Deze week laten we twee muziekexperts de vijf Eurosong-nummers beluisteren en reviewen. Elke dag mogen jullie van showbizzjournalist Jelle Brans en muziekrecensent Dennis Van Goethem een kritische kijk op de potentiële inzendingen verwachten. Vandaag: Amaryllis Uitterlinden en haar Kick the Habit.

Jelle Brans, journalist Het Laatste Nieuws

Arme Amaryllis. Het meisje timmert al ongeveer 48 jaar of iets daaromtrent aan de weg, en nog moet ze in dit soort crochetwedstrijden aantreden om haar muzikale waar te kunnen slijten. Chapeau dus voor moed en volharding.

We schrijven Kick the Habit ook nog niet helemaal af. Productioneel zaten er enkele mooie tierlantijntjes aan dit nummer, met een opvallende vioolpartij, schattige belletjes en een onmiddellijk meezingbaar refrein. Ongeveer halverwege valt het liedje jammer genoeg wel wat plat. Om in Tom Helsen-termen te blijven: ze ging voor het zingen de kerk uit.

Amaryllis belooft tegen volgende week een opvallende, dramatische act; iets wat we bij dit nummer ook zouden verwachten. Het is ook het enige wat haar nog kan redden. Alleen lijkt het kind daarbij zichzelf verkeerd te hebben gecast. Amaryllis is immers het zweverige bloemenmeisje, met de lieflijke engelenstem en ditto uitstraling. We betwijfelen dus of ze zichzelf op een geloofwaardige wijze kan omtoveren tot een no fucks given-diva. Maar stiekem duimen we dat het haar lukt: tijdens dit nummer gebéurde tenminste iets op het podium. Onze persoonlijke favoriet, tegen beter weten in.

Dennis Van Goethem, muziekrecensent Het Nieuwsblad

Lieve vrienden, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Voor het eerst sinds mensheugenis heeft een Eurosong-kandidate haar eigen wapens gesmeed, een unicum in deze dystopie van voorspelbare popdeuntjes. Maar daar stopt dan ook de bijdrage van Amaryllis Uitterlinden aan deze wedloop. Haar song Kick The Habit is maar zo-zo, haar podiumprésence een pastiche op Florence Welch. In het rijtje passen doet ze wel, want deze vijf kandidaten zijn allen in hetzelfde bedje ziek. Maar de symptomen – creativiteit op een laag pitje en gebrek aan een eigen smoel – treden het hardst op bij Amaryllis.

Vreemd, want de Antwerpse heeft de meeste strepen op haar conto. Hoewel ze hoge toppen scheerde aan de zijde van – siddert en beeft – Ozark Henry, blijkt de ouderdomsdeken van deze Eurosong de grijze muis. Moest deze bonte bende van promomeisjes en posterboys FC De Kampioenen zijn, was Amaryllis Doortje: een fletse verschijning, schapenlach incluis. Wegzappen die handel, een potje curling in de Canadese amateurreeksen lijkt ons boeiender.

Akkoord, Kick The Habit is niét het slechtste nummer en heeft zelfs iets dat lijkt op een catchy refrein. Maar dat dringt pas tot je door na een rondje of vijf. En daarmee stoot je niet door in dit wereldje. Verder blinkt deze song uit in middelmaat: kleffe lyrics, foute melancholische strijkers en een bij wijlen valse stem. Gênant ook, hoe Amaryllis houterig op de buhne stond te schuifelen. Kick The Habit nodigt nu eenmaal niet uit tot een wulpse verleidingsdans, en zou in Zweden roemloos verzuipen tussen het gebruikelijke bombasme en geweld. Een goede poging van de ervaren kandidate, maar nipt gebuisd.