De grootste vraag na afloop van de editie van 1969 was wie de volgende editie ging organiseren. Aangezien Spanje en het Verenigd Koninkrijk zeer recentelijk nog de eer hadden gehad, ging het nog tussen Frankrijk en Nederland. Een spelletje kop of munt beslechtte het lot: de Nederlandse omroep NOS mocht het vijftiende Eurovisiesongfestival organiseren.

Over 1970

Het Songfestival 1970 betekende de werkelijke doorstart voor filmpjes: de uitzending startte met een filmpje van vier minuten waarin beelden van de Nederlandse hoofdstad werden getoond, met als slotstuk een wandeling naar het RAI Congresgebouw, vanwaar er rechtstreeks uitgezonden werd. Maar er was een nog veel grotere innovatie: voor het eerst werd elk liedje voorafgegaan door een kort postkaartfilmpje met de betreffende artiest in de hoofdrol, gefilmd in zijn of haar thuisstad. De commentatoren konden dit filmpje gebruiken om het volgende nummer in te leiden.

Dat verkleinde de rol van de presentatrice van de avond aanzienlijk: Willy Dobbe was in het begin welgeteld 24 seconden in beeld om goedenavond te zeggen in het Frans, Engels en Nederlands, alvorens ze weer verdween tot aan de puntentelling.

Willy Dobbe

Er namen slechts twaalf landen deel, het laagste aantal sinds 1959: alle Scandinavische landen boycotten de wedstrijd na de ‘beschamende’ gedeelde overwinning in het vorige jaar. Ook Portugal bleef thuis, en Oostenrijk stuurde opnieuw zijn kat. De toekomst van het Eurovisiesongfestival hing aan een zijden draadje, maar vooralsnog ging het gewoon door.

Van de landen die wel meededen viel onder andere Monaco op, door een lied te wijden aan zangeres en actrice Marlène Dietrich, maar werd er niet mee overspoeld met punten. Duitsland eindigde dan weer voor het eerst in zijn songfestivalcarrière in de top drie van het klassement, dankzij zangeres Katja Ebstein. Zij had de smaak te pakken gekregen, en zou nog twee keer haar land vertegenwoordigen. Als twaalfde en laatste trad de 17-jarige Dana aan, afkomstig uit het toen nog erg onrustige Noord-Ierland. Met het lieflijke All Kinds of Everything had ze het publiek in het RAI Congresgebouw onmiddellijk op haar hand.

Dana

Enkele van de deelnemers waren reeds gevestigde waarden, of zouden dat worden: Mary Hopkin was al een klinkende naam in de muziekwereld toen ze deelnam voor het Verenigd Koninkrijk, en de Britse delegatie was zo zeker van de overwinning dat er na de uitzending al een Brits feestje gepland stond. Luxemburg had de in Amsterdam geboren zanger David Alexandre Winter gestrikt. Winter had in 1969 een Europese hit gehad met Oh Lady Mary, maar ging in zijn geboortestad flink onderuit: Luxemburg kreeg de rode lantaarn en geen enkel punt. Tot slot was er voor Spanje nog een zekere Julio Iglesias die deelnam – pas later zou zijn internationale carrière een vliegende start nemen.

België en Nederland

België werd vertegenwoordigd door zanger Jean Vallée. Hij was de winnaar geworden van Chansons Euro ’70, de langste Waalse songfestivalvoorronde tot hiertoe, met zes voorrondes, drie halve finales en een finale. Aan die finale namen uiteindelijk vier nummers deel. Een panel van 600 televisiekijkers en vertegenwoordigers van de elf andere deelnemende landen kozen samen overtuigend voor Viens l’oublier. In Amsterdam verging het Valleé iets minder goed. Hij eindigde op een gedeelde achtste plek, het slechtste Belgische resultaat in vijf jaar tijd.

Jean Vallée

Nederland had op 11 februari in het Nationaal Songfestival gekozen voor het trio Hearts of Soul, bestaande uit de drie zusjes Maassen. Hun overwinning werd niet op veel enthousiasme onthaald: het lied Spinnewiel van het duo Saskia & Serge eindigde tweede, maar werd een veel groter commercieel succes. In Amsterdam mocht het gastland de avond openen. Anno 1970 mochten er echter nog geen groepen deelnemen aan de wedstrijd, en dus werd het meisjestrio aangekondigd als Patricia & Hearts of Soul, zodat het leek alsof de overige twee groepsleden de achtergrondzangeressen waren. Met hun lofzang op het sterrenbeeld Waterman strandden ze halfweg het klassement.

Patricia & Hearts of Soul

De pauze en de punten

Na een dansoptreden van de Don de Lurio Dancers als pauze-act was het tijd voor de puntentelling, die net als de rest van de show snel afgehandeld werd door het geringe aantal deelnemende landen. De Belgische jury gaf Ierland negen van haar tien mogelijke punten, een record dat enkel door de Deense jury uit 1958 ooit geëvenaard was. Mary Hopkin kwam nog terug, maar kon Dana niet meer inhalen. All Kinds of Everything werd een grote hit in heel Europa en ver daarbuiten, die zelfs tot in Singapore de top van de hitlijsten bereikte. De eerste Ierse overwinning was een feit – en het was beslist niet de laatste.

Het scorebord