De Luxemburgse omroep vond de nodige financiën en een geschikte zaal om het Eurovisiesongfestival voor een derde keer in haar geschiedenis te organiseren. De achttiende editie van de wedstrijd werd gehouden vanuit het in 1964 geopende Grand Théâtre.

Over 1973

Het wedstrijdreglement onderging een belangrijke wijziging: vanaf 1973 mochten omroepen zelf kiezen in welke taal hun songfestivalnummer zou zijn. Enkel Finland en Zweden zouden uiteindelijk kiezen voor een volledig Engelstalig lied. België combineerde Nederlands, Engels, Spaans en Frans, en de Noorse inzending spande de kroon met niet minder dan tien talen gemengd op iets meer dan twee minuten tijd.

De uitzending begon met een kort filmpje dat de stad Luxemburg in de verf zette. Nadien ging het camerastandpunt naar de zaal, waar eerst Vicky Leandros getoond werd en vervolgens het podium met daarop presentatrice Helga Guitton. Ze begroette de kijkers in het Frans, Engels en Duits. Het inleiden van de kandidaten werd overgelaten aan de nationale commentatoren, terwijl de kijkers een foto van de deelnemer(s) in kwestie zagen. Het podium was letterlijk grijs, met een zeer prominente plek voor het orkest.

Helga Guitton

Zeventien landen namen deel: Oostenrijk en Malta trokken zich terug, terwijl Israël debuteerde. Sommige landen zouden zich hebben gekant tegen het debuut van een ‘niet-Europees land’, maar het waren vooral de draconische veiligheidsmaatregelen – genomen als reactie op de aanslag op de Olympische Spelen in de zomer van 1972 op Israëlische atleten – die het debuut extra in de verf zetten. Naar verluidt zou voor de uitzending gevraagd zijn aan het publiek om niet recht te staan tijdens de uitzending, om niet het risico te lopen neergeschoten te worden door de aanwezige beveiliging. Ondanks alle kritiek en problemen maakte Israël met een vierde plek een van de beste debuten in de songfestivalgeschiedenis.

Slechts een plek boven haar eindigde Cliff Richard voor het Verenigd Koninkrijk, die opnieuw de grote favoriet was, maar ditmaal zelfs nog een plek lager eindigde dan vijf jaar geleden. Boven Power to All Our Friends eindigde dan het Spaanse lied, dat in opspraak geraakt was omdat het wel erg veel zou lijken op de Joegoslavische inzending uit 1966. Uiteindelijk mocht de groep Mocedades toch optreden, werd ze tweede, en scoorde ze met Eres tú een wereldwijde hit. De eerste plek was weggelegd voor het gastland: zangeres Anne-Marie David wist voor eigen publiek de hoogste punten van de juryleden te krijgen met haar ballade Tu te reconnaîtras.

Anne-Marie David

Finland werd net als in 1962 vertegenwoordigd door zangeres Marion Rung. Ook zij mocht de wedstrijd toen openen, en ook toen vond het festival plaats in Luxemburg. Ze overtrof haar resultaat van toen en leverde het land van de duizend meren een prestatie op die pas meer dan dertig jaar later verbeterd zou worden. De Portugees Fernando Tordo zong een lied dat een openlijke aanklacht tegen het dictatoriale regime in zijn land was, maar represailles volgden (gelukkig) niet. Ook de Zweedse songtekst zorgde voor controverse, omdat ze het woord breasts bevatten, maar opnieuw werd er niets tegen ondernomen.

De Ierse delegatie kampte met moeilijkheden: tijdens de repetitieweek lag ze overhoop met zangeres Maxi over hoe haar nummer Do I Dream? uitgevoerd moest worden. Het conflict liep zo hoog op dat een andere zangeres, Tina Reynolds, naar Luxemburg werd gestuurd om het optreden over te nemen. Uiteindelijk zong Maxi haar lied gewoon zelf, en strandde ze in de middenmoot. Reynolds zou in 1974 haar kans krijgen op het songfestivalpodium.

België en Nederland

België werd dit jaar, maar nu echt, vertegenwoordigd door Nicole & Hugo. Op 25 februari had het duo de voorronde Liedje voor Luxemburg gewonnen. De BRT had vijf kanshebbers de kans gegeven met elk twee nummers aan te treden. Zeven juryleden gaven elk een punt aan hun favoriet, Baby Baby kreeg er vier van. In Luxemburg verging het Nicole & Hugo erbarmelijk: ze werden troosteloos laatste, ondanks, of net door hun opvallende paarse jumpsuits, en de vervloekte tweede startplaats speelde ook niet in hun voordeel. Ze zouden er wel een plekje mee in het collectieve songfestivalgeheugen veroveren, met een optreden op de show naar aanleiding van 50 jaar Eurovisiesongfestival in 2005 als onomstotelijk bewijs.

Nicole & Hugo

Nederland werd dit jaar vertegenwoordigd door zanger Ben Cramer. Hij was intern aangeduid door de NOS en kreeg op 28 februari zijn eigen Nationaal Songfestival. Hij zong vier liedjes, en elf regionale jury’s wezen de song De oude muzikant als winnaar aan. In Luxemburg maakte hij net als onze Nicole & Hugo geen al te grote indruk: hij eindigde veertiende op zeventien kandidaten.

Ben Cramer

De pauze en de punten

Na een (poging tot) zangoptreden van de clown Charlie Rivel, was het tijd voor de puntentelling. Helga Guitton ging zes keer landen af om van alle juryleden punten los te krijgen. De stemming was een ware race tussen het Verenigd Koninkrijk, Spanje en Luxemburg, en uiteindelijk zouden ze alle drie stranden met slechts zes punten verschil. Maar het was toch de inzending van het gastland die aan het langste zeel trok.

Opvallend weetje: in de drie jaren dat dit stemsysteem gold, wonnen drie Franstalige nummers gezongen door zangeressen, met winnende scores die achtereenvolgens 128, 128 en 129 punten bedroegen. Guitton kon haar chauvinisme amper onderdrukken en verwelkomde Anne-Marie David op het podium als haar hartsvriendin. De euforie voor de zege voor eigen publiek was enorm op het scherm, maar bij de Luxemburgse omroep krabde men zich toch even achter de oren, nu bleek dat ze het festival nog eens zouden moeten huisvesten.

Het scorebord

De puntentabel met de gegeven en ontvangen punten per land vind je hieronder terug: