Journalisten Ann Van Den Broek en Jan Debackere brengen vandaag in de krant De Morgen het verhaal van het parcours dat Sandra Calderone – de echte naam van Sandra Kim – aflegde voor, tijdens en na het Eurovisiesongfestival.

Het artikel werd bewust vandaag gepubliceerd, want het is dag op dag 30 jaar geleden dat Kim het songfestival won. Op 3 mei 1986 overtuigde ze de Europese jury’s met J’aime la vie en pakte ze zo de tot hiertoe enige Belgische zege ooit in de wedstrijd. Enkele weken geleden verscheen haar biografie Si j’avais su, ofwel ‘Als ik had geweten’. Het volledige artikel kan vandaag worden gelezen in de papieren editie van De Morgen. Abonnees kunnen het artikel ook online terugvinden.

Barbara Streisand

Sandra Kim won het songfestival toen ze amper dertien was, waarmee ze de jongste winnares ooit werd –  en dat ook zal blijven door de opgelegde minimumleeftijd van zestien jaar die in 1990 ingevoerd werd – maar het meisje zong al op veel jongere leeftijd. Op haar achtste won het Luikse meisje van Italiaanse migranten de talentenjacht La voix de l’avenir met een vertolking van New York, New York van Barbara Streisand.

In 1985, op haar twaalfde, schreef ze ook het Festival della Canzone Italiana in Belgio op haar naam. Na die overwinning werden Sandra’s ouders benaderd door Rosario Marino-Atria, die zich opwierp als haar manager. En dat zou niet zonder problemen blijven.

Geen echte verrassing

Haar manager schreef haar in voor de Waalse songfestivalvoorronde in 1986, die Kim op één hand won. Meteen daarna al werd België als favoriet gebombardeerd voor de overwinning, waardoor die nooit als een echte verrassing was gekomen. De Vlaamse commentator in die tijd, Luc Appermont, zegt dat hij in de namiddag voor de live finale werd benaderd door Frank Naeff, de toenmalige Executive Supervisor van de EBU: ‘Die middag mochten alle jury’s al de liedjes horen, zonder beeld te zien. Toen was er al een soort volgorde bepaald’, zei Appermont enkele jaren geleden. Een volgorde met Sandra Kim bovenaan dus, oordelen Van Den Broek en Debackere.

J’aime la vie werd in België de hit van het jaar met 350.000 verkochte exemplaren. Wereldwijd ging het liedje 1,4 miljoen keer over de toonbank. Voor de Waalse omroep RTBF luidde de organisatie van de editie van 1987 de financiële problemen in waarmee hij tot de dag van vandaag blijft kampen.

Céline Dion

Al gauw na de overwinning in 1986 werd duidelijk dat de ouders van de zangeres zich in de luren hadden laten leggen en een wurgcontract hadden ondertekend met manager Marino-Atria: de eerste twee jaar na de release van J’aime la vie kwamen hem alle royalty’s van de verkoop toe en later verzuurde de relatie volledig. Na enkele jaren verbraken ze al het professioneel contact.

Maar de carrière van Sandra Kim werd nooit écht gelanceerd. De Waalse is vandaag de dag in Vlaanderen veel meer bekend dan aan de andere kant van de taalgrens. Begin jaren ’90 boekte ze nog enkele succesjes in duet met Luc Steeno en Frank Galan, maar nadien werd het stil, op enkele reclamespotjes na. In 2011 bracht Calderone een album uit, maar dat werd verdeeld als bijlage bij een Waals tijdschrift.

Van den Broek en Debackere contacteerden de zangeres, maar zij liet haar irritatie blijken over het feit dat ze slechts één keer per jaar, rond de Songfestivalperiode, weer wat aandacht krijgt: ‘Ik ben Céline Dion niet, hé. Ik ben maar een meisje uit België dat er het beste van heeft proberen te maken. […] Ondertussen ben ik 43 jaar en zit ik goed in mijn vel. Ben ik 100% gelukkig? Nee, maar wie is dat wel?’