Exact zoals na het Songfestival 1980 werd na de editie van 1987, en dus na de tweede overwinning van Johnny Logan, besloten door de Ierse staatsomroep RTE om het songfestival te organiseren vanuit het RDS Simmonscourt Pavilion in Dublin. Het tweeëndertigste Eurovisiesongfestival vond plaats op 30 april; het was voor het eerst in vijf jaar tijd dat de wedstrijd niet in mei georganiseerd werd.

Over 1988

De uitzending startte met een toeristisch filmpje over Ierland, waarna de kijker de zaal werd ingeleid. Johnny Logan zong een verkorte reprise van Hold me now, waarna ex-Miss Ierland Michelle Rocca en Pat Kenny het podium bestegen. Net als in 1978 en 1979 waren er ook nu dus twee presentatoren. Ze gaven een speech ter verwelkoming, waarna de liedjes begonnen. Die leidden zij eerst kort in, waarna er nog een postkaartfilmpje volgde van de deelnemers die een typische Ierse activiteit ondernamen. Dit festival onderging visueel een enorme modernisering: het redelijk kleine podium leek immens groot door een zeer slim gebruik van lasterlichten en spiegels. Ook werd het publiek zodanig in het donker gehouden en gefilmd dat het veel groter in getale leek dan in werkelijkheid, en er waren twee enorme videoschermen aan beide kanten van het podium, met op een ervan het eerste computergestuurde scorebord ooit.

Pat Kenny & Michelle Rocca

21 landen namen deel, een minder dan vorig jaar. Oorspronkelijk hadden alle landen van vorig jaar zich aangemeld, maar Cyprus zag zich er te elfder ure toe genoodzaakt thuis te blijven, toen aan het licht was gekomen dat hun gekozen liedje al derde geworden was in de voorronde van vier jaar geleden. Drie Scandinavische landen openden de show. IJsland zong over de Griekse filosoof Sókrates en maakte opnieuw allerminst een goede indruk. De Zweedse zanger Tommy Körberg was ernstig ziek tijdens de repetitieweek, en tijdens de generale repetitie werd hij vervangen door een achtergrondzangeres. Op de grote avond zelf stond de zanger er toch zelf, maar zijn favorietenrol kon hij niet waarmaken. Datzelfde gold voor Duitsland, dat vertegenwoordigd werd door moeder en dochter Maxi en Chris. Hun Duitstalige buren uit Oostenrijk ondergingen dan weer de ultieme schaamte, en kregen geen enkel punt toebedeeld.

Het leek er aanvankelijk op dat de geschiedenis zich nog meer zou herhalen, en het Verenigd Koninkrijk opnieuw zou winnen in Ierland. Go was de eerste ballade in meer dan twintig jaar tijd die de Britten hadden gekozen, en zanger Scott Fitzgerald leek af te stevenen op de overwinning. Uiteindelijk bleek de Frans-Canadese Céline Dion hem net te snel af te zijn: ze loste de verwachtingen in en kon zeer nipt winnen met haar powerballad Ne partez pas sans moi, ondanks haar fel bekritiseerde tutu. Het songfestival zou haar carrière lanceren, maar ook die van de Belgisch-Canadese Lara Fabian, die Luxemburg zijn laatste plek ooit in de top vijf van het klassement zou opleveren met het ingetogen lied Croire.

Céline Dion

Alweer zeven landen hadden artiesten afgevaardigd die niet aan hun songfestivalproefstuk toe waren: de Finse jongens van Boulevard hadden het vorige jaar zangeres Vicki Rosti begeleid, en namen nu zonder haar deel. De onfortuinlijke Tommy Körberg had negentien jaar geleden al deelgenomen voor zijn Scandinavische land. Zijn Deense buren hadden voor de derde keer gekozen voor Hot Eyes, en met zijn hoogzwangere zangeres en een dirigent die een gitaar tegen zijn hoofd kreeg geslingerd, boekte het duo zijn beste resultaat ooit, evenals het beste Deense resultaat in een kwarteeuw tijd. Israël werd vertegenwoordigd door Yardena Arazi, in 1976 nog groepslid van Chocolat, Menta, Mastik en in 1979 nog presentatrice van het Songfestival. Het was de eerste keer ooit dat een ex-presentatrice terugkeerde als deelnemende artiest. In haar achtergrondkoor zat ook nog eens zanger Re’uven Gvitrz, die in 1979 gewonnen had als lid van de groep Milk and Honey. De Turken werden net als drie jaar geleden vertegenwoordigd door de mannengroep MFÖ, en voor Portugal nam net als in 1986 zangeres Dora deel.

België en Nederland

België werd dit jaar vertegenwoordigd door singer-songwriter Reynaert, die op 27 februari Concours Eurovision de la Chanson – finale nationale 1988 gewonnen had op de RTBF. Een expertjury in combinatie met 500 willekeurig gekozen Waalse televisiekijkers bepaalden samen de winnaar. In Dublin maakte Laissez briller le soleil echter amper indruk: enkel de Franse jury redde België van de nul punten, met een op twee na laatste plaats als eindresultaat.

Reynaert

Nederland werd vertegenwoordigd door zanger Gerard Joling. Hij was intern aangeduid om zijn land te vertegenwoordigen, en had op 23 maart zijn eigen Nationaal Songfestival gekregen. Zes liedjes namen deel, en 55 mensen vormden de jury door elk liedje een score tussen een en zes punten toe te kennen. Shangri-La was de grote winnaar, en deed het ook op het songfestival in Dublin niet onaardig. Joling ontving topscores van de jury’s uit Luxemburg en Griekenland, en werd uiteindelijk negende.

Gerard Joling

De pauze en de punten

De pauzeact dit jaar was een videoclip van de Ierse rockgroep Hothouse Flowers. Voor de opnames van de clip van hun lied Don’t Go waren ze maar liefst in elf verschillende landen gaan opnemen. Nadien begon de stemming. Céline Dion nam een sterke start, maar halfweg sputterde de Zwitserse motor en kwam Scott Fitzgerald opzetten. Uiteindelijk werd het misschien wel de spannendste apotheose van een puntentelling ooit gezien: met enkel nog de punten van de Joegoslavische jury, stond het Verenigd Koninkrijk op 136 punten en Zwitserland op 131. Dion ontving zes punten, en de kijkers zagen beelden van een trieste Zwitserse delegatie, ervan overtuigd dat de Britten een hogere score gingen krijgen en zo gingen winnen. De zeven, acht en tien punten gingen echter niet naar Fitzgerald. De puntengeefster uit Joegoslavië hield er de spanning lang in, maar kende uiteindelijk de topscore van haar jury toe aan Frankrijk. Het Verenigd Koninkrijk ontving dus helemaal geen punten, waardoor Zwitserland met één punt voorsprong won. De plotse euforie was immens, en het werd zo’n uniek moment in de televisiegeschiedenis dat de Ierse omroep er nog een documentaire aan wijdde getiteld And Finally… France, die eind 1988 werd uitgezonden.

Het scorebord

Ne partez pas sans moi zou allesbehalve een hit worden: zelfs in eigen land haalde het de top tien van de hitlijsten niet. Pas begin jaren ’90 zou Céline Dion dankzij het lied Where Does My Heart Beat Now wereldwijd doorbreken als sterzangeres. Voornamelijk met haar Engelstalig repertoire zou ze de internationale hits aan elkaar rijgen, en ze zou het Songfestival al gauw ontgroeid zijn.