Tot luttele maanden voor het zover was, was het nog maar de vraag of Oekraïne wel als gastland zou kunnen fungeren voor het 50^e Eurovisiesongfestival. Eind 2004 en begin 2005 domineerde het land de wereldpers door de zogenaamde Oranjerevolutie, als protest tegen de parlementsverkiezingen waarbij flink gefraudeerd was. Verschillende omroepen hadden hun ongenoegen geuit over de instabiele politieke situatie van het land, maar toen de meimaand aanbrak, waren de voornaamste plooien weer gladgestreken. Het Songfestival ging zoals gepland door vanuit de hoofdstad Kiev. Vanaf dit jaar zou de halve finale steevast op een donderdag plaatsvinden in plaats van op een woensdag: de EBU houdt rekening met de agenda van sportwedstrijden als de Champions League, die anders veel potentiële Songfestivalkijkers zouden kunnen afsnoepen.

Over 2005

De halve finale begon in de auto, met een filmpje van de presentatoren die twijfelden hoe de uitzending het best te beginnen. Het leek erop alsof Maria Efrosinina en Pavlo Shylko, ook bekend als DJ Pasha, rechtstreeks vanuit hun voertuig het podium van het Palace of Sports kwamen opgewandeld, en meteen werden twee dingen pijnlijk duidelijk: hun Franstalige capaciteiten bleken beneden alle peil, en vooral Maria hield ervan haar tekst al roepend te delen met de kijker. Na een kort, bont dansoptreden, kondigden Maria en Pavlo de start van de wedstrijd aan. De postkaartfilmpjes dit jaar wisselden vlotjes toeristische beelden van Oekraïne af met fragmenten uit het platteland en de industriewereld.

Maria Efrosinina & Pavlo Shylko

Dit jaar namen 39 landen deel, nog eens drie meer dan vorig jaar en dus alweer een absoluut record. Het waren er bijna 40 geweest, want ook Libanon had willen debuteren. De plaatselijke staatsomroep had al zangeres Aline Lahaut en het Franstalige liedje Quant tout s’enfuit geselecteerd. Maar toen de EBU lucht kreeg van de plannen om het optreden van Israël niet uit te zenden, werd de omroep deelname geweigerd, en kreeg het zelfs een ban voor drie jaar opgelegd. Tot hiertoe heeft Libanon nog nooit deelgenomen aan het Songfestival.

Hongarije keerde na zeven jaar afwezigheid terug, en pakte meteen een finaleplek dankzij het opzwepende gedans van de groep NOX. Twee landen debuteerden: Bulgarije en Moldavië. Het Bulgaarse liedje werd meteen geplaagd door aanklachten van plagiaat, maar het lied liet de telestemmers hoe dan ook koud. Dat in schril contrast met het Moldavische lied, dat vertaald Oma slaat op de trom heette en dus ook een oma bevatte die op het podium op een trom sloeg. De kijkers vonden het geweldig en stemden massaal voor de groep Zdob și Zdub. Slechts één land zou het nog beter doen in deze halve finale, en dat was Moldavisch buurland Roemenië. Zangeres Luminița Anghel had verreweg de grootste boezem van de avond, en kreeg ook het grootste aantal stemmen van de avond voor haar stuwende Let Me Try.

Luminița Anghel

Er traden twee deelneemsters aan die ooit al eens tweede waren geëindigd op het Songfestival, maar die het nu veel minder goed deden: de Spaanse Anabel Conde uit 1995 stond nu in het achtergrondkoortje van de Nederlandse zangeres Marian Van de Wal die voor Andorra deelnam, maar dat leverde geen extra punten op. Voor IJsland nam net als zes jaar geleden Selma deel, maar ondanks een plekje bij de topfavorieten bleef ook zij hangen in de halve finale met If I Had Your Love. De volledige uitzending werd overigens geplaagd door geluidsproblemen, die vooral bij de inzendingen van Portugal en Noorwegen hoorbaar waren. Niet dat de Noorse glamrockers van Wig Wam daaronder leden, want ze gingen vlotjes door naar de finale. Ook de Estse rockmeiden van Vanilla Ninja boekten succes – maar zij namen wel deel voor Zwitserland.

België en Nederland

België werd vertegenwoordigd door zanger Nuno Resende. De RTBF had op 20 maart een voorronde gehouden met slechts twee deelnemers: Nuno Resende en zangeres Tiffany Ciely. De ballade Le grand soir won met 50,2% van de stemmen en mocht dus zeer nipt naar Kiev. Resendes Portugese roots zullen hem zeker geholpen hebben om de topscore van dat land te krijgen, maar de rest van Europa werd er niet warm of koud van. België werd 22^e op 25 kandidaten. Een lange periode van uitschakelingen was aangebroken.

Nuno Resende

Nederland werd vertegenwoordigd door zangers Glennis Grace. Zij had op 13 februari het Nationaal Songfestival gewonnen, dat vooraf was gegaan door vier voorrondes. Grace had met My Impossible Dream onder meer een liedje geschreven door Songfestivalkoning Johnny Logan verslagen, maar kwam op het ESF niet aan een finaleplek: Nederland strandde op een veertiende plek.

Glennis Grace

De pauze en de punten

Na nog meer Oekraïens gedans als pauzeact, begonnen Maria en ‘Pasha’ met het bekendmaken van de tien finalisten, net als vorig jaar op willekeurige volgorde waardoor de startvolgorde voor de finale vervolledigd werd. Hongarije was het eerste land dat doorging, maar op de envelop stond verkeerdelijk de Bulgaarse vlag afgebeeld. Favorieten als IJsland, Wit-Rusland en Slovenië sneuvelden ten voordele van verrassingen als de liedjes uit Kroatië, Letland en (VJR) Macedonië. Er was opnieuw wat ophef over de grote hoeveelheid Oost-Europese landen die doorstootten, maar dat kon natuurlijk de pret bij de tien gelukkige landen niet drukken.