Tot slot volgen deze week nog de meningen over Jamala, Ovidiu Anton en ManuElla.

De afgelopen dagen passeerden Eneda Tarifa, Laura Tesoro en Poli Genova en Lighthouse X, Young Georgian Lolitaz en Agnete de revue.

OEKRAÏNE: Jamala – 1944

https://www.youtube.com/watch?v=Y1yzjoNTokk

Dave Boomkens: Met zwarte rozen op de achterwand en tot haar enkels in mist gehuld, zingt Jamala ‘When strangers are coming. They come to your house. They kill you all and say. We’re not guilty. Not guilty’, om vervolgens over te schakelen op het Tataars. In nog geen honderdtachtig seconden bezingt zangeres Jamala het lot van de 250.000 Krim-Tataren die in 1944 door het Sovjetregime werden gedeporteerd. Schuif je het politieke verhaal terzijde, dan is er nog steeds sprake van een lied dat staat als een huis en stoelt op een kansrijke mengformule: moderne pop, vleugje R&B en etnische elementen. Voor mij is dit een van de bijdragen die ik over drie jaar nog op mijn iPod heb staan. Erg finalewaardig en zeker bovenkant linkerrijtje.

Hannes Coudenys: Jamala heeft een beat geleend van de song Archangel van Burial. Haar stemgeluid is anders en kan even m’n aandacht behouden. Even afwachten tot het refrein… Aiaiai. Dit is het niet, mensen. De melodie wringt in m’n hoofd. De song heet 1944 en dat vind ik wel wat verontrustend. YouTubeviews: 330.000, zeker geen winner.

Stijn Depoorter: Aanvankelijk was ik erg sceptisch bij deze inzending, maar Jamala is erin geslaagd om me te begeesteren met haar warme stem en haar lichaamstaal. Met haar sinistere sfeerschepping lijkt ze zo weggelopen uit District 12 uit The Hunger Games en underdogs veroveren vaak de harten van de kijkers.

Fabian Feyaerts: Een zwakke inzending van een zangeres waar ik eerder bang van word dan gelukkig. Het nummer heeft net iets te weinig om het lijf om tot mijn persoonlijke finalisten te behoren. Maar in mijn ogen is de tweede halve finale voor sommige landen wel een uitgelezen kans om een plekje in de finale te bemachtigen. Alleen zullen daar harde klappen worden uitgedeeld. Maar naar mijn mening zal Oekraïne niet hoeven te vrezen, ze zullen van de klappen in de finale gespaard blijven.

Fabio Ponente: Oekraïne staat erom bekend telkens met iets nieuws op de proppen te komen, en dit jaar is dat niet anders. Jamala’s stem is uitstekend, en ik ben dol op de mysterieuze klanken en de tweetalige gezangen. Ik zie dit flinke potten breken op het songfestival.

Hilde Sabbe: Nou. Dit kan nogal hard aankomen tussen de borrelhapjes, chips en flessen wijn. ‘Ze stormden ons huis binnen en doodden iedereen’: 1944 is een onverbloemd politiek geladen lied over de deportatie van de Krim-Tartaren.  Knap gezongen door een passend tragisch kijkende dame in avondjurk.

ROEMENIË: Ovidiu Anton – Moment of Silence

Dave Boomkens: 2016 zou zomaar eens het jaar kúnnen zijn dat we Roemenië helemaal niet terugzien in de finale. Moment of Silence van zanger Ovidiu Anton is namelijk kitscherige musicalmuziek die in een potje Meatloaf is gedompeld. In 2000 maakten de Zweden ook al eens gebruik van dit recept door Roger Pontare When Spirits Are Calling My Name te laten zingen en dát pakte toch echt vele malen beter uit. Ik kan mij niet voorstellen dat de vakjury – zestien jaar na dato – warm wordt van een soortgelijk lied met beduidend minder kleur. En de televoters? Ik kan mij niet voorstellen dat zij massaal voor Ovidiu naar de hoorn grijpen.

Hannes Coudenys: Er staat een rare Roemeense kwast op het podium met een funky sikje. Je lacht even, maar je herkent charisma. En je herkent enthousiasme. Eindelijk een kerel die ik geloof. Toch voor een minuut.  Dan is hij me kwijt met z’n Roemeense folklore elfjes. Maar wat songfestivalgehalte betreft: 10 op 10. Helaas heeft-ie amper 120.000 YouTubeviews…

Stijn Depoorter: Als Studio 100 naar het songfestival kijkt dan kan tijdens dit nummer weleens het idee voor een nieuwe Piet Piraat-musical ontkiemen. De woeste golven, het zwalpende schip, een man overboord … Typisch weer zo’n onding waarvan een wereldvreemd iemand achter de schermen denkt dat het ‘tof zou zijn voor Eurovisie’. Next!

Fabian Feyaerts: Dit is een nummer zoals er elk jaar op het songfestival voorbijkomen. De ene keer straf, de andere keer iets te flauw afgekruid. Laat dit ergens het midden van beide zijn, maar met een vaatje zout en een draaimolen peper er mooi naast geserveerd. Het zal zeker niet als laatste eindigen, in deze halve finale zelfs richting finale. Ik krijg een zwak Meatloaf-gevoel bij dit nummer, met de piano-intro, en de zanger, die een afgeborstelde Meatloafkloon is. Middelmatig, maar kan wel doorstoten naar de finale.

Fabio Ponente: Dit is dan weer het typische songfestivalnummer dat je al vaak hebt gehoord. Het refrein is voorspelbaar, en zelfs de act hebben we al verschillende malen eerder voorbij zien komen. Behalve dat ik het niet goed en allesbehalve vernieuwend vind, heb ik hier niet veel meer over te zeggen.

Hilde Sabbe: Kom terug, Freddie Mercury. Wedden dat de leden van deze groep met Queen en Bohemian Rhapsody dweepten? Luid, bombastisch, dramatisch. De leadzanger heeft veel weg van een boze Hobbit, maar let op de getatoeëerde zwaardvechter die niet moet zingen.

SLOVENIË: ManuElla – Blue and Red

Dave Boomkens: Het Sloveense team heeft de verdwenen bonustrack van het debuutalbum van Taylor Swift opgeduikeld. Tenminste, dat is waar Blue and Red van ManuElla na een eerste luisterbeurt aan doet denken. Of dat iets positiefs is, waag ik te betwijfelen, want het debuut van Swift stamt alweer uit 2006. Het jaar waarin het Duitse Texas Lightning met een beter lied uit hetzelfde genre aan het Songfestival deelnam. Hun No No Never eindigde op een veertiende plek met slechts 36 punten. Een resultaat waarvan ik vermoed dat ManuElla er niet bij in de buurt gaat komen. Jammer, want de zangeres heeft een sympathieke uitstraling en volgens mij willen de Slovenen best wel. Volgend jaar dan maar!

Hannes Coudenys: Eindelijk aangekomen aan de laatste song. Deze opdracht was echt heel ver uit m’n comfortzone stappen. Het lijkt precies de intro van Forza van Nelly Furtado. ManuElla zingt helaas over kleuren. Blue & Red. Ik ontwaar de line: blue is blue en red is red. Yeah right. Ik wil je veel succes wensen maar eigenlijk zou je beter thuisblijven. Groetjes! 162.000 views is ook niet echt om over naar huis te schrijven.

Stijn Depoorter: Een kleindochter van ABBA’s Agnetha die veel naar Taylor Swift gekeken én geluisterd heeft, zo zou je de Sloveense ManuElla-ella-ella kunnen omschrijven. Het lied is een jolig popdeuntje en daarmee doe je in deze wedstrijd geen vlieg kwaad mee.

Fabian Feyaerts: Een nummer dat heel wat hitpotentie heeft! Een zangeres die een uitstraling heeft! En om het geheel net iets meer songfestival te maken dachten ze om enkele typische zaken van zolder te halen, kledingwissels, ventilators om het werk van de coiffeuse te vernietigen… In mijn ogen helemaal niet nodig. Als je een kledingwissel doet, zorg dat die nét gebeurt op het exploderen van het nummer en niet zoals nu: een seconde te vroeg…

Fabio Ponente: Ik ben fan van ManuElla’s frisse stemgeluid en de countrysound die toch ook poppy klinkt. Als ik mijn ogen sluit en hiernaar luister, krijg ik een instant vrolijk gevoel. Het enige jammere: wanneer ze haar kleren laat uittrekken, dat maakt het geheel wat ‘platter’ en zorgt voor een verhoogd déjà-vu-gehalte.

Hilde Sabbe: Waar zijn die voetjes? Het moment om iedereen die een lange plaspauze heeft genomen weer bij de les te roepen. Een aanstekelijk nummer waarbij je voet onweerstaanbaar gaat meetikken, met verve gebracht door een geslaagde kopie van Taylor Swift.

Alle recensies van deze week zijn gepubliceerd. Morgen krijgen jullie opnieuw de kans om ons jullie rangschikking te bezorgen en zo mee de einduitslag te bepalen.