Na jarenlang getergd te worden door slechte resultaten, inclusief maar liefst drie keer nul punten, hadden de Noren in 1985 voor het eerst gezegevierd. Het eenendertigste Eurovisiesongfestival vond plaats in de Grieghallen in de Noorse stad Bergen, een zaal die met een capaciteit van slechts 1.500 personen een pak kleiner en intiemer was dan die van de afgelopen jaren.

Over 1986

Het festival begon met een toeristisch filmpje dat Noorwegen op de kaart zette, waarna de kijker de zaal werd ingeleid. Die was helemaal omgetoverd tot een ijspaleis, inclusief witte en pastelkleurige neonlichten. De presentatrice van de avond was Åse Kleveland, die net als haar Zweedse voorgangster in 1966 al had deelgenomen, en opviel door haar outfit die maar liefst zeven kilogram woog. Eerst verwelkomde ze de vier leden van de Noorse koninklijke familie die aanwezig waren in de zaal, waarna ze het meertalige lied Welcome to music begon te zingen, dat ze afsloot met, op de tonen van de Eurovisiemars, ‘Soon we will know who’ll be the best, in the Eurovision Song Contest’. Na een lange speech begonnen de liedjes. De postkaartfilmpjes bevatten de deelnemende artiesten die een Noorse bezienswaardigheid bezochten. Elk land had ook een letterlijke postkaart die in beeld kwam, waarna Kleveland elke artieste nog eens persoonlijk introduceerde bij de kijkers.

Åse Kleveland

Twintig landen namen deel, met vijf wissels: Joegoslavië en Nederland hadden geen herdenking en keerden terug na een jaartje thuisblijven. Italië was niet geïnteresseerd genoeg en haakte weer af, net als Griekenland. Dat land had echter al artiest en nummer gekozen, maar ontdekte toen pas dat het festival dit jaar op Stille Zaterdag plaatsvond. Voor het eerst sinds vijf jaar nam er nog eens een nieuw land deel: IJsland zag zijn kans schoon met een songfestival dicht bij huis, en stuurde voor het eerst een afvaardiging. De gelegenheidsgroep met de creatieve naam ICY deed het echter niet al te spectaculair.

Het eerste liedje van de avond had hoe dan ook een speciale eer, want het was het vijfhonderdste deelnemende nummer dat in de geschiedenis van de wedstrijd werd opgevoerd. Sherisse Laurence zong in haar beste Frans de ballade L’amour de ma vie, en ze deed het er allesbehalve onaardig mee. Gastland Noorwegen zorgde voor vernieuwing door een travestiet mee op het podium te zetten bij het lied Romeo, maar die zorgde wel voor de slechtste prestatie van een gastland in bijna twintig jaar tijd. Meer succes was er voor de inzending uit Turkije. Een nummer over de komeet Halley, die in maart 1986 even zichtbaar was geweest, leverde het land zijn eerste notering in de top tien op.

De enige terugkerende artieste dit jaar was Elpida, die in 1979 voor Griekenland had deelgenomen, maar nu Cyprus vertegenwoordigde. Ze probeerde het meeste te krijgen uit het uptempo Tora zo, en zelfs de dirigent kwam mee naast haar staan om het publiek te enthousiasmeren, maar een laatste plek was onafwendbaar. Zweden stuurde een wel heel opmerkelijke act, gezongen door een duo, maar opgeleukt door achtergrondzangers uitgedost als een krachtpatser, een dienstmeid die flauwviel, een zakenman en een halfnaakte gitarist. De inzending gebruikte geen orkest, waardoor de leden ervan het hele nummer rechtstonden en het lied mee stonden te zingen. Voor de vierde opeenvolgende keer eindigde het land in de top vijf. Maar de eerste plek ging net als vorig jaar naar een nieuw land.

België en Nederland

België werd namelijk vertegenwoordigd door Sandra Calderone aka Kim, die volgens haar eigen liedje J’aime la vie vijftien jaar oud was. Op twee maart had ze de Waalse voorronde Concours Eurovision de la Chanson – finale nationale 1986 gewonnen, waarin een expertjury en 500 willekeurig gekozen Waalse tv-kijkers samen de uitslag bepaalden. In de aanloop naar het songfestival gold ze reeds als de torenhoge favoriete, en op de grote avond loste ze de verwachtingen moeiteloos in. Met een witte outfit en een paars strikje charmeerde ze het leeuwendeel van de juryleden. Het duurde dertig lange jaren, maar bij het 32^e deelnemende Belgische songfestivalnummer, was het dan eindelijk zo ver: we kwamen, zagen en overwonnen.

Sandra Kim

Nederland keerde terug met de meidengroep Frizzle Sizzle. Die had op 1 april het Nationaal Songfestival gewonnen, dat net als de vorige edities afgewerkt werd met vijf deelnemers die elk twee liedjes brachten, en de twaalf Nederlandse provincies die punten  gaven. In Bergen ging de jonge boodschap van de meisjes echter bijna geruisloos voorbij: Nederland strandde op een dertiende plek in het klassement.

Frizzle Sizzle

De pauze en de punten

Na de pauzeact, gebracht door een Noorse sopraanzangeres en een muzikant die Noorse klassiekers zongen terwijl typische beelden van het gastland werden getoond, begon de stemming. Sandra Kim domineerde die vanaf het begin en sleepte uiteindelijk vijfmaal de topscore van twaalf punten in de wacht, en zelfs acht keer tien punten. Elk land trakteerde J’aime la vie op punten, met als laagste één enkel punt van de Duitse jury. Dat kon echter de pret niet drukken: Åse Kleveland riep haar uit tot de winnares van de avond, en Kim zorgde voor een vertederend moment door te lachen dat ze haar zege ‘een beetje’ had zien aankomen.

Na de wedstrijd kwam aan het licht dat Sandra amper dertien was. De Zwitserse omroep, die tweede geëindigd was dankzij de pianoballade van Daniela Simmons, zou nog een verzoek tot diskwalificatie hebben ingediend bij de EBU, maar dat kreeg geen gehoor. Ook nog opvallend: de volledige top drie was Franstalig, voor het eerst sinds 1962, en voor het laatst tot hiertoe.

Het scorebord

België had eindelijk het Eurovisiesongfestival gewonnen, maar dat betekende ook dat ons land en zodoende onze Vlaamse en Waalse omroepen de volgende editie moesten organiseren en een artiest moesten aanduiden. En dat zou niet van een leien dakje verlopen.