Het roer moest om voor 2010, na aangroeiende kritiek op de wekenlange preselecties die voor veel kijkers en persaandacht zorgden, maar uiteindelijk niets opleverden op het Songfestival zelf.

Nog geen bevestiging

In augustus 2009 al meldden bronnen dat de VRT het traditionele Eurosong begraven had, al wilde de omroep dat zelf nog niet bevestigen. ‘Alles ligt nog open’, zei producer Dries Verhaeghe in Het Laatste Nieuws.

Een kortere reeks uitzendingen lag nog steeds op tafel, evenals een preselectie met één kandidaat en meerdere songs, of net met één song en meerdere kandidaten. Het andere uiterste was een volledig interne selectie, zoals de RTBF al jaren deed.

Krachtige emoties

Een maand later pakte diezelfde krant uit met het nieuws dat de VRT daadwerkelijk zelf op zoek ging naar een lied. Ze zou een lijstje van zeven criteria hebben opgesteld en rondgestuurd naar platenfirma’s en componisten, al bleek het slechts om een werknota te gaan

De gedroomde song voor Oslo moest onder andere een ‘instant hit’ zijn, ‘krachtige emoties veroorzaken’ en ‘een blijvende indruk nalaten’.

Geen toverformule

Op dat moment was er nog niet gekozen voor een volledig interne selectie, en meldde de omroep dat er sowieso minstens één live-uitzending aan gewijd zou worden.

‘Eén is ervan overtuigd dat er geen toverformule bestaat bij het kiezen van een kandidaat voor het Songfestival’, aldus de VRT in een persmededeling in De Standaard. De twee mogelijke opties waren ‘selecteren via een tv-show met meerdere artiesten en songs tot een interne aanwijzing van één kandidaat met één nummer’.

Geen zeggenschap voor publiek

Op woensdag 25 november 2009 organiseerde de VRT een persconferentie in eigen huis, waar de plannen voor 2010 uit de doeken werden gedaan. Natalia en Milk Inc. golden als grote favorieten om gekozen te worden, maar de keuze viel op de minder bekende – en diezelfde dag jarige – Tom Dice. Een lied was er op dat moment nog niet, maar ook daarin kreeg het publiek geen zeggenschap.

Amper enkele dagen voor de première van Me and My Guitar raakte officieel bekend dat het opnieuw om een volledig interne selectie ging. Het was van 1991 dat de Vlaamse omroep alles zelf en achter gesloten deuren bepaalde.

Internationaal panel

Steve De Coninck-De Boeck, toenmalig adjunct-netmanager van Eén, deed later het selectiesysteem uit de doeken in de krant Het Belang van Limburg: ‘Eén heeft de voorbije maanden contact gehad met een dertigtal actoren uit de Vlaamse muziekwereld om te polsen naar hun visie op het Songfestival en te kijken of ze zich maximaal voor een eventuele festivaldeelname konden engageren.

Onze gesprekken hebben een zeer select lijstje van artiesten opgeleverd die in aanmerking kwamen voor het Songfestivaltraject. Om helemaal zeker te zijn van onze keuze hebben we live audio- en videomateriaal van die artiesten bezorgd aan een internationaal panel, met daarin vertegenwoordigers van andere Europese openbare omroepen. Hun neutrale meningen hebben onze keuze verder bevestigd.’

Afgeschermd van de pers

Daarop werd Tom Dice enkele maanden bewust afgeschermd van de pers, en bleef het lange tijd stil rond de Belgische Songfestivalinzending. Pas op zondag 7 maart 2010 kwam er witte rook. In een speciale liveshow getiteld Eurosong 2010: Een song voor Tom Dice, in primetime uitgezonden op Eén, maakte kijkend Vlaanderen uitgebreid kennis met onze Songfestivalhoop én – aan het eind van de uitzending – zijn song.

Bart Peeters werd voor de laatste keer als presentator aangetrokken. Het programma lokte een bescheiden 885.680 Vlamingen.

Indruk op de groenteboer

De initiële reacties waren verdeeld. Me and My Guitar werd wijd en zijd gezien als een goede song door en voor Tom Dice, maar niet per se voor het Songfestival. De meeste negatieve opmerkingen gingen over de styling van de zanger tijdens zijn eigen Eén-programma.

‘Als ik uit het raam naar beneden kijk, vind ik dat er Leuvense studenten zijn die zich beter kleden dan Tom Dice’, brieste styliste Lien Degol, die in 2006 nog betrokken was bij de beruchte ‘stijlpolitie’ in Eurosong, in de krant Het Nieuwsblad.

‘Tijdens het songfestival is 70 procent van het publiek gay en heel modebewust. Je moet dus iets uitstralen. Tom zijn kleren passen hem niet eens. Dat is toch een eerste vereiste? Neen, met deze outfit zou hij zelfs geen indruk maken bij het lokale groenteboertje.’

Voor het Atomium

Tussen de liveshow en het Songfestival zat Tom Dice allesbehalve stil. Hij reisde naar Los Angeles om er de videoclip van Me and My Guitar op te nemen en bracht Teardrops uit, zijn eerste album. Wat hij won aan fans en vertrouwen, verloor hij intussen aan gewicht.

Om tegemoet te komen aan de kritiek meldde hij dat er een volledig nieuwe, op maat gemaakte outfit zou komen voor Oslo. Ook raakte bekend dat de backings tijdens het optreden niet in beeld zouden komen, maar letterlijk op de achtergrond zouden blijven.

Al die nieuwtjes vielen te rapen tijdens de opnames van het Belgische postkaartfilmpje voor tijdens het Songfestival, waarbij enthousiaste fans werden gefilmd voor het Atomium. Tom Dice kwam zelf niet in beeld, maar kwam de afgezakte Songfestivalliefhebbers wel persoonlijk bedanken voor hun aanwezigheid.

Op het Songfestival 2010 werd België zesde in de finale. Lees meer op onze geschiedenispagina:

ESC 2010 – Oslo – Final