Pierre. Met Brussel krijgt Liliane van mij de bronzen medaille in mijn persoonlijke top drie. Bij de vertolking van dit pareltje hangt er een zweem van mysterie op het podium en lijkt Brussel zowaar de naam te zijn van de grote leider van een duistere sekte. Een atypisch nummer, zeker voor die tijd, daar smul ik wel van. Van een heel andere orde is mijn nummer twee; Vlinder van Lisa Del Bo. Ik word instant vrolijk van het getokkel op de xylofoon bij het begin van het nummer, dat zich gaandeweg tot een aanstekelijke hymne ontpopt. Zo wordt de rups een vlinder is door enkele persoonlijke gebeurtenissen mijn levensmotto voor 2023 geworden. Op het hoogste schavotje staat echter iemand die ik o zo graag eens wil zien schitteren op het Songfestival. Ik heb het uiteraard over Petra, die in 2006 als La Sakhra nét naast het ticket richting Athene greep. We zagen de zangeres uit Gent al in alle gedaantes en kleuren, maar het plaatje in Wonderland klopte he-le-maal en was naar afwerking toe zelfs Melfest worthy. Het is en blijft doodzonde dat we dit destijds niet naar Griekenland gestuurd hebben.’

play

Dennis

‘Als enige noorderbuur binnen de redactie van Songfestival.be moet ik héél eerlijk bekennen dat ik niet helemaal bekend ben met de geschiedenis van de Vlaamse preselecties. Ondanks dat mijn mederedacteuren een mooie stemlijst hebben samengesteld waardoor ik mijn kennis heb mogen bijspijkeren bestaat mijn top drie uit nummers waar ik voorafgaand aan de Vlaamse Voorronde Veertig al bekend mee was. Ik start met een derde plek voor Belle Perez haar deelname in 2006. Stilzitten op haar El mundo bailando is mij nog niet gelukt. Of het zou hebben gescoord op het Eurovisiesongfestival weet ik niet, maar scoren op een zomers terras doet het zeker. Door naar de tweede plek. De melodie, de stem, de opbouw van het lied.. een combinatie van factoren die ervoor zorgen dat When I Can’t Find Love van Nelson deze plek inneemt. Voor de top van mijn lijst ga ik terug naar Eurosong 2006. Wát een goede preselectie was dit! De kniezwengelende Kate Ryan is mijn favoriete Belgische inzending ooit, maar ook andere deelnemers aan de preselectie van dat jaar bemachtigden destijds een plek in mijn afspeellijst. Mijn favoriet en nummer één voor de Vlaamse Voorronde Veertig is Kaye Styles. Profile bracht de rapper niet naar het Songfestivalpodium, maar leverde hem wel een samenwerking met Johnny Logan én de titelsong van de serie Prison Break op. Wat mij betreft helemaal terecht!’

play

Jasper

‘Kiezen is in deze lijst altijd verliezen. Want wat preselecties betreft, ben ik het vaak niet eens geweest met onze verkozen inzendingen. Gelukkig hebben mijn collega’s hier al complimenten gestrooid over echte pareltjes. Ik heb drie andere liedjes om te bewieroken. Mijn tweede eredame is Margriet Hermans. Op het Songfestival zingen, ze wou het zo graag. En haar eerste poging is voor mij de beste: In slow motion inclusief special effects op je tv-scherm. Net als in Eurosong 2004 zet ik Natalia op de tweede plaats. Ze was met Higher Than the Sun geen concurrentie voor heldin Xandee, maar wat blijft dit lied lekker swingen! You make me weak, zong Natalia. En ze heeft nog gelijk ook, want ik heb een zwak voor haar inzending. Mijn absolute nummer één – Noem het gerust mijn obsessie van het moment – is de geweldige Micha Marah met Comment ça va? uit 1979. Je eigen preselectie verliezen, maak het maar mee. Wat zag ze het zitten met dit nummer als Eurovisielied. Dit kon haar Soldiers of Love geweest zijn. Dit nummer raast in drie minuten voor bij. Power tot en met. Zo snel zelfs dat ik bepaalde stukken tekst helemaal niet begrijp. Maar dat deert me niet. Want als Micha Marah met je wil shaken in dancing Chez Figaro op de Côte d’Azur, dan weet je dat je net een hit hebt gehoord. Die kans is Europa ontnomen!’

play

Jonas

‘Mijn bronzen plak geef ik met veel plezier aan Spring en het prachtige Jan zonder vrees. Ik moet toegeven, tot enkele weken geleden wist ik niet dat de groep had deelgenomen aan Eurosong 2004. Voor zij die opgegroeid zijn met Spring is het gewoon één van de vele klassiekers uit de serie. Een waardige derde plek in deze lijst, al zal het jeugdsentiment er mogelijks ook wel iets mee te maken hebben. Het zag er lange tijd naar uit dat mijn top 3 een 2000 only-feestje zou worden. Ingriani met het aanstekelijke Dan zal ik dansen brengt daar – gelukkig? – verandering in. Eurosong 1975 kon ze niet winnen, die eer was weggelegd voor Ann Christy, maar een zilveren medaille, en een plekje in mijn playlist op Spotify, weet ze een goede 48 jaar na datum wel te bemachtigen. De felbegeerde eerste plaats gaat naar Sandrine met I Feel the Same Way, een plek die ze wat mij betreft gerust had mogen bekleden tijdens Eurosong 2008. Vlaanderen besliste er via televoting anders over, maar ik stel me nog vaak de vraag: wat als we dit naar Belgrado hadden gestuurd? Toegegeven, er was werk aan het optreden, maar het nummer was finalewaardig. Het had de Belgische halve finalevloek vast en zeker twee jaar eerder gebroken.’

play

Jonathan

‘Mijn top drie bestaat uit golden oldies uit de 20e eeuw, als de oude ziel die ik ben. Twee songs uit de ijzersterke Eurosong-editie van 1993 krijgen zilver en brons: het wondermooie Ik ga dood aan jou van Bart Herman en het fantastische Vlinder van Lisa del Bo, dat alleen maar een diepere betekenis kreeg door de zangeres er zelf over te spreken voor de Eurovisite-podcast van Jasper en mezelf. Maar het goud gaat naar wat mij betreft de beste en tegelijk meest ondergewaardeerde zangeres in de Vlaamse showbizzgeschiedenis: Ann Christy en haar Dag vreemde man. Een stevige, bombastische song over een diepe relatiecrisis in het conservatieve Vlaanderen van de vroege jaren 1970. Geen wonder dat de vakjury er nog niet klaar voor was en ik durf ook niet zeggen dat het potten had gebroken op het Songfestival in Dublin. Maar wat staat het lied na ruim een halve eeuw (!) nog steeds als een huis. Hopelijk pikt het vierde en laatste seizoen van #LikeMe op Ketnet ook deze klassieker nog op om ze het publiek te geven dat ze verdient!’

play

Matthias

‘Mijn top drie bestaat uit drie bekende namen. Op de derde plaats zet ik Bart Herman met Ik ga dood aan jou, een lied dat na al die jaren nog ijzersterk is. Jammer dat hij in hetzelfde jaar deelnam als Barbara Dex met Iemand als jij. Ik zou Bart Herman ieder jaar in mijn top tien voor de ESC250 gezet hebben. Op twee zet ik Bart Kaëll met Carrousel, een lied met een aanstekelijk ritme en een refrein dat je doet bewegen en meezingen, misschien wel in dezelfde categorie te plaatsen als zijn De Marie-Louise. Laat ons eerlijk zijn, dat laatste is een mens stilaan beu gehoord, geef Carrousel eindelijk wat meer aandacht, geef het een tweede leven. Op één zet ik Er is iets van Peter Van Laet. Ik ben altijd al een fan gewenst van zijn stemgeluid en van Mama’s Jasje. Het lied vind ik heel goed opgebouwd en ik heb een zwak voor ballades. Al bij de eerste keer luisteren wil ik het lied meezingen.’

play

Matty

‘De meiden van K3 stonden vanaf hun beginjaren op mijn persoonlijke nummer één als buitenbeentjes die zowel jong en oud kunnen bekoren. Heyah Mama is misschien niet hun beste nummer, maar het was wel de lancering van een sensatie. Marcel Vanthilt zijn hevige kritiek en de populariteit die nadien uitbrak voor het trio was het grootste bewijs dat de vakjury een heel andere mening kan hebben dan het publiek. Dit contrast vond ik persoonlijk zo geweldig dat dit niet mocht ontbreken in mijn top 3. Sandrine haar I Feel the Same Way heeft zo’n aparte vibe door het grootse orkestgevoel en haar prachtige stem die voor een heerlijke harmonie zorgt. Gelukkig kon dit plaatje wel de opening van de film Zot Van A een boost geven en heeft ze er terecht nog mee gescoord. Last but not least is Amore loco van Elsie Moraïs. Een eendagsvlieg maar wel een deuntje dat soms nog in mijn oor komt zoemen. Met haar look in combo met haar zomers nummer bracht ze een heel andere sound en performance voor België.’

play

Philip 

‘Alhoewel Xandee mijn hart vanaf de eerste noot gestolen had, had ik het Natalia ook graag gegund om naar Istanboel af te reizen. Een sterk dansnummer dat begin jaren 2000 ook internationaal nog iets kon betekenen, Higher Than the Sun had het allemaal. Mijn brons gaat dan ook verdiend naar haar. Het zilver is voor een grote madame in de Vlaamse showbizz. Hoewel ze in 1996 alsnog naar het grote Songfestival mocht, blijf ik er bij dat Vlinder in 1993 zo de internationale top 10 zou ingevlogen zijn. Zoals steeds koos Vlaanderen met Barbara Dex ook toen weer voor de underdog uit de nationale selectie. Waardoor we roemrijk laatste werden in Ierland en het geweldig vrolijke Vlinder nooit gekend zal zijn bij het overgrote deel van de wereldbevolking. Mijn goud gaat naar Els De Schepper met Als ik je morgen ergens tegenkom uit 2006. Een prachtige tekst, een dijk van een artieste, een rauwe stem en een eigenzinnig nummer. Het kan dus perfect in het Vlaams zoals Els hier bewijst.’

play

Sven 

‘Stevige beats, melancholie en pathos zijn de ingrediënten van mijn top drie. Voor mijn persoonlijke derde plaats gaan we terug naar 1999. Hoewel ik Like the Wind nog altijd een van de meest classy Belgische inzendingen vind, had ik dat jaar graag Alana Dante met Get Ready for the Sunsand in Jeruzalem zien aantreden. Ik vind het nog steeds een heerlijk en energiek dansnummer. Na de vele Ierse overwinningen had Europa het een beetje gehad met de ballades eind jaren negentig. De uptempo beats en de toen niet-conventionele latex outfit van Alana waren volgens mij een betere en opvallendere keuze geweest. Het zilver geef ik aan Els De Schepper met Als ik je morgen ergens tegenkom uit 2006. De rauwe stem, de melancholie, de eigenzinnigheid en de diepgaande tekst raken mij nog steeds. Blijkbaar houd ik wel van lange titels, want ook mijn absolute favoriet is een hele mond vol: What’s the Time in Tokyo? van SIL uit 2014. Silvy’s (volgens mij ondergewaardeerde) engelenstem badend in een licht verteerbare pathossaus is een streling voor mijn oor. De internationale klasse van het nummer en SILs performance geven me telkens opnieuw kippenvel. Vlaanderen koos dit liedje over een moeilijke langeafstandsrelatie helaas niet uit, maar twee jaar later werd Australië wel tweede op het Songfestival met een nummer over precies hetzelfde hartenleed …’

play

Thomas

‘Mijn top drie bestaat uit twee gevestigde waarden van het Vlaamse lied en mijn persoonlijke revelatie uit deze Vlaamse Voorronde Veertig. Ik kende Drop, Drop, Drop van Trinity helemaal niet, maar dit vrolijke seventiesnummer krijgt na een eerste luisterronde meteen brons. Zilver gaat naar de klassieker Kristien van de veel te vroeg heengegane Wim De Craene. Niet alleen is dit nummer uit mijn geboortejaar, Wim groeide ook net als ik op in Melle. Zijn plaats in mijn persoonlijke top is net zo verdiend als zijn titel van “Grootste Mellenaar”. Dat brengt ons bij een man met een stém. Johnny White bracht Verloren hart, verloren droom in 1971 in Canzonissima, niet zijn eerste maar wel zijn sterkste passage in het programma. Je voelt de rauwe emotie in elke noot van dit magistraal vertolkte nummer. Ik ben er zeker van dat een internationaal publiek net zo sterk had meegevoeld met Johnny’s verloren hart zonder ook maar een woord Nederlands te verstaan.’

play