Zaterdag 13 april zakken duizenden Songfestivalfans weer af naar Eurovision In Concert (EIC) om er hun favorieten toe te juichen. Songfestival.be schoof mee aan tafel bij René Romkes en Paul Roos, twee van de drijvende krachten. ‘De dag na het concert zijn we steendood.’

Nu zaterdag zullen ze niet weten waar hun hoofd staat, René Romkes en Paul Roos (allebei rechts op de foto, red.). Samen met andere bestuursleden Sam Jongeneelen en Eduard Verbaarschot, en een onmisbare groep vrijwilligers, openen ze alweer de deuren van het uitverkochte Eurovision In Concert in AFAS Live. De datum voor 2025 is zelfs al bekend!

Surprise! We have a date for Eurovision in Concert 2025 for you! Saturday, 5 April it is! 🤗#EurovisioninConcert #EiC2025 #songfestival #eurovision pic.twitter.com/IiHhjsFBkA

— EurovisionInConcert (@ESCinConcert) March 20, 2024

‘En dat allemaal als complete amateurs’, benadrukken ze. Daarmee bedoelen de Nederlanders dat ze in hun dagelijks leven niet professioneel actief zijn in de eventsector.

Maar dat is er niet aan te zien. Hoewel door de jaren heen verschillende bestuursleden hun schouders onder EIC hebben gezet, staat de organisatie achter het promoconcert sterker dan ooit. Tijd voor een goed gesprek!

Hoe verliepen de voorbereidingen voor de editie van dit jaar? 

Paul: ‘Die zijn prima verlopen, na al die jaren hebben we veel ervaring opgebouwd. Elke editie opnieuw heb je enkele vaste factoren zoals de hal, de productie en het delegatiehotel. Dat zijn afspraken die al maanden op voorhand vastliggen.’

René: ‘Vorig jaar besloten enkele bestuursleden om iets anders te gaan doen. Daarom hebben we het concert met een kleinere ploeg georganiseerd. Dat was even aanpassen, maar je maakt veel sneller beslissingen.’

Waarom zijn jullie in 2009 gestart met EIC? In die tijd zat Nederland wat het Songfestival betreft op een dieptepunt.

René: ‘Dat Nederland zo slecht scoorde, was onze absolute drijfveer om met EIC te starten. We haalden al jarenlang de finale niet en het draagvlak om te blijven deelnemen werd minder en minder.

Met een clubje fans hebben we toen de koppen bij elkaar gestoken en nagedacht hoe wij konden bijdragen aan iets positiefs, gelinkt aan het Songfestival.’

Amateurbeelden uit 2009:

Was het knokken om die eerste edities rond te krijgen?

Paul: ‘We hebben toen heel veel geluk gehad dat Edwin Groeneveld, de broer van Marga Bult (in 1987 voor Nederland op het Songfestival, red.) mee op de kar sprong. Hij had veel contacten in de entertainmentwereld. Edwin is een echte zakenman en sloot heel goede deals met verschillende partners.’

René: ‘Mijn zus presenteert dat wel voor een prikkie, zei Edwin. (lacht) Uiteindelijk zijn we gestart in Marcanti. Daar was plaats voor 1.000 toeschouwers. Die zaal zat afgeladen vol! We wisten niet wat ons overkwam, want je neemt een groot risico door vanop nul te starten. We hadden maar één kleine sponsor.’

Paul: ‘Het jaar nadien verkochten we zelfs maar 800 kaartjes. Het was niet gemakkelijk om dat tweede jaar rond te krijgen.’

Vinden jullie tegenwoordig makkelijker sponsors en partners?

Paul: ‘Dat blijft ontzettend moeilijk. Bekende biermerken of grote banken doen nooit mee. Veel organisaties willen in gesprek, maar dat levert nooit iets op. Dit jaar heb ik toch twee sponsors gevonden, Eurail en Royal Caribbean, dat ook het Songfestival zelf sponsort.’

Jullie zijn geen commercieel bedrijf, maar een stichting (Nederlandse vorm van een vzw, red.) die steunt op vrijwilligers. Hoe financieren jullie alles?

René: ‘Met de ticketverkoop. Die is ontzettend cruciaal voor ons. Je mag niet vergeten dat wij een lege concertzaal huren die volledig opgebouwd moet worden.’

Over opbouwen gesproken: hoe krijgen jullie alles geregeld? Want jullie doen dit zelf ook vrijwillig.

Paul: ‘We zijn voortdurend bezig met Eurovision In Concert. Thuis, overdag op het werk … Dat gaat door van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat.’

René: ‘Vooral over de artiesten hebben we veel contact met elkaar. Wie komt er naar de afterparty? Wanneer maken we de volgende artiest bekend? We hebben een taakverdeling, maar de artiestenbegeleiding verdelen we onder elkaar.’

Paul: ‘Onze vrijwilligers zijn ook heel belangrijk. Dit jaar zijn het er veertig die van vrijdag tot en met zondag klaarstaan. Zij doen bijvoorbeeld het vervoer of helpen backstage.’

Jullie organiseerden het concert jarenlang in Melkweg, was het spannend om te verhuizen naar AFAS Live?

Paul: ‘Dat was een bewuste keuze, Melkweg verkochten we binnen het half uur uit. Er waren geen andere opties, want in Amsterdam zijn er geen zalen die qua capaciteit tussen Melkweg en AFAS Live vallen.

Backstage was Melkweg ook veel te klein geworden. Het was hysterische chaos. De artiesten zaten nét niet bij elkaar op schoot!’ (lacht)

René: ‘Of artiesten die met hun stiletto’s vast zaten in de trap. We kijken daar met een goed gevoel op terug, het was lekker knus in Melkweg, maar we moesten het risico nemen.

Het eerste jaar in AFAS verkochten we ongeveer 4.000 tickets en sindsdien is dat aantal alleen maar toegenomen. Sinds we in AFAS zitten, ontvangen we wel geen fanmail meer! (lacht) In Melkweg kregen we kaartjes uit allerlei landen, Roemenen die hun kandidaat succes wensten. Heel schattig!’

Kandidaten die in 2017 optraden in Melkweg: 

Als de ticketverkoop zo belangrijk is, hoe cruciaal is dan de toezegging van de Nederlandse deelnemer? Anouk was er in 2013 bijvoorbeeld niet bij.

Paul: ‘We hebben haar proberen overhalen, maar dat is jammer genoeg niet gelukt. Intussen neemt AVROTROS ons concert mee in het voorbereidingstraject, waardoor de Nederlandse artiest er de afgelopen tien jaar altijd bij is geweest.’

Voelen jullie de hype rond Joost Klein?

René: ‘De ticketverkoop liep als een trein. Dat hadden we nog nooit meegemaakt. Daar zit Joost Klein zeker voor iets tussen. Nieuwsgierigen die niet zozeer Songfestivalfan zijn, willen Joost zien optreden en kochten een kaartje.’

Sommige Songfestivalkandidaten zijn grote sterren in hun thuisland, maar dat wil bij een concert als EIC niks zeggen. Komen sommigen toch met een ego en een hoge eisenlijst?

Paul: ‘Ja, zo heb je er altijd. Over de jaren heen bekeken, verloopt alles meestal goed, maar soms maken delegaties er een potje van. In het verleden waren er bij die spontaan hotelkamerfeestjes organiseerden!

Special guests hebben soms ook hoge eisen, maar die hebben natuurlijk een staat van dienst opgebouwd.’

‘Preparties’ Songfestival: waarom je als kandidaat (niet) moet deelnemen

Moeten jullie vaak brandjes blussen?

Paul: ‘Natuurlijk gebeurt er al eens wat drama. Een zangeres die haar hotelkamer niet uit wil of iemand die plots verdwenen is. In 2017 was Tamara Gachechiladze uit Georgië bij de repetities nergens te bespeuren, we hadden haar al geschrapt. ’s Avonds stond ze ineens voor onze neus met de vraag wanneer ze eigenlijk moest zingen.’ (lacht)

René: ‘Met La Zarra uit Frankrijk verliep het vorig jaar ook nogal rommelig. Eerst zou ze niet optreden, dan weer wel en vijf minuten voor ze op moest, kreeg ik een telefoontje dat ze de taxi rechtsomkeer had laten maken. Tja, daar moet je mee om kunnen.’

De even spoorloze Georgische kandidate: 

Hoe voelt het om ondertussen door delegaties de beste preparty genoemd te worden?

René: ‘Daar doen wij het voor! Daarom investeren we ieder jaar in de productie. Want wij weten hoe belangrijk goed geluid en goede belichting is. Ons promoconcert is een soort graadmeter. De bookmakers houden EIC in de gaten en de rankings gaan plots op en neer.’

Preparties krijgen ook weleens kritiek als het op geluid en techniek aankomt. Hebben jullie soms technische problemen? 

René: ‘Op vlak van techniek doen wij buiten betalen helemaal niets. Je zou achterover vallen als je weet hoeveel wij daarvoor betalen. In 2022 is er van alles fout gelopen bij ons productiebedrijf. Daar zijn we toen op afgerekend.

We take the blame. Bezoekers kunnen zich wellicht de boze reactie van Ronela Hajati uit Albanië nog herinneren, maar dat was een diva pur sang. Dit mag nooit meer gebeuren, hebben we toen afgesproken. En vorig jaar verliep alles weer perfect.’

Toch wees Duncan Laurence jullie vorig jaar met de vinger, waarna jullie met een statement kwamen.

René: ‘Omdat ons niets te verwijten viel. Dat Mia & Dion niet goed waren, lag niet aan ons. Integendeel, we kregen van de delegaties alleen maar lof over het licht en geluid.’

Paul: ‘Duncan heeft in 2019 zélf bij ons opgetreden, hij weet hoe goed georganiseerd het is. Vorig jaar waren veel delegaties niet tevreden over het licht en geluid bij andere preparties en dat hebben wij geweten. Wij kregen allerlei vragen van nerveuze delegaties. Het is toch weer zoals gewoonlijk goed geregeld bij jullie hè?, vroegen ze.’

Hierbij het statement van Team Eurovision in Concert n.a.v. de uitspraken van @dunclaurence gisteravond bij @khalidensophie #songfestival #eurovision #khalidensophie #miaendion #eurovisioninconcert pic.twitter.com/qq0SYRLK78

— EurovisionInConcert (@ESCinConcert) April 29, 2023

Jullie zijn niet meer de enige preparty. Er zijn ook events in Barcelona, Madrid, Londen … Voelen jullie concurrentie?

René: ‘Met de jongens uit Madrid hebben we een goed contact. Maar wij blijven focussen op onze eigen drijfveer: voor en door fans. Wij hebben als stichting geen winstoogmerk. Wij weten niet hoe dat geregeld is bij andere preparties. Wij blijven gewoon investeren in onze show en dat heeft ertoe geleid dat we jaarlijks nog steeds de meeste acts weten binnen te halen.’

Jullie zitten rond de 30 van de 37 inzendingen, zit daar een stop op?

René en Paul lachen onderling 

René: ‘Paul en ik raken het daar maar niet over eens. (lacht) Als je het mij vraagt zit daar helemaal geen stop op!’

Paul: ‘Jawel, anders duurt je show veel te lang. Voor je het weet ben je meer dan drie uur bezig. We hebben een grens, maar die ligt niet op voorhand vast.’

Mustii naar ‘preparties’ in onder meer Amsterdam en Barcelona

Kan Eurovision In Concert nog groter worden? Hebben jullie nog plannen?

René: ‘Om onze goede reputatie hoog te houden, hebben we besloten om met nieuwe partners in zee te gaan en dat zal je merken tijdens de show. Maar we gaan niet naar een grotere venue zoals de Ziggo Dome als je dat bedoeld.’

Paul: ‘We hebben dit jaar weer een aantal nieuwe verrassingselementen toegevoegd, maar dat zal je zaterdag wel zien.’

Jullie gaven het meermaals aan: jullie zijn in de eerste plaats Songfestivalfans. Hebben jullie nooit een Eurovision-overdosis?

Paul: ‘Tuurlijk wel, maar je krijgt er heel veel energie van. Ik kan niet beschrijven hoe goed het voelt om die fantastische sfeer in de zaal te voelen.’

René: ‘Maar hoe graag we het ook organiseren, de dag na EIC zijn we steendood. Dan kunnen we onze wallen optrekken tot achter onze oren.’ (lacht)

Er zijn momenteel geen tickets meer te koop voor Eurovision In Concert.