Algemeen
Internationale Vrouwendag: sterke vrouwen op het Songfestival
8 maart, Internationale Vrouwendag. Als moeder van alle muziekwedstrijden heeft het Eurovisiesongfestival in al die jaren een platform gegeven aan talrijke sterke vrouwen uit alle windstreken. Uiteraard kennen we met z’n allen Celine Dion, Ruslana, Dana International en Netta, maar we willen op deze dag ook een aantal andere, niet-winnende dames om diverse redenen in de kijker zetten. Onderstaand lijstje is in chronologische volgorde opgemaakt en is uiteraard niet-limitatief.
Liliane Saint-Pierre (België 1987)
Liliane Saint-Pierre is een icoon in de Belgische Songfestivalgeschiedenis. In 1987 had ze de eer, maar ook de druk op de schouders, om België op eigen bodem te vertegenwoordigen. Ze werd verdienstelijk elfde, maar het lied waarmee ze de Belgische tricolore toen vertegenwoordigde, is 36 jaar na datum nog steeds officieus cultureel erfgoed. Met Soldiers of Love riep Saint-Pierre op tot wereldvrede, een nummer dat tot op vandaag nog steeds heel relevant is. De zangeres profileerde zich in de jaren negentig ook wel een beetje tot een echte ‘soldier of love’. Ze stak al heel vroeg in de jaren negentig haar nek uit voor de LGBTI+-gemeenschap en steunde onder meer de jongens van Get Ready openlijk ten tijde van hun coming-out. Hieronder nogmaals het iconische optreden van Liliane Saint-Pierre in Brussel.
Azucar Moreno (Spanje 1990)
Van assertieve vrouwelijke lefgozers gesproken! In 1990 mochten de Spaanse dames van Azucar Moreno het Eurovisiesongfestival in Zagreb openen met hun stevige song Bandido. Toen er echter iets volledig misliep met het geluid aan het begin van het nummer weigerden de twee vrouwen om verder te gaan en verlieten ze woest het podium. Na een korte, maar wellicht krachtige discussie achter de schermen verschenen de dames terug op het podium en zetten ze een sterke versie neer van hun lied. Ze werden uiteindelijk heel knap vijfde. Hoedje af voor beiden die onder grote druk toch heel koelbloedig en professioneel bleven. Wij weten één ding zeker: met deze Spaanse furies wil niemand ruzie. Geniet hieronder nog even van hun tumultueuze optreden.
Lisa del Bo (België 1996)
Werkende moeders staan soms voor hartverscheurende keuzes. Dat was ook het geval bij onze Belgische trots Lisa del Bo in 1996. Net in het weekend van Lisa’s grootste en belangrijkste optreden deed zoon Eli zijn eerste communie. De gelovige zangeres moest dit belangrijke feest van zoonlief dus missen omdat de plicht riep. Lisa del Bo zette alvast een puike versie van Liefde is een kaartspel neer in Oslo, maar werd jammer genoeg niet beloond met veel punten. Het weerzien met haar zoon nadien zal ongetwijfeld veel goed gemaakt hebben. Een grote shoutout voor Lisa en alle andere werkende moeders overal ter wereld die het moederschap en de professionele plicht dagelijks met elkaar verzoenen. Hieronder nogmaals del Bo’s optreden op het Songfestival.
Alla Pugacheva (Rusland 1997)
Alla Pugacheva, een van de eerste Russische vertegenwoordigers op het Songfestival, verdient alvast een diepe buiging omwille van haar moed en durf. De Russische zangeres, een superster in haar thuisland, is niet zozeer iconisch door haar Songfestivaloptreden, maar wel door haar recente uitspraken over de oorlog in Oekraïne. De zangeres is tegen de oorlog en vindt het een schande dat Russische jongens sneuvelen voor illusoire doelen. Best wel straf om als bekende kop openlijk je mening te uiten in het huidige Rusland. Hieronder alvast een terugblik op haar optreden in 1997.
Anouk (Nederland 2013)
Dat de Nederlandse Anouk een vrouw met ballen is, wisten we al langer, maar in 2013 zorgde ze toch voor een apart koud kunstje. Op dat moment had de rebelse zangeres al een topcarrière achter de rug, zelfs buiten de Nederlandse landsgrenzen. Ze had het Eurovisiesongfestival dus niet meer nodig om haar muzikale loopbaan als succesvol te bestempelen. Nederland zat echter al jaren in het slop op het liedjesfeest; onze noorderburen waren er sinds 2004 niet meer in geslaagd nog eens de halve finale te overleven en moedig als ze is, voelde Anouk zich geroepen om orde op zaken te stellen. Met haar gekende zelfvertrouwen wilde ze Nederland eindelijk terug op de Songfestivalkaart zetten. Ze hield woord: met het heel stijlvolle en eigenzinnige Birds loodste de blondine Nederland vlotjes naar de finale, waar ze uiteindelijk knap negende werd. De toon voor nieuw Nederlands Songfestivalsucces met rasartiesten was daarmee gezet, met dank aan Anouk die voor een duidelijke kentering zorgde. Hieronder nog eens Birds en Anouk.
Monika Kuszynska (Polen 2015)
De naam Monika Kuszynska doet wellicht niet meteen een belletje rinkelen. De Poolse zangeres zorgde in 2015 alvast niet voor groot Songfestivalsucces, maar wel voor een zeer moedig optreden. Kuszynska raakte in 2006 gedeeltelijk verlamd bij een ernstig auto-ongeval, maar dat weerhield de zangeres er niet van om haar dromen na te jagen en toch te schitteren op het grootste muzikale podium ter wereld. Kuszynska bracht heel sierlijk het liedje In the Name of Love in haar rolstoel en brak daarmee een lans voor artiesten met een fysieke beperking.
SuRie (Verenigd Koninkrijk 2018)
De Britse SuRie zorgde dan wel niet voor een topnotering voor het Verenigd Koninkrijk in het puntenklassement, maar verdient wel alle respect voor haar koelbloedigheid en rust tijdens haar optreden op het Songfestival in Lissabon. In het tweede refrein van haar liedje stormde een activist het podium op en greep de micro uit SuRie’s hand. Nadat hij een aantal protestzinnen over de Britse media door de micro brulde, werd hij opgepakt door de security en ging SuRie lichtjes aangeslagen gewoon door met haar nummer Storm. Hoedje af voor de zangeres die zonder veel verpinken professioneel bleef, vooral in een tijdperk dat Europa kreunde onder reële terreurdreiging. Hieronder nogmaals het tumultueuze optreden.
Kate Miller-Heidke (Australië 2019)
Loepzuiver de hoogste noten pakken en synchroon halsbrekende acrobatie opvoeren, de Australische Kate Miller-Heidke draait er haar hand niet voor om. Op het Songfestival in 2019 in Tel Aviv pakte de operazangeres uit met een ongeziene act waarbij ze hoog boven het podium op een flexibele paal rondzweefde en daarbij met veel gemak de complexe toonhoogtes van Zero Gravity zong. Alle respect voor het lef, de durf en het talent van de zangeres om dit betere kunst- en vliegwerk te brengen in een liveshow voor zo’n 200 miljoen kijkers wereldwijd. Ze werd mooi negende. Geniet hieronder nogmaals van de indrukwekkende performance.
Tamara Todevska (Noord-Macedonië 2019)
Een Internationale Vrouwendag zonder een lied over de moed, trots en kracht van de vrouw zelf zou als een Songfestival zonder muziek zijn. We maken graag nog een diepe buiging voor de Noord-Macedonische Tamara Todevska die in 2019 met haar powerballade Proud een emotionele boodschap richtte aan haar eigen dochter en alle andere vrouwen ter wereld. Ze riep hen op om trots te zijn op wie ze zijn en om de wereld te tonen welke kracht vrouwen bezitten. Todevska bracht het nummer met veel temperament en maakte indruk. Ze won verrassend de jurystemming en uiteindelijk werd ze knap zevende in de finale eindstand, het beste resultaat van haar moederland op het Songfestival ooit.