Analyse

ANALYSE

‘Geraakt door publiek, gewaardeerd bij jury’s: dát heeft België nodig’

Enkel televoters in Litouwen en Oekraïne hadden aalmoezen over voor ‘The Wrong Place’ van Hooverphonic. Het lijkt er dus op dat onze band volop heeft ingespeeld op de soms eigenzinnige smaak van de internationale juryleden. Maar daar win je het Songfestival niet mee. Hoe dan wel?

Claimen dat je een nummer ‘speciaal voor het Songfestival’ moet componeren zou fout zijn, maar bij het maken of selecteren van je liedje is het toch wél heel belangrijk om rekening te houden met de competitie waaraan je gaat deelnemen. Meer bepaald met wie er thuis vanuit zijn luie zetel stemt.

Niet uitmuntend genoeg

‘Misschien waren wij toch weer net iets te left. Ik heb altijd gezegd: je moet net op de middenlijn tussen left en right lopen, en misschien was onze entertainmentfactor niet groot genoeg.’ Dat was de reactie van Alex Callier na afloop van de finale in Rotterdam. Eigenlijk heeft hij het helemaal bij het juiste eind. Maar het zijn vijgen na Pasen. Zowel ons nummer, het optreden en de beeldregie waren kwaliteitsvol en mooi, maar niet uitmuntend genoeg om in dat genre ook Miranda uit Nederland te bereiken.

Als je alternatiever wil zijn dan moet je uitblinken in dat genre. Maar landen als Italië, Finland en Portugal gingen met die punten aan de haal. Je kan niet allemaal shinen. Niet vergeten dat we zelfs bij de jury’s niet bij de beste tien geklasseerd werden.

Liefst memorabel

Makkelijk in het gehoor, instant, hapklaar en liefst memorabel. Die ingrediënten heeft onze volgende inzending nodig. Sinds 2018 ontbreekt er telkens iets. Bij Sennek een podiumconcept, Eliot had impact noch hit beet, Release Me had waarschijnlijk ook te veel een pleaser voor de juryleden geweest en dit jaar bracht Hooverphonic heel veel goeds mee naar Rotterdam. Maar we waren niet de beste van de klas. Terwijl we weten hoe het moet. Zowel Blanche als Loïc Nottet vonden de aansluiting die genoeg punten oplevert. Het Nederlandse Arcade is daar ook een mooi voorbeeld van, terwijl Birth Of a New Age aantoont dat alle hierboven opgesomde hitfactoren ontbraken.

Velen zullen de winnaar van 2017, de Portugees Salvador Sobral, aanhalen als een ‘left’ inzending die het wél kon waarmaken. Maar je mag niet vergeten dat Sobral in zijn genre wél de koploper was en zijn op dat moment héél actuele gezondheidstoestand zorgde mee voor het momentum, een kleine hype zelfs. Geraakt door het publiek, gewaardeerd bij de jury’s. Dát hadden we niet, maar hebben we wel nodig.

Kijk naar Litouwen

Dat hoeft trouwens niet eens zo moeilijk te zijn. Kijk naar The Roop voor Litouwen. De juryleden kwamen minder gretig met punten over de brug, maar Discoteque sprokkelde genoeg punten om in de race te blijven. Met andere woorden: kwaliteitsvol genoeg voor de juryleden om overeind te blijven. De punten van het publiek zorgden voor de kers op de taart: top tien voor de gele knapen uit Litouwen. Dát is die middenlijn. Daar zal een (on)bekende Belgische artiest zich moeten opzetten. Alleen zo halen we weer die linkerhelft en wie weet krijgt Sandra Kim dan ooit eens een opvolger.