Het Eurovisiesongfestival ging eind jaren ’70 voor het eerst buiten de Europese grenzen: de vierentwintigste editie werd gehouden vanuit de heilige stad Jeruzalem, in Israël. Even leek het erop dat de omroep IBA verstek ging moeten laten gaan door een gebrek aan technische knowhow en gebrekkige financiën, maar uiteindelijk speelde ze het toch klaar. Dit songfestival leidde voor de IBA ook de start in van permanente kleurenuitzendingen, na enkele eerdere experimenten.

Over 1979

De uitzending begon met een filmpje van maar liefst zes minuten dat Jeruzalem op de kaart zette als toeristische bestemming. Uiteindelijk werd de kijker toch nog de zaal ingeleid, en werd hij verwelkomd door Yardena Arazi, die in 1976 nog zelf als zangeres had deelgenomen aan de wedstrijd als groepslid van Chocolat, Menta, Mastik, en Daniel Pe’er. Opnieuw waren er dus twee presentatoren. Ze verwelkomden de kijker in het Engels, Frans en Hebreeuws, en de hele avond zouden ze alles in drie talen zeggen en herhalen, ook de punten tijdens de stemming, wat de uitzending een flink stuk langer maakte. Met een lengte van drie uur was het het langste songfestival tot hiertoe. Ook de postkaartfilmpjes waren beduidend langer: het waren komisch bedoelde filmpjes met telkens een kenmerk van het komende land dat uitgelicht werd. Het grote podium had in het midden drie grote cirkels, die onafhankelijk van elkaar konden roteren om de optredens kracht bij te zetten.

Daniel Pe’er & Yardena Arazi

Negentien landen namen deel, een minder dan vorig jaar: de Turkse omroep had artiest en nummer al gekozen, maar moest uiteindelijk toch zwichten voor de druk van omringende Arabische landen om maar beter niet deel te nemen aan een songfestival vanuit Israël. Om die reden zou ook Joegoslavië dit jaar thuisgebleven zijn, en voor de allereerste keer zonden ze de wedstrijd zelfs niet uit.

Bij de landen die wel deelnamen, viel onder meer het Deense nummer op, als de allereerste inzending ooit die expliciet disco en zanger John Travolta vermeldde. In het Verenigd Koninkrijk was de nationale finale door een staking van technici van de BBC enkel op de radio uitgezonden geweest, wat naar verluidt in het voordeel van de winnende groep Black Lace zou hebben gespeeld. De Duitsers hadden het aangedurfd om op een songfestival in Israël op de proppen te komen met een lied over Dschinghis Khan, een van de grootste massamoordenaars uit de geschidenis. Er werd gevreesd hoe het Israëlische publiek deze omstreden inzending zou ontvangen, maar uiteindelijk kreeg Duitsland een ovatie en het beste Duitse resultaat in zeven jaar tijd.

Vier landen stuurden deelnemers die al hadden deelgenomen aan de wedstrijd: Anita Skorgan had twee jaar eerder al deelgenomen voor Noorwegen. Peter, Sue & Marc waren er voor de derde keer bij voor Zwitserland, nu vergezeld door potten, pannen en een ander trio: Pfuri, Gorps en Kniri. En de Fransen werden vertegenwoordigd door Anne-Marie David, die in 1973 nog voor Luxemburg het Eurovisiesongfestival op haar conto geschreven had. Met Je suis l’enfant soleil kwam ze ditmaal niet verder dan een derde plek.

Een plekje daarboven eindigde Betty Misiego uit Spanje, die vergezeld door vier kinderen de vredespijp rookte met het lied Su canción, inclusief banners in het Engels, Spaans, Frans en Hebreeuws. Het Hebreeuws werd evenwel opnieuw de winnende taal: zangeres Gali Atari werd vergezeld door de drie groepsleden van Milk & Honey, en als gelegenheidskwartet overtuigden ze de meerderheid van de juryleden met hun rustige nummer Hallelujah.

Gali Atari & Milk and Honey

België en Nederland

België werd vertegenwoordigd door zangeres Micha Marah. Zij werd intern aangeduid als vertegenwoordigster door de BRT, maar de keuze van het nummer werd uitgesmeerd over vijf weken: zes nummers waren in de running, en elke week viel er een van af. In de finale op 3 maart stonden er nog drie nummers. Comment ça va? had elke voorronde gewonnen, maar daarin had het publiek stemrecht. In de finale stemde enkel een jury van experts, en zij gaven de voorkeur aan Hey nana. Marah zou furieus zijn geweest, en zou zelfs gedreigd hebben het nummer niet te willen zingen. Achtergrondzangeres Nancy Dee zou als vervangzangeres klaarstaan in de steigers. Uiteindelijk zong Micha Marah Hey nana zelf, maar ze eindigde troosteloos gedeeld laatste.

Micha Marah

Nederland werd voor de derde keer vertegenwoordigd door Sandra Remer, herdoopt tot Xandra. Ze was intern aangeduid om haar land te vertegenwoordigen en had op 7 februari haar eigen Nationaal Songfestival gekregen. De vijf liedjes werden gejureerd door elf jury’s. Geen provinciejury’s, maar wel tien beroepen (politici, burgemeesters, maar ook verpleegsters en brandweermannen) en een afvaardiging van de officiële Sandra Reemer-fanclub. Haar lofzang op de Amerikaanse staat Colorado won met overmacht. In Jeruzalem kwam ze niet verder dan een twaalfde plek, maar vertaald in het Engels werd haar nummer onverwacht een hit in Zweden.

Xandra

De pauze en de punten

Na een lang dansnummer als pauzeact, begon de langgerekte puntentelling. Arazi en Pe’er herhaalden alle punten in drie talen, en slechte telefoonlijnen in combinatie met veel tussenkomsten van EBU Supervisor Frank Naef zorgden ervoor dat de stemming een dik uur in beslag nam. Israël nam onmiddellijk de leiding, maar halverwege werd Spanje plots overspoeld met topscores en kwamen zij dik aan de leiding. De spanning was lange tijd te snijden in de zaal.

De Spanjaarden stemden als laatste en deden uiteindelijk zichzelf de das om door Israël tien punten toe te kennen, tot euforie van het publiek. Ook Betty Missiego leek door het dolle heen voor de winnaars. Hallelujah werd een hit in grote delen van Europa, maar bij de IBA was het enthousiasme net iets minder na een bezoekje aan de boekhouder.

Het scorebord

De puntentabel met de gegeven en ontvangen punten per land vind je hieronder terug: