Nadat de Ierse omroep RTÉ de eerste ooit was geworden die twee keer na mekaar het songfestival had georganiseerd, werd ze nu ook de eerste die dat drie keer na elkaar deed. De Britse BBC had al verzocht in te springen en er een gezamenlijke uitzending vanuit het Noord-Ierse Belfast van te maken, maar uiteindelijk klaarden de Ieren de klus toch zelf. Voor het veertigste Eurovisiesongfestival bleven ze zelfs dezelfde gaststad én zaal trouw: net als vorig jaar ging de wedstrijd door vanuit het Point Theatre in Dublin.
Over 1995
De uitzending begon met enkele beelden van Ierland (die de kijker inmiddels al bekend moesten voorkomen), waarna een montage van beelden uit het archief van het songfestival volgde, om de feestelijke veertigste editie te vieren. Verschillende van de voorgaande edities kwamen kort aan bod, maar natuurlijk werd er vooral ingezoomd op de zes afgelopen Ierse winnaars. Nadien kwam de presentatrice het podium op. Mary Kennedy was in 1981 al de understudy geweest van presentatrice Doireann Ní Briain, en was ook nu slechts de tweede keuze: actrice Alison Doody, bekend van Indiana Jones, was aanvankelijk bereid gevonden, maar trok zich toch terug, ten voordele van Kennedy. Ze verwelkomde de kijkers op ‘het jaarlijkse Eurovisiesongfestival vanuit Ierland’, en gaf een speech in het Iers, Engels en Frans alvorens de liedjes begonnen.
Mary Kennedy
Ondanks dat de show vanuit dezelfde zaal doorging als vorig jaar, had deze editie een volledig andere uitstraling: het podium was veel donkerder dan vorig jaar, en was verdeeld in een grote ruit in het midden, die naar boven ging tot aan de nok van de zaal, en twee lange stroken aan beide kanten van de ruit, waar het orkest zat. De postkaartfilmpjes bevatten talloze beelden van Ierland tegelijkertijd, gemengd met fragmenten van de nakende artiest.
Omdat 25 landen toch een beetje te veel van het goede was gebleken, werd het aantal deelnemende landen opnieuw teruggeschroefd naar 23. Dat betekende dat er dus meer landen moesten afvallen om de terugkerende landen uit 1993 een plekje te geven: Finland, Zwitserland, Estland, Roemenië, Nederland, Slovakije en Litouwen moesten allen plaatsruimen voor Turkije, België, Denemarken, Slovenië en Israël. Luxemburg bleef uit eigen wil thuis, en zou tot op de dag van vandaag niet meer terugkeren naar de wedstrijd.
Een opvallend feitje: de willekeurige loting had beslist dat de landen van de top drie van vorig jaar deze avond mocht openen, maar op een andere volgorde en met beduidend minder succes. Kwatongen beweerden dat de RTÉ met opzet een nummer had laten selecteren dat zeker geen vierde keer kon winnen, maar zanger Eddie Friel werd ook geplaagd met aanklachten van plagiaat rond zijn nummer Dreamin’. Die werden uiteindelijk ongegrond verklaard, maar Friel werd pas veertiende, het slechtste resultaat in zes jaar tijd neer voor zijn land.
De enige terugkerende artieste was Arzu Ece voor Turkije, die zes jaar eerder als lid van het kwartet Pan nog voorlaatste geëindigd was. Bosnië & Herzegovina keek naar de toekomst met een lied dat vertaald ‘De 21e eeuw’ heet, maar de Kroaten boekten veel meer succes met hun Nostalgija. Het nummer werd gebracht door de groep Magazin, die operazangers Lidija had gevraagd mee te komen. Eenmaal in Dublin waren de groepsleden zo ontzet dat Lidija veel meer in beeld kwam dan zij, dat ze even hadden gedreigd zich terug te trekken, maar het behalen van een puike zesde plek snoerde hen de mond.
De Noorse groep Secret Garden was de excentrieke favoriet met het nummer Nocturne, dat slechts dertig woorden tekst had, die aan het begin en het einde van het lied gezongen werden. De rest van het lied was zuiver instrumentaal, met muziek van de Noor Rolf Løvland en de Ierse Fionnuala Sherry. Ze hadden elkaar leren kennen tijdens de repetities van het Songfestival 1994 en hadden besloten hun krachten te bundelen. En met succes, want de Noren maakten hun favorietenrol waar. Spanje, Zweden en Denemarken eindigden alle drie in de top vijf van het klassement, na enkele of een reeks veel mindere prestaties. De vurige Anabel Conde, de rokerige Jan Johansen en de eigenzinnige Aud Wilken kregen allen veel punten voor hun inzendingen.
Secret Garden
België en Nederland
België werd vertegenwoordigd door Frédéric Etherlinck, de geadopteerde kleinzoon van Maurice Maeterlinck, die in 1911 als enige Vlaming ooit tot hiertoe de Nobelprijs voor de Literatuur had gewonnen. Op 12 maart had hij nipt Concours Eurovision de la Chanson – finale nationale 1995 gewonnen, waar tien artiesten aan deelnamen en zeven jury’s (een in elke Waalse provincie, een in Brussel en een bestaande uit experts) het oordeel velden. Met La voix est libre maakte hij allerminst een goede indruk in het Point Theatre: hij kon enkel punten ontfutselen bij de Oostenrijkse en Spaanse jury, en strandde op een twintigste plek.
Frédéric Etherlinck
Nederland schitterde voor de derde maal in de Songfestivalgeschiedenis door afwezigheid, al was het deze keer niet uit vrije wil. De erbarmelijke prestatie van Willeke Alberti in1994 leidde ertoe dat onze noorderburen waren uitgeschakeld voor de editie van 1995.
De pauze en de punten
Na de liedjes introduceerde Mary Kennedy nog twee oude Ierse winnaars: Dana, uit 1970, en Johnny Logan, uit bijna elk jaar. Hij vierde ook zijn verjaardag die avond, en het publiek en orkest zetten spontaan Happy Birthday in. Nadien volgde de interval act door het gemengde koor Lumen, dat er niet in slaagde eenzelfde verpletterende indruk na te laten als vorig jaar.
Tot slot was het natuurlijk tijd voor de stemming. Aanvankelijk leek het een Scandinavisch onderonsje te worden: Noorwegen, Zweden en Denemarken vechtten om de eerste plek. Pas in de helft van de stemrondes wist Secret Garden zich voldoende los te rukken, en kwam Anabel Conde nog flink opzetten. Ook opvallend was dat Zweden geen enkel punt gaf aan de Noren en dat de punten erg verspreid waren: tussen de derde en de dertiende plek bedroeg het verschil slechts 33 punten.
Het scorebord
Noorwegen won voor de tweede keer het songfestival, maar Nocturne werd in elk Europees land uitgebracht als single, behalve in eigen land. Enkel in de Vlaamse hitlijsten boerde het lied nog redelijk, met een zesde plaats als piek, maar de echte faam kwam pas enkele jaren later: grote artiesten als Josh Groban en Westlife begonnen plots You Raise Me Up te coveren, een lied oorspronkelijk van, jawel, Secret Garden.