In de derde en laatste aflevering van de recensies van deze week, ontdekken we na vandaag hoe onze experts denken over de liedjes van solisten ZAA Sanja Vučić, Kaliopi, Ivan en Rykka.

Eerder recenseerden onze experts van deze week al de inzendingen uit Australië, Ierland en Israël en Letland, Litouwen en Polen.

SERVIË: ZAA Sanja Vučić – Goodbye

Stijn Depoorter: Even dacht ik dat de Soundmixshow een comeback had gemaakt want zangeres heeft de looks van Amy Winehouse – maar dan van een slecht wijnjaar. Haar stem en attitude heeft ze dan weer van Jessie J geleend. De combinatie van die twee factoren staat als een tang op een varken. Het nummer is best oké maar voor mij matchen beeld en geluid niet op het scherm.

Fabian Feyaerts: Het nummer kabbelt mee op de golven van de vorige nummers, al geef ik dit nummer wel een kans om door te stoten naar de finale. Is het de verschijning van de artieste? Is het de song? Is het de muzikale opbouw? Is het de som van alles? Iets zegt me dat Servië wel kans maakt om door te gaan naar de finale. Maar eenmaal in die finale zal het ten onder gaan aan andere landen die straffer werk sturen

Fabio Ponente: Ik hou van de zangeres en haar aparte look en uitgesproken dynamiek. Dit nummer staat bol van de contrasten: een Amy Winehouse-rocklook met de powervolle stem, gemengd met klassieke instrumenten. De melodie is heel mooi opgebouwd doorheen het lied. Oostbloklanden geven elkaar niet alleen punten, ze zenden ook telkens goede songs in. Hier word ik blij van.

Roy Van der Merwe: Dit doet me denken aan Rapsodia, de Italiaanse bijdrage van het songfestival 1992 die vierde werd… en die ik haatte. Ik zie opnieuw een gote mond met rode dikke lippen, zonder een waarneembaar lied te horen. Het is allemaal een beetje té, al zou het me niet verbazen als dit het net als Rapsodia heel goed doet.

Ellen Volders: Deze Sanja is een kruising tussen Amy Winehouse en Christina Aguilera, en brengt een song over een vrouw die uit een destructieve relatie stapt. Zeker geen slecht nummer, al mag Sanja het is kalmer aan doen met haar overacting.

(VJR) MACEDONIË: Kaliopi – Dona

Stijn Depoorter: Kaliopi krijgt alvast bonuspunten omdat ze in haar eigen moedertaal zingt in plaats van het steenkolenengels. Om die reden springt het nummer er bij mij ook uit tussen al die mainstream-inzendingen. Zowel het lied als Kaliopi’s timbre doen me bij momenten aan I maschi van Gianna Nannini denken waardoor ik drie minuten lang in een bad van jeugdsentiment ondergedompeld word. Een verfrissende afwisseling, ik hoop dat ze haar dertiende plaats uit 2012 kan evenaren.

Fabian Feyaerts: Ik heb de indruk dat we deze week een ‘mindere’ reeks voorgeschoteld krijgen. Opnieuw een song die wel iets heeft maar we blijven voorlopig op een serieuze honger zitten. Het refrein zing je vlotjes mee, maar het bestaat voor het grootste deel uit één woord dat constant wordt herhaald. Mij heeft het niet…

Fabio Ponente: Het leukste hieraan vind ik dat het in de eigen taal gezongen wordt. Dat zorgt er toch voor dat dit lied opvalt in het deelnemersveld. Qua song is dit niet het sterkste totaalpakket, maar ook allesbehalve het slechtste. De opbouw is heel typisch voor het songfestival, maar dit is wat mij betreft zeker een finaleplek waard.

Roy Van der Merwe: Kaliopi heb ik altijd een Loreen met megapower gevonden. Ze heeft een zeer krachtige stem, en het lied is beter dan Crno i belo (haar inzending uit 2012, red). Ik vrees echter dat Kaliopi een beetje overdrijft met Dona, vooral in het refrein. Ondanks dat zou dit de finale zeker moeten halen.

Ellen Volders: Het is al de derde keer dat Kaliopi deelneemt aan het songfestival. Derde keer, goede keer? Ik vrees ervoor. Ondanks haar prachtige stem. Wel pluspunten om in haar moedertaal te zingen, en dan toch nog een catchy refrein neer te zetten dat je niet meer uit je hoofd krijgt. (Donnadonnadonnadonnadonna)

WIT-RUSLAND: Ivan – Help You Fly

Stijn Depoorter: Ik begin met het positieve: de visuals vind ik erg mooi, als ze die in Stockholm gebruiken zal dat zeker punten opleveren. Het refrein kan er nog enigszins mee door met als uitschieter het geschifte orgelgeluid. Tijdens de strofes raakt het liefdeskind van Tom en Daniëlle uit The Sky Is The Limit me wel kwijt.

Fabian Feyaerts: Dit nummer zet meteen de toon! Huilende wolven en een mysterieuze intro die nog niet veel prijs geeft. Stiekem hoop ik op een man of vrouw die één is met natuur, dieren, en alles wat maar in contrast staat met de visuals. Liefst geen afgeborsteld artiest in een op-maat-gemaakt strak glitterpak en liefst niet met een kapsel dat mooi door een 85-koppig stylingteam in de plooi is getrokken. En tot mijn grote verbazing een kerel, zonder enige eurosong-pluimen en gewoon een weelderige bos lang blond haar. Tot hier klopt mijn verwachting. Wil dit ook nog eens een goed nummer zijn én de zanger zelf kan een aardig potje zingen. Ik geloof hier in! 12 points… al kan mijn enthousiasme ook liggen aan de zwakke voorbije nummers.

Fabio Ponente: Dit vind ik een absolute topper, een ijzersterke song die vernieuwend is op het songfestival. Vooral als het refrein begint, wordt dit zeer aanstekelijk, vooral wanneer de typische sound uit de lokale cultuur ermee vermengd wordt. De combinatie tussen een sterk rockgehalte en een doedelzakgeluid spreken me zeker aan. En Ivan is een leuke jongen om naar te kijken en vooral om naar te luisteren.

Roy Van der Merwe: Ivan ziet eruit als een Zweeds model. Het lied Help You Fly doet me niet naar de top vliegen, maar het zal evenmin laatst eindigen in mijn lijstje dit jaar. Het lied ligt gemakkelijk in het gehoor, en is vele malen beter dan hun lied van vorig jaar (Time van Uzari & Maimuna, red.). Zijn idee om naakt op te treden genereert veel media-aandacht, dus wie weet vliegen de hoge punten wel zijn kant op.

Ellen Volders: Het grootste pluspunt van dit nummer zijn de coole visuals. Ivan heeft een speciale uitstraling waar ik niet per se fan van ben. Ook het nummer of zijn stem kunnen me niet bekoren. Sorry Ivan!

ZWITSERLAND: Rykka – Last of Our Time

Stijn Depoorter: Het refrein van de Zwitserse inzending doet me bij momenten verdacht vaak aan The One That Got Away van Katy Perry denken. Helaas laat de stemvastheid van Rykka het af en toe afweten, en dat zal dit lief herderinnetje veel punten kosten als ze het op de avond zelf niet beter doet.

Fabian Feyaerts: Ook Zwitserland weet me niet echt te overtuigen. Al zingt Rykka zeker niet slecht, ik denk dat dit nummer in de handen van een andere zangeres nog straffer zou zijn en meer tot zijn recht zou komen. Een top song, dat wel maar live overtuigt ze me niet. Ik heb de single versie nog niet gehoord, maar wanneer deze in de studio echt top is kan dit wel een radio-hit worden. Hopelijk kan ze Europa iets meer overtuigen op het grote podium

Fabio Ponente: Het lied heeft een typische songfestivalopbouw, maar de ontzettend mooie Rykka zingt tegen het ritme in wat dit een unieke inzending maakt in dit jaar. De zangeres doet mij denken aan Björk en ook aan Lena – en die won voor Duitsland. Dit mogen we ook zeker niet uit het oog verliezen!

Roy Van der Merwe: Na Céline Dion uit 1988 vaardigt Zwitserland opnieuw een Canadese zangeres af. Rykka ziet er beter uit dan Céline toen, maar ik betwijfel of ze het even goed zal doen op het songfestival. Het lied is niet onaardig, maar blaast me niet omver. Hiermee zullen de Zwitsers het moeilijk hebben om de finale te halen.

Ellen Volders: Rykka doet me denken aan Rita Ora en Marilyn Monroe tegelijk, maar haar zelfzekerheid verbleekt tegen die van die twee klassenbakken. Ze staat als een bang hertje op het podium en haar stem maakt jammer genoeg even weinig indruk. Hopelijk staat ze na enkele maanden oefenen wat verder, want het nummer zelf kan ver geraken.

Morgen krijgen jullie de kans om ons jullie rangschikking te bezorgen, en zo mee te bepalen welke twee liedjes van deze week doorstoten naar de finaleweek van De Stem van Songfestival.be!