België

@philip houtermans
BELGIELISSABON 2018

Hans Pannecoucke: ‘Niemand heeft zich verveeld tijdens optreden Sennek’

Veel interviews geeft hij niet, en al helemaal niet als het ook op film wordt opgenomen. Zelfs een foto aan het einde van het interview is te veel gevraagd. De Belg Hans Pannecoucke is een van de meest klinkende namen binnen de Songfestivalwereld geworden, maar hij is bovenal gesteld op zijn privacy. Aan Songfestival.be en Newsmonkey gaf hij een exclusief interview over zijn job, inclusief het optreden van Sennek dit jaar.

Pannecoucke is multicameraregisseur van beroep: hij regisseert concerten en zorgt ervoor dat die met meerdere camera’s tegelijk zo vlot en mooi mogelijk in beeld worden gebracht. Een wedstrijd als het Eurovisiesongfestival is dus een kolfje naar zijn hand, vooral vanwege het andere televisie-aspect, dat de meeste concerten niet hebben. Daarom is hij sinds enkele jaren creative director en cameraregisseur bij verschillende landen geweest op de liedjeswedstrijd. De podiumact van het Nederlandse duo The Common Linnets, dat tweede eindigde op het ESF 2014, was van zijn hand. Dit jaar verzorgt hij opnieuw de act Nederland, en ook die van Zwitserland, samen met een heel creatief team. Bij België was hij cameraregisseur en deel van het creatief team. Zelf vat het als volgt samen: ‘Mijn job is om me te bemoeien met wat er op en rond het podium gebeurt, hoe het gefilmd wordt en hoe het er uiteindelijk gaat uitzien.’

Hij wil meteen zijn eigen rol in het hele productieproces wat in perspectief plaatsen: ‘Ik ben verantwoordelijk voor de creativiteit – maar uiteindelijk maak je een act samen met de artiest. Ik heb het niet allemaal voor het zeggen. Ik moet ervoor zorgen dat de artiest zich goed in zijn vel voelt. Meestal werk ik met mensen die echt wel weten wat ze willen, en die mij vragen om op een geloofwaardige en juiste manier op een podium kunnen staan in het spektakel dat het Songfestival is.’

Bovendien gaat het voor de stage designer toch nog steeds vooral om de liedjes op het ESF: ‘Het visuele is zeer belangrijk, maar het zijn tot hiertoe liedjes die gewonnen hebben. Vorig jaar stond er een jongen, slecht gekleed en slecht geschminkt, in het midden van de zaal, (Salvador Sobral uit Portugal, red.) met een lelijke visual en slecht gefilmd. En dat heeft gewonnen omwille van het liedje, terecht ook.’

‘De act van Cyprus is straf gemaakt,’ oordeelt Pannecoucke over de deelnemers van dit jaar. ‘Kijk maar naar die vlammen, de danspasjes, de belichting, … Daar is hard aan gewerkt. Al vind ik het wel jammer dat sommige landen toch hun eigen led- en videomuren hebben meegebracht Dat is een beetje respectloos als je weet dat de organisatie het dit jaar anders wil aanpakken.’

Klassevol en sober

De regisseur was geschokt toen bleek dat België niet doorging naar de finale, maar vindt niet dat het door de technische kant van het optreden kwam. ‘Met deze setting kon je qua act en camerawerk niet veel anders doen. Sennek stond op de catwalk, en dan moet je met de camera’s werken die daar staan. Op het grote podium is er veel materiaal, maar op die plek viel er niet meer uit te halen. Het is trouwens nooit de bedoeling geweest om uit te pakken met spectaculair camerawerk,’ zegt Pannecoucke. ‘Het optreden moest over Sennek zelf gaan, zonder afleiding. Het was trouwens haar keuze om op die catwalk te staan. Ze is ongelooflijk talentvol’, voegt hij er nog aan toe.

Er kwam voor, tijdens en na de eerste halve finale wat kritiek over uitgerekend het camerawerk. Trekt Pannecoucke zich iets van die kritiek aan? ‘Er heeft zich niemand verveeld tijdens het optreden van België. Het bleef de hele tijd interessant’, klinkt het stellig. ‘Het was allemaal heel klassiek gevoeld, om het voor haar rechttoe rechtaan te maken. Alles was klassevol en sober.’

Het openingsshot met de projector die begon met de arm van Sennek te tonen en daarna pas haar gezicht, was een idee van het hele creatieve team achter Sennek, inclusief Pannecoucke: ‘Ik heb geprobeerd om in de eerste tien seconden aandacht te wekken en magie te creëren. Dat was een sterk begin. Ik vond dat een heel mooie opener.’

Tomorrowland

Maar waarom werkt de ene act dan wel en de andere niet? Het is voor Pannecoucke zelf ook een raadsel: ‘Vorig jaar stond er een jong meisje te bibberen achter haar microfoon, en ze werd vierde. (Blanche voor België, red.) Waarom? Was dat misschien een beter liedje? Er zijn op het Songfestival heel veel factoren die je zelf niet in de hand hebt. En dat mag je niet proberen ook.’

Praktisch gaat het allemaal als volgt: in maart is er de bijeenkomst van alle delegatiehoofden in het gastland. De personen die de delegaties uit elk deelnemend land aansturen en (bege)leiden, leveren dan officieel hun inzendingen in, evenals de ideeën voor de podiumact. Daarop houdt de productie van het Songfestival repetities met stand-ins: elk optreden wordt als het ware ‘nagespeeld’ door andere artiesten. Die optredens worden opgenomen en bezorgd aan de delegaties. ‘Je hebt dan slechts 24 uur de tijd om te reageren’, zegt Pannecoucke. ‘In 2014 zat ik op het muziekfestival Tomorrowland in Brazilië. Met een slechte internetverbinding moest ik maar proberen te kijken en feedback te geven binnen de deadline.’

Geoliede machine

Zijn job is niet de gemakkelijkste: ‘Je moet ervaring hebben om dit te doen. Op vijf minuten kan ik zeggen welke shots in een optreden moeten worden veranderd, en wat mogelijk is qua camera’s en technische zaken om geregeld te krijgen en te veranderen.’ En dan nog gaat het niet altijd van een leien dakje. Ons interview werd afgenomen vlak voor de laatste repetitie van Waylon: ‘Ik heb net weer een aantal dingen gevraagd die veranderd moeten worden. Soms dingen die ik al tien keer eerder gevraagd had, maar die nog altijd niet gebeurd zijn. Maar pas op: 95% van de dingen die ik vraag, worden met de glimlach ingewilligd.’ Waarom wordt 5% dan niet ingewilligd? Simpel, volgens Pannecoucke: ‘Ik zie als ingehuurde regisseur enkel mijn optreden. De productie ziet de hele show, en kan dus zeggen wat wel en niet past en mogelijk is.’

‘Op tv-vlak is het Songfestival het strafste podium ter wereld, en daarom hou ik zo van mijn job. De show is een geoliede machine waar veel hard werk in kruipt. Ik wil bijdragen aan de schoonheid van het festival. Het is niet omdat er naar mijn mening slechte liedjes doorstoten, dat ik zelf niet naar die schoonheid kan streven.’ En als het van hem afhangt, is zijn Songfestivalcarrière zeker nog niet ten einde: ‘Als ze me volgend jaar weer vragen, dan werk ik zeker weer mee. Misschien pak ik volgend jaar wel ergens uit met een act vol kitsch. Dat zou ik graag eens doen.’

Advertentie