Loreen kaapte afgelopen weekend de overwinning weg tijdens Melodifestivalen 2023. De Zweedse stond al een keer op het Songfestivalpodium in 2012, niet zonder succes want ze won die editie met het iconische Euphoria. In dit artikel gaan we na welke artiesten het haar al eens voordeden: het Songfestival glansrijk winnen en nadien toch een tweede poging wagen.

De vijftiger- en zestiger jaren

Tijdens de beginjaren van het Songfestival kwam het wel vaker voor dat een -winnend- artiest een tweede of derde keer op het Songfestival opdook. Ook de winnares van het eerste Eurovisiesongfestival, wijlen Lys Assia, is die eer toegedaan. Na het mooie Refrain volgde in 1957 L’enfant que j’étais. De zangeres probeerde het ook in 1958 nog een keer opnieuw met Giorgio, wat haar een tweede plaats opleverde.

De Nederlandse Corry Brokken hield het ook niet bij één Songfestivaldeelname. In 1956 was ze er al bij, en had duidelijk de smaak te pakken gekregen. Een jaar later prijkte ze op het hoogste schavot met de klassieker Net als toen. De derde deelname in 1958 werd een koude douche: van de eerste plaats een jaar eerder werd ze naar de laatste plaats gekatapulteerd, de allereerste in de geschiedenis van Nederland.

De Franse zanger Jean-Claude Pascal kreeg in 1961 de eer om het kleine Luxemburg te vertegenwoordigen. De ministaat was één van de zeven grondleggers van het festival, maar de resultaten vielen tegen: op vier deelnames hadden de Luxemburgers al twee laatste plaatsen te verduren gekregen. Jean-Claude bracht de gewenste verandering met de eerste overwinning. Twintig jaar later, in 1981, wou hij het nog een keer opnieuw proberen met het nummer C’est peut-être pas l’Amérique. Het werd geen tweede overwinning, maar wel een verdienstelijke elfde plaats.

De buren uit Frankrijk hadden meer geluk. Isabelle Aubret bezorgde het land in 1962 een derde Songfestivalzege met het nummer Un premier amour. Zes jaar later probeerde ze het opnieuw met La Source, wat een derde plaats opleverde, een nummer dat het nadien beter deed dan haar eigenlijke overwinning.

De Songfestivalklassieker Non ho l’età van de Italiaanse Gigliola Cinquetti, die tijdens het Eurovisiesongfestival 2022 een gastoptreden gaf, sleepte in 1964 de overwinning in de wacht. Twee jaar later won ze opnieuw de Italiaanse voorronde San Remo, ditmaal aan de zijde van Domenico Modugno. Die laatste mocht uiteindelijk naar het Songfestival en eindigde op een laatste plaats. Tien jaar na haar overwinning keerde Cinquetti terug naar het Songfestivalpodium. Ook in 1974 deed ze het uitstekend met een tweede plaats, op zes punten afstand van een ander Songfestivalicoon: ABBA.

De jaren 70 en 80

Anne-Marie David won in 1973 het Songfestival met Tu te reconnaîtras, een jaar dat de geschiedenis in zou gaan als een editie vol legendes met onder andere Mocedades (tweede), Cliff Richard (derde) én Nicole & Hugo (laatste). De Franse bezorgde Luxemburg een tweede overwinning. De winst weerhield de zangeres er niet van om uiteindelijk ook haar vaderland Frankrijk te vertegenwoordigen in 1979 met het nummer Je suis l’enfant soleil. Het werd opnieuw een succes met een puike derde plaats.

Israël behaalde zijn eerste Songfestivaloverwinning in 1978 met het nummer A-ba-ni-bi van Izhar Cohen & The Alphabeta. Cohen wou het sprookje nog een keer opnieuw overdoen en keerde terug in 1985 met Ole ole. Hij geraakte niet verder dan de vijfde plek. Drie jaar eerder (1982) en twee jaar later (1987) deed hij trouwens opnieuw pogingen om Israël te vertegenwoordigen op het Songfestival, maar bleef hij steken in de Israëlische preselectie Kdam Eurovision.

De jaren 80 begonnen met een overwinning van Johnny Logan, beter bekend als Mr. Eurovision. Met zijn What’s Another Year bezorgde de zanger Ierland een tweede overwinning. Een toepasselijkere titel dan je zou denken, want een jaar eerder eindigde hij op een derde plaats in de Ierse voorronde. In 1987 deed hij het succesverhaal nog een keer over op het Songfestival in Brussel met het iconische Hold Me Now.

In de tussentijd schreef de Ier ook verschillende nummers voor andere artiesten die poogden om naar het Songfestival te gaan. Zo schreef hij in 1984 Terminal 3 en twee jaar later If I can change your mind voor Linda Martin. Het eerste werd tweede op het Songfestival, het andere bleef steken in de voorronde. Voor het Songfestival 1992 schreef hij het nummer Why me?, opnieuw voor diezelfde Linda Martin. Dit keer was het wel volledig raak en behaalde ze een vierde overwinning voor Ierland, het begin van een succesverhaal voor het land.

Logan houdt trouwens tot op heden het record van meeste overwinningen op het Eurovisiesongfestival, tweemaal als uitvoerend artiest en eenmaal als tekstschrijver en componist.

Het Noorse popduo Bobbysocks, bestaande uit Hanne Krogh en Elisabeth Andreassen, zorgde voor de allereerste Noorse overwinning op het Eurovisiesongfestival in 1985. In 1971 was Krogh al een keer aanwezig op het muziekfestijn met het nummer Lykken er…., wat haar een voorlaatste plaats opleverde. Twintig jaar later, en dus zes jaar na het avontuur als lid van Bobbysocks, maakte ze deel uit van de groep Just 4 Fun. Ook Andreassen was niet aan haar proefstuk toe. In 1982 vertegenwoordigde ze Zweden als deel van de groep Chips met Dag efter dag. In de jaren 90 probeerde ze het nog tweemaal: in 1994, samen met Jan Werner Danielsen, bereikte ze een zesde plek. Twee jaar later eindigde ze op een tweede plaats zonder een douze points te behalen.

Het einde van de 20ste eeuw: de jaren 90

De derde Zweedse overwinning op het Eurovisiesongfestival werd in 1991 in de wacht gesleept door Carola. Het was het jaar waarin we op het einde van de avond een gelijke stand op het scorebord zagen tussen Frankrijk en Zweden. De toenmalige EBU-vertegenwoordiger, Frank Naef, bracht duidelijkheid en riep het nummer Fångad av en stormvind van Carola als winnaar uit. Het was trouwens niet de eerste deelname van de zangeres. Acht jaar eerder, in 1983, werd ze al een keer derde met Främling. De Zweedse keerde nog een keer terug in 2006 en strandde toen op een vijfde plaats.

In de jaren na Carola was het vooral de Ierse natie die de plak zwaaide op het Eurovisiesongfestival. De winnares van het Eurovisiesongfestival 1993, Niamh Kavanagh, probeerde het 17 jaar later nog een keer opnieuw voor Ierland. Haar succes met In Your Eyes kon ze in 2010 met It’s for you niet evenaren. Ook Paul Harrington, die samen met Charlie McGettigan het festival in 1994 won, keerde nog een keer terug naar het Songfestival in 1998, ditmaal als achtergrondzanger.

Ook op het eind van de jaren 90 wonnen twee artiesten die nadien nog een keer een poging waagden. De Israëlische Dana International won het festival in 1998 met Diva en probeerde het nog een keer in 2011. Haar inzending Ding Dong bleef toen steken in de halve finale.

Een jaar later behaalde Charlotte Nilsson een vierde overwinning voor Zweden. In 2008 probeerde Charlotte, die ondertussen de familienaam van haar schoonmoeder Perrelli had aangenomen, het nog een keer opnieuw. Ze strandde initieel op een twaalfde plek bij de televoting, maar in het toen geldende systeem kreeg het hoogst scorende lied bij de jury dat niet door de televoters gekozen werd ook een plekje in de finale. Die regel werd uiteindelijk haar redding. In de finale brak ze geen potten met een 18de plaats, ondanks het feit dat ze door verschillende kenners getipt werd als favoriet.

De 21ste eeuw

Alexander Rybak (foto) schonk Noorwegen in 2009 een derde overwinning. Met het aanstekelijke Fairytale behaalde hij een monsterscore van maar liefst 387 punten, een record in die periode. In 2018 nam hij opnieuw deel aan de Noorse voorronde en ontving hij het ticket naar Lissabon. Hij won, net zoals in 2009, zijn halve finale, maar moest in de finale genoegen nemen met een 15de plaats.

De opvolgster van Rybak, Lena Meyer-Landrut, volgde hetzelfde spoor. In 2010 zorgde ze voor de tweede Duitse overwinning, een jaar later vertegenwoordigde ze haar vaderland opnieuw. Toen werd het een tiende plek.