Het was lange tijd de grote vraag of de Estse omroep ETV het volgende Songfestival wel kon organiseren. Een gebrek aan budget en technische knowhow voor zo’n groot evenement leek haar aanvankelijk de das om te doen. Naar verluidt hadden Malta en zelfs Nederland, dat niet eens mocht meedoen, voorgesteld de organisatie over te nemen, maar uiteindelijk kwam er voldoende hulp van de Estse regering en de Zweedse televisieomroep. Het zevenenveertigste Eurovisiesongfestival vond plaats vanuit de Estse hoofdstad Tallinn. Het was de eerste keer dat de wedstrijd doorging vanuit een land dat niet onafhankelijk was toen het Songfestival in 1956 ontstond.

Over 2002

De uitzending begon met een korte videoclip en een live optreden van Tanel Padar en Dave Benton, de toen al vergeten winnaars van de vorige editie. Nadien verwelkomenden de presentatoren, Annely Peebo en Marko Matvere, de kijkers. Peebo stond bekend als een mezzosopraanzangeres, wat haar hoge stemgeluid verklaarde, terwijl Matvere zijn strepen had verdiend als acteur. Na een beknopte openingsceremonie, begonnen de liedjes. De postkaartfilmpjes dit jaar pasten binnen het thema A modern fairytale, met bekende sprookjes die telkens een verrassend en naar eigen zeggen ook ‘typisch Ests’ einde kregen. Halverwege het liedjesprogramma kwamen de presentatoren opnieuw het podium op, om hun eigen nummer te brengen: A Little Story in the Music. De kijkers konden er niet op stemmen, maar het is nog maar de vraag of ze dat gedaan zouden hebben.

Marko Matvere & Annely Peebo

Dit jaar mochten er weer 24 landen deelnemen. Voor het eerst werd niet langer gekeken naar de gemiddeldes van de afgelopen jaren, maar naar de prestaties van enkel het vorige jaar. De zes laagst geplaatste landen van 2001 – Nederland, IJsland, Noorwegen, Portugal, Ierland en Polen –vielen af, ten voordele van Cyprus, Oostenrijk, (VJR) Macedonië, Zwitserland, Finland, België en Roemenië. Aanvankelijk mochten er slechts 22 omroepen zich inschrijven, maar de EBU trok dat later op. Israël en Portugal mochten zo toch deelnemen. De Portugese omroep besloot echter de broeksriem aan te spannen en een jaartje thuis te blijven, waardoor Letland de kans kreeg om deel te nemen.

En die kans grepen de Letten met beide handen. Hun voorronde was gewonnen door een liedje met de titel I Wonna, al werd die fout later gelukkig nog rechtgezet. Het arrangement en de tekst van het lied ondergingen een complete make-over, en in een onherkenbare vorm stond het op het Estse podium. Zangeres Marie N zorgde voor een gelikte act, inclusief een halve striptease, en net als de afgelopen jaren was de zege ook nu compleet onverwacht.

Marie N

Twee landen stuurden artiesten met ervaring: Monica Anghel had de audiovoorronde van 1996 niet overleefd, maar zorgde nu in duet met Marcel Pavel voor de eerste Roemeense notering in de top tien. Datzelfde jaar had Constantions Christoforou die wél overleefd, en in de finale eindigde hij toen negende. Nu nam hij deel als lid van de boyband One, en deed hij het nog drie plekken beter. Er was controverse over het Israëlische liedje: volgens het officiële Songfestivalboek van John Kennedy O’Connor zouden de Zweedse én Belgische commentatoren hebben opgeroepen er niet op te stemmen. Er werd niet duidelijk gemaakt of het ging om de Vlaamse of de Waalse commentatoren. De Sloveense deelnemers hadden vooral in eigen land deining veroorzaakt, want het ging om drie als vrouwen verkleedde mannen, wat tot heuse straatprotesten in hoofdstad Ljubljana had geleid.

Spanje was dé topfavoriet, maar ondanks een lange voorronde die Big Brother en Eurosong combineerde en een levendig optreden van het lied Europe’s Living a Celebration, kwam het land niet verder dan een zevende plek. De Zweden deden nog een plek slechter, ondanks een drastische restyling en uitbreiding van hun voorronde Melodifestivalen en eveneens een notering als topfavoriet voor de dames van Afro-dite. Ook andere favorieten als de Duitse Corinna May en de Deense Malene sneuvelden. Beter verging het het Verenigd Koninkrijk, dat na enkele mindere jaren opnieuw in de hoogste regionen eindigde, en gastland Estland, dat het net zo goed deed. De compleet vrouwelijke top vijf werd verder aangevuld door de Française Sandrine François en Ira Losco uit Malta. Haar charmante 7th Wonder en het glitter dat ze tijdens de bridge naar de kijker blies, pakten veel meer stemmen dan iemand voor mogelijk had gehouden. Maar net niet genoeg om te winnen.

België en Nederland

België werd vertegenwoordigd door Sergio, die vooral als presentator zijn strepen al verdiend had. Vier halve finales gingen vooraf aan de finale van Eurosong 2002 op 17 februari, met zeven kandidaten die daarin tegenover elkaar stonden. Sergio had zijn eigen voorronde niet gewonnen, maar won de finale wél met overmacht, van de vier jury’s en het publiek thuis. Samen met zijn Ladies, Nederlandse achtergrondzangeressen, werd hem een plekje in de top vijf beloofd door de bookmakers, maar uiteindelijk strandde Sister in de middenmoot, vooral dankzij opvallend hoge scores van Rusland en Turkije.

Sergio & The Ladies

Nederland was uitgeschakeld voor het Songfestival 2002 na de slechte prestatie van zangeres Michelle het jaar voordien.

De pauze en de punten

Na een hedendaagse dansact als pauzenummer, begon de stemming. Televoting leek alweer op zijn retour: slechts de helft van de landen maakte er voor de volle 100% gebruik van. Vijf landen vertrouwden op vakjury’s, en de zeven andere kozen voor een cocktail van beide. Marie N en Ira Losco trokken zich meteen los van de rest en vochten een bitse strijd uit aan de top, maar uiteindelijk bleek dat het Songfestival nog een jaartje langer in Baltische sferen zou vertoeven. De Letse viel door de mand bij haar reprise, die zonder stripteaseact werd uitgevoerd, en ook I Wanna zette de hitlijsten allesbehalve in vuur en vlam. Zelfs in Songfestivalgek Vlaanderen haalde het liedje enkel nummer vijftien – en dan nog maar in de tipparade.

Het scorebord